Benim bir zamanlar Dede Korkut’um vardı. Pir Sultanım, Karacaoğlan’ım, elindeki kılıcını dağlara doğru kaldırarak Bolu Beyi’ne Türkçe meydan okuyan Köroğlu’m vardı. İmam Taberi’den Halid Bin Velid Hazretleri’nin kahramanlıklarını dinler, Uhud meydanında yıkılan Hazreti Hamza’nın başucunda ağlar, Şehadet parmağı ile önüne çıkan denizi göstererek “SEN ŞAHİT OL YARAB, EĞER ÖNÜME BU DENİZİ KOYMASAYDIN BÜTÜN DÜNYAYI MÜSLÜMAN YAPACAKTIM” diyen Tarık Bin Ziyad’la Atımızı denize sürerdik.

Fakirlerin gururu incinmesin diye içi un dolu çuvalları nasır tutmuş sırtında, geceleri taşıyıp ev ev dağıtan Hazreti Ali’min torunu Zeynelabidin dedem ile dolaşır, Sırtını dağlara dayayan Dadaloğlu ile dertleşir, Yunus’umla Allah’ı arar, Hocam Nasrettin’le gülerdim.

Ahmet Yesevi  “Evlat” derdi bana… Hacivat’ la Karagöz dünyasının pişekârıydım” ben. Karamanoğlu Mehmet Bey, Türkçemizin bekçisiydi. Fatih Sultan Mehmed’le İstanbul’un surlarına dayanır, Yavuz Sultan Selim’le Sina Çölü’nü geçer, Kanuni Sultan Süleyman’la Macaristan’a akın ederdim.

Selahaddin Eyyubi ile omuz omuza Kudüs’ü, Ömer Muhtar ile Libya’yı, Şeyh Şamil ile Çeçenistan’ı, Aliya İzzet Begoviç’le Bosna’yı, İsa Yusuf Alptekin’le Doğu Türkistan’ı,  Ebul Feyz Elçibey’le Azerbaycan’ı savunurdum. Ümmetin gökyüzünde parlayan bu şanlı güneşleri her sene bize gelirdi. 

On yıllar var ki, buralara uğramaz oldular. Onların yokluğunda Önce kırmızı burunlu, şişko, utancından değil içtiği şaraplardan yüzü kızarmış evlere kapı yerine bacalardan giren sarhoş Noel Baba geldi semtimize, Sonra onun nereden peydahladığı bilinmeyen şımarık, züppe torunları volta attılar şehir meydanında…

Çağdaşlaşıyor muyduk bilmiyorum ama yozlaşıyorduk.

            Hipermarketler, shopping center’ler, trendler, inler-autlar showlar, cafeler, duplexler, triplexler, agualandlar, mediumlar, larclar, xlarclar, djler-vjler, mauslar, klâslar, fastfoodlar, fast-lovelar, net booklar, rezervasyonlar, transverler, defanslar ve daha niceleri dilimize girdi. Âşık olduğumuz insana önce “ I Love You” , Sonra “Always Love You” demeye başladık. Adımız Ahmet’ti, Mehmet’ti, Ayşe’ydi, Fatma’ydı. müslüman ananın müslüman babanın evladıydık. Ama İngilizce düşünüp, “Turkche “ konuşup, kırmızı kukeletalarla, takma sakallarla güya eğleniyorduk. 

Nasrettin Hoca’mın fıkraları ile güldüğüm, Yunus’umun şiirleriyle eridiğim, Mevlana’nın sözleriyle piştiğim, Köroğlu’nun isyanı ile coştuğum, Fatih’ten, Yavuz’dan bize miras bu Müslüman memleketin sokaklarında bu bize yabancı, başkalarının babası geyikçi sarhoş “Noel Baba’nın” ! ne işi var.

Bir millet kültürünü korumaz ve sahip çıkmazsa dağılma ve yok olmaya mahkûmdur. Bunun en önemli göstergesi dili ve önemli günleri kutlama biçiminin nasıl olduğudur. Kültür bir milletin hür olduğunun en mühim göstergesidir. Sömürge zihniyeti ile her yere saldıran güçler saldırdıkları yerin bilin bakalım önce hangi özelliğini katlediyor?

Elbette ve tabii ki kültürünü ve dilini… 

Müslüman genç kendine ilham arıyorsa dışarıda değil kendi özünde aramalı ve;    

            Derinlik ve olgunluğunu              ; ÖMER MUHTAR’da...

            Kahramanlık Hayalini                 ; BATTAL GAZİ’de…

            Yiğitlik ve meydan okumayı        ; SELAHATTİNİ EYYÜBİ’de… 

            Allah resulüne itaatini                ; HZ: EBUBEKİR’de… 

            İslam Adaletini                          ; ÖMER BİN HATTAB’ta… 

Tepki ve İsyan Ruhunu               ; KÖROĞLU’nda…

            Nükte ve Hicvini                        ; NASRETTİN HOCA’da… 

            Plastik Fikrini                            ; MİMAR SİNAN’da…

            Çanakkale Ruhunu                    ; MEHMET AKİF’te… 

            Allah Uğruna Cihadını                ; NECİP FAZIL’da… 

            Dik Duruşu ve Asaleti                ; OSMAN YÜKSEL SERDENGEÇTİ’de… 

            Osmanlılık Şuurunu                   ; YAVUZ SULTAN SELİM’de… 

Pes Etmeden Cihadı                 ; FAHRETTİN PAŞA’da… 

            Allah Uğrunda Ölmeyi                ; ÜRDÜNLÜ HATTAB’da 

            Allah Düşmanıyla Çarpışmayı     ; ÇEÇEN ŞAMİL BASAYEV’de…    

Bulduktan ve bu hususiyetleri gönül bahçesinde yeşerttikten sonra, Ayasofya Camii Şerifinde Cuma namazını kılıp, okunan hatm-i şerifler eşliğinde bir gün  İslam sancağını yeniden şahlandıracaktır. 

            Surda Bir Gedik Açtık Mukades mi Mukaddes…

            Ey Kahbe Rüzgâr, Artık Ne Yandan Esersen Es…

            Muhabbetle…