Ömer Lütfi Mete'nin ilk köşe yazısı

Zaferle çürümek

Üç günlük dünyanın farklı bir yüzünü da­ha görmek üzere Tercüman'da hizme­te başlarken iltifatları anında unutmak ve eleştirileri hazmedip yararlanabilmek için 'Mülkün Sahibine sığınarak yürekten 'Bismil­lah' diyebilmiş olmayı diliyorum.

Yenilgi ve başarısızlık fakültelerinden de pek renkli ' mezuniyet'ler yaşamış biri olarak ilk gündemim 'zaferle çürüme' hali...

Kişi zaferi kazandıktan sonra ne yapıyor da çürümeye başlıyor?

Herhalde çok şey! Fakat çürüme özellikle 'ben İyiyim ve kazandım, rakiplerim -veya  düşmanlanm- kötü ve kaybettiler' diyen muzaffe­rin beyninde mayalanıp oradan kalbe iniyor.

Yönetmen dostum Hüseyin Karakaş, zaferi 'ben İyiyim, o kötü' hükmüyle gerekçelendirenler için rahmetli Kemal Tahir'den harika bir tes­pit nakleder. Batı'nın Osmanlı'ya mutlak üstün­lük sağlamasını üstat 'elmas kaya ile çarpışmış ve parçalanmıştır' benzetmesiyle özetler. Bu tespit ayrıca 'iyi' ve 'kötü' kavramlarını da son­suz bir sorgulama pazarına sürüverir.

Kavramlar

Kazanan mutlaka 'iyi' ise, kayanın elmastan daha iyi olması gerekir.

Zaferi kazanan 'ben İyiyim, o kötü' yargısıy­la kendini zehirler. Bu gidişi halkımızın bilimsel tanım değerindeki o harika buluşuyla teşhis edebiliriz: Sevindirik olmakl

Gerçi bilgisayarlarda kullandığımız program 'sevindirik' kelimesinin altını kırmızı ile çizerek 'hatalı imlâ' uyarısı yapıyor ama makine bu, halkın kuraldışını kurallaştıran dehasını nasıl kuşatsın?

Kimi muzaffer 'sevindirik' olduğunu gizlemeye çalışır, gizlediğini de sanır. Kimi de bu hâlde olduğunu dahi bilmez ki, öyleleri pek teh­likeli sayılmazlar. Meselâ bugün İstanbul'un bü­yük ilçelerinden birinde belediye başkanlığı yapan bir arkadaşım, makamına pek hafif gelir ama kendisi dahil kimse için önemli bir tehlike değil. Zavallıcık seçilince öyle 'sevindirik' ol­muş ki, hâlâ dudaklarını toplayıp sırıtkanlık ha­lini aşamıyor.

Asıl tehlikelisi, hâlini gizlemeye çalışan ve gizlediğini zanneden belli bir zekâ düzeyinin üzerindeki 'sevindirik olmuş' kişilerdir. Oysa en zeki hasta bile 'sevindirik' olduğunu gizleyeIeyemez. Zaferden sonra açık verici davranışları'  farkına varamadan sergiler. Meselâ bir seçim zaferi kazanmış ve bir yerin başkanlığına gel­miş ise, sık sık 'ben başkan olarak' demeye ' devam ediyorsa, hiç şüphe etmeyin su katıl- ' mamış bir 'aevindlrik' muzaffer ile karşı karşı-yasınız. Bu kişi artık, 'ben iyiyim, o kötü' şart­lanmasının esiridir.

O saaten sonra

O saatten sonra zafer çürümesi kaçınılmaz! İsterse o kişi kendini dindar zannetsin; hatta 'ben iyiyim, o kötü; bu yüzden ben kazandım, o kaybetti' şeklindeki şartlanmanın Allah'ı yok saymak anlamına gelebileceğine vakıf biri olsun! Sorsanız böyle hissetmediğini de söyier ama beynine çöreklenen rakiplerin -veya düşmanların- kötü olduğu' yargısı, önlenemez biçimde 'ben iyiyim' kabulünü dayatır.

Öyleyse, işin püf noktası rakiplerin -veya düşmanların- kötü olduğu' yolundaki yargı, zaferle çürümek istemeyen kişinin ilk savaşacağı duygudur. 'Onun için Hazret-i Peygamber meydandaki zaferden sonra 'Küçük cihattan büyük cihada dönüyo­ruz' buyurmuştur.

Esasen bu konuda -Peygamberimizi muhatap alıp aslında bütün insanlığa zafer hastalığının reçe­tesini getiren- Nasr suresi adam olana yetmeli:

- Allah'ın yardımı ve fetih gelip insanların kitleler hâlinde Allah'ın dinine girdiğini görünce Rabb'ini hamd ile teşbih et ve O'ndan bağışlanma dile. Muhakkak O -pişmanlık duyup af dileyenlerin yaptığı- tövbeleri en çok kabul edendir.

3 Kasım 2002 seçimlerinden sonra halkın kitle­ler halinde Erdoğan'ın partisine girdiği günleri hatır­l