Türkiye’de çok fazla lider yetişmez. Belki yüz yılda bir. İşte bu adam eksikliğinden dolayı son üç yüz yıldır memleketim, bu aziz memleketim bir türlü dizlerinin üzerinden ayaklarının üzerine doğru kalkamadı.

Bu iki ileri bir geri adım atarak geçirdiğimiz yüzyıllar boyunca hep ezildik, hep hakir görüldük ve adımız maalesef “gelişmekte olan ülke” olarak anıldı.

Bu çıkmaz içinde bazen bir adam geldi ülkeyi çökme noktasından aldı “düvel-i muazzama” cihan imparatoru yaptı. Biz ona kısaca;

Ulu Hakan Abdülhamid Han dedik.

Çekemediler. Sonraki zamanlarda CHP’yi kuracak olan İttihat ve Terakki Partisi üyeleri, Avrupalı dostlarından aldıkları emir doğrultusunda zekası ve siyasi bilgi birikimini tüm dünya liderleri tarafından kabul edilen Abdülhamid Han’ı çekemediler ve tahtan indirdiler.

Sonrası çok basit. Sultan Hamid’le kazanılan tüm olumlu şeyler ışık hızıyla kaybedildi ve memleket 9 sene sonra battı.

Bu durum sonraki zamanlarda CHP’yi kuracak olan ekibin ilk başarısıdır. Ardından seneler sonra başka bir yiğit çıkageldi. Çarık giyen köylüye “iskarpin” ayakkabı giydirdi. Öküz sürülen tarlalar traktörle tanıştı, çamurlu yollar asfalt gördü. Türkiye 60 sene sonra tekrar yükselişe geçti. Biz ona kısaca;

Adnan Menderes dedik.

Bu durum elbette CHP’nin işine gelmeyecekti. Zira, Adnan Menderes memleketi çağlar atlatmaya devam edecek olursa CHP örgütü, asla iktidar yüzü göremeyecekti. Hemen bir müdahale yapıldı. Sert bir askerî müdahale ve Demokrat Parti kapatıldı, Adnan Menderes idam edildi. Sonra mı?

Sonrası kolay. Kurulduğu günden bugüne asla bu millet tarafından seçilmeyen her zaman “atanarak” iktidara gelen CHP tekrar iktidara “atandı”.

Memleket ivmesi tekrar negatife döndü ve kazandığı tüm artıları kaybetti. Ayakları üzerinde durmaya başlayan Türkiye tekrar CHP ile diz çöktü.

Seneler geçiyor bu millet Turgut Özal’ları, Necmeddin Erbakanları  baş tacı ediyor ama o korkulan felaket Senaryosu bir daha, bir daha işletildi.

Her defasında üzerindeki ölü toprağını silkeleyip ayağa kalkmaya çalışan zümre CHP ya da türevleri bu ülkeye kabus gibi çöktü. Her defasında para, zaman ve enerji kaybederek.

Bugün, sanki bu tiyatronun bilmem kaçıncı tekrarı bir kere daha oynanmaya başlandı. Her on senede bir askeri darbe ile şaha kalkmaya hazırlanan Türkiye, yapılan adice askeri darbeler sonucunda hep kaybetti. Hep kaybetti. Sonuç?

Sonuç hep aynı;

Halk tarafından Seçilmeyen CHP, iktidara tekrar tekrar atandı ve, her atanmada Türkiye çok şey kaybetti.

Şimdi,

Şimdi tekrar bir yiğit geldi meydane… Rizeli bir yiğit. Perişan durumda olan, çöp dağları patlayan, havası kirli, suyu akmayan, insanları hayal bile kuramayan bu ülkeyi, bu 3. Dünya ülkesini aldı ve gündemi belirlenen değil, gündem belirleyen, memleketine hakim olamayan durumdan coğrafyasına ümit olan ve ümmete ağabeylik yapan, ekonomik problemlerini her şey rağmen çözmeye çalışan bir dünya devleti, 21. Yüzyılın parlayan yıldızı haline getirdi.

Bu durum çok rahatsızlık verdi. kime mi?

Kime olacak kan emen sömürgeci vahşilerin Avrupalı torunlarına ve onların Türkiye içindeki yerli işbirlikçilerine.

Sayısız suikast, birkaç darbe denemesi, gezi olayları, Kobani olayaları ve en nihayet 

15 Temmuz memleketi bölme operasyonundan eli boş dönen “kahpeler” yeni bir senaryoyu

vizyona soktular. Bu bir türlü diz çökmeyen Türkiye’yi ekonomik anlamda ezme çabasıydı. ve bu senaryo, eş zamanlı olarak ABD ile birlikte CHP eli ile Türkiye’de devreye sokuldu. CHP bir kere daha tarihe şöyle geçti;

Avrupa ve ABD’deki Türkiye aleyhinde faaliyet yapan örgütlerin Türkiye temsilcisi CHP.