Nazlı Ilıcak'tan Başkan Erdoğan'a mektup!

Bakırköy Kadın Kapalı Cezaevi'nde tutuklu bulunan Nazlı Ilıcak'ın Cumhurbaşkanı Erdoğan'a mektup gönderdiği ortaya çıktı.

Nazlı Ilıcak mektubunda şu ifadeleri kullandı;

SAYIN Cumhurbaşkanım,
Belki bu mektubu alınca şaşıracaksınız. Belki de okuyup “Daha önce
düşünseydin” diye bir kenara atacaksınız. Atmayın! Ben eski bir
dostluğa dayanarak bu satırları kaleme alıyorum. O günlerden,
içinizde bana karşı ufak da olsa bir yakınlık kaldı mı? Acaba aramızda
2.5 yıldır cezaevinde çektiğim çileyi, yalnızlığı hissedebilecek bir
duygusallık hâlâ mevcut mu? Köprülerin altından çok sular aktı ama,
inanıyorum ki o köprüler yıkılmadı. Hiç değilse onarmanın mümkün
olduğunu düşünüyorum.

Defalarca “Bağımsız” ve “Tarafsız” yargı vurgusu yaptınız.
“Hâkimlerin kendi vicdanlarına göre karar vermesi gerektiğini”
hatırlattınız. Hatta, insanlar ellerini semaya açıp Allah’tan adalet
diliyorsa, Yargı’da yürümeyen bir şeyler var bile dediniz. O zaman,
size rağmen –aynı FETÖ döneminde olduğu gibi- Yargı’yı kendi
emelleri için etkilemeye çalışanlar var mı diye sorgulamaya başladım.
Ben ne darbeciyim, ne de FETÖcü.

Yıllarca, AK Parti’yi desteklememin sebebi, zaten askerin siyasete müdahalesinden duyduğum rahatsızlık. Sizin önünüz, 312 ile kesilmeye çalışıldığında, AK Parti hakkında kapatma davası açıldığında, ya da İmam Hatiplilere ve başörtülülere karşı yürütülen kampanyalarda, demokrasi ve hukuk neyi gerektiriyorsa, o noktada durdum. Bu mücadeleyi el ele vermedik mi? Tabii yükün ağırını siz taşıdınız.

Fazilet Partisi’nden milletvekili olduğum dönemde, Meclis’te hep
askeri vesayete karşı çıktım. 28 Şubat’ın en baskılı döneminde, Meclis kürsüsünde mücadele verdim. Ama 4 yıldızlı iradeye teslim olanlar rahat, ben ise, hak etmediğim bir suçlamayla, hâlâ cezaevindeyim. Meclis’i bombalayan askerlerle aynı kefeye konulmak çok acı. Üstelik, 40 yıllık gazetecilik hayatımda, demokrasi adına sürekli bedel ödemişken, böyle incitici bir iddiayla karşı karşıya kalmak!

Benim, 27 Mayıs’tan itibaren, Menderes ve arkadaşlarına yapılan zulmün yakın bir gözlemcisi olmak sıfatıyla, darbelere nasıl tepkili olduğumu bildiğiniz gibi, FETÖcü olmadığımı da bilirsiniz. Olsa olsa, 15 Temmuz öncesi, onların gerçek yüzünü sezemedim. Bu da benim, muhafazakarlara duyduğum şefkat ve ilgiden doğan bir zaaf. Kendilerini saklamayı ve mağdur gibi göstermeyi o kadar güzel başardılar ki! Ama siz uyardınız; maalesef o tarihte bu uyarılarınıza kulak vermedim. Bu benim en büyük hatam oldu.

Size çok haksızlık ettim özür dilerim
Sizi Belediye Başkanlığınızdan beri tanıyorum. Siz de beni tanırsınız. Kasten kimseye kötülük etmem; memleketime bilerek isteyerek zarar vermem. Ama bazı duyarlı noktalara dokununca, çabuk inanırım. meselâ muhafazakar insanlar hakkındaki hassasiyetim, maalesef yanılmamı kolaylaştırdı. Bu arada size de çok haksızlık ettim. Özür dilerim.

Beni en çok ne üzüyor biliyor musunuz? Gazetecilerin pek çoğu
tahliye edilmişken, sanki özel bir husumetin hedefiymişim gibi içeride
tutulmak. Zaman zaman çaresizliğin verdiği karamsarlıkla bunalıyorum. Sonra, Allah’a sığınıp güç ve moral toplamaya çalışıyorum. Bir de sık sık, sizi ve Emine Hanımı düşünüyorum. Sanki durumumu tam olarak bilseniz, bu haksızlığa müdahale ederdiniz gibi geliyor. Bu yüzden, yoğun işleriniz arasında farkına varamadığınız mağduriyetimi size yazmayı tek çare olarak gördüm. Dağ başında bir kuzu kaybolsa, Hz. Ömer’den sorulurmuş. Bu devletin başı olduğunuz için de size müracaat ediyorum. Herhalde, son nefesimi cezaevinde vermemi istemezsiniz. Mağduriyetimi size anlatıyorum, zira, adaletin yitirdiği vicdanı, ancak siz yeniden tesis edebilirsiniz.

Size karşı ne tuzaklar kuruldu! Bir tuzağı da FETÖ kurdu. Ve maalesef
ben de bu tuzağın içine düştüm. Ama ben suç işlemedim. Size haksızlık yaptımsa –ki yaptım- bu Yargı’nın konusu olmamalı. Sizinle benim hal etmem gereken bir mesele.

İnançlı bir insansınız. Ben de öyle. Bu yüzden bir imtihandan geçtiğimi
biliyorum. Ama bu bakımsızlığa, strese daha ne kadar dayanabilirim?

Maddi yetersizliklerin yanı sıra, bir de duygusal açıdan paramparçayım. Ben bir anneyim, babaanneyim, anneanneyim. Evlâtlarımdan ve torunlarımdan mahrum kalmak, onları doya doya kucaklayamamak cezaların en ağırı. Mehmet Ali’nin bir oğlu daha oldu. Ali Kerim’in doğumunda bulunamadım. Bebeği, ancak 4 aylıkken, sadece 35 dakika gördüm. “Kim bu?” der gibi uzun uzun bana baktı. Bu duygular size de yabancı değil. Siz de bir babasınız, dedesiniz. Çocuklarla her buluşmamın ardından, koğuşa döndüğümde, yalnızlık ve kimsesizlik duygusu daha da derinleşiyor. Benim tek beklentim, ömrümün son demlerini onlarla birlikte huzur içinde geçirmek. Gene anne, anneanne ve babaanne olmak. Mehmet Ali ve Aslı da bir cehennem hayatı yaşıyor. Onlara da ayrıca üzülüyorum.

Türkiye’nin, gerginliklerin geride kaldığı huzurlu bir ortama çok
ihtiyacı var. Bu huzurun inşasında ben de yer almak isterim. İnşallah
nasip olur. Hatta çıktığımda, sizinle bir araya gelebilirsek, bir vicdan
muhasebesi yapmayı, helalleşmeyi çok arzu ederim. Cezaevinde
zeytin çekirdeğinden yaptığım teşbihi de size takdim etmek isterim.
Türkiye çok ağır travmalarla sarsıldı. FETÖ elebaşları kaçtı; Ben de
kuyuya atıldım. Adeta bir mezara diri diri gömülmüş gibiyim. Yargı’da
bulamadığım adaleti sizde arıyorum. Acaba elimden tutup, hak ve
hukuk adına, beni bu kuyudan çıkarabilir misiniz?