Bizim medyanın entelektüel düzeyi düşüktür.

Bu, sanırım bilinçli bir tercih.

Düzey düşüklüğü, “yaratıcılığı” ve dürüstlüğü engeller çünkü.

Yeni fikirler, yeni yaklaşımlar, yeni bakışlar getiremeyecekleri için sürekli olarak aynı “klişelerin” ve “tabuların” içinde dolaşırlar.

“Klişe” dediğimiz neticede “donmuş” fikirlerdir.

Aynı sözlerin sürekli tekrarlanması anlamına gelir.

Baktığınızda, birçok konuda medyanın tutumu “elli yıl” öncesiyle aynıdır.

Sanki dünyada ve Türkiye’de hiçbir şey değişmemiş gibi sürekli olarak aynı sözleri, aynı cümleleri, aynı ağıtları tekrarlarlar.

Resmî ideolojinin her yıl kendini yeniden doğurarak varlığını sürdürmesine yardımcı olmaya çabalarlar.

Bu klişeler, “bugünün gerçeklerini” gözlerden saklar.

Zaten temel amaç da budur.

Halkın iradesine hiç aldırmayan bir “devlet sultasının” gözlerden saklanmasıdır asıl istenen.

Klişeler, bunun için kullanılır.

Türk medyasında Atatürk’le ilgili “konuşulmaz”, Atatürk’le ilgili olarak ağlanır.

Bu ağlayış, yaşadığımız bütün “olumsuzlukların” Atatürk’ün “eksikliğine” bağlanmasını sağlamak içindir.

Onlara göre, bugünkü sistemde, devlet sultasında, tek parti rejiminin sürdürülme çabalarında, ordunun “muhtıra” verme özgürlüğünde, darbe planlarında, 12 Eylül Anayasası’nda, Kürtlerin ikinci sınıf vatandaşlar haline getirilmesinde, dindarların inanç özgürlüğünün engellenmesinde, Alevilerin haklarının gasp edilmesinde, insanların özgün fikirlere sahip olmasının yasaklanmasında, eğitim sisteminde, tarihî gerçeklerin gizlenmesinde bir sorun yoktur.

Köşe yazısının tamamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz