Varlığından besleyendir, sevgiyle bağrına basandır, gülümsemesi ile ruhumuzu ışıtandır, şefkatiyle bizi sarıp sarmalayandır, elini öpünce dualarıyla bize Rahman’ın lutfunu taşıyandır, baba gibi, anne gibi kucaklarında ruhumuzu dinlendirdiklerimizdir.  

Onlar olmasa biz “Biz’ olabilir miyiz? Olabilir miydik? Onlar olmasa bizim hep bir yanımız eksik kalmaz mıydı? Evinde kız çocuğu olmayanların yüreğinde hep bir kız evladı özlemi depreşip durmaz mı? Yaratan (c.c.) onlar olmasa yarım kalmışlık duygusunu boşuna mı yerleştirmiştir ruhlarımıza? Onlarla bütünlenmiyor muyuz?

Onların duygu dünyası olmasaydı, emin olun, hep erkekler arasında bir dünya olsaydı, kırıp geçirirdik birbirimizi. İyi ki yaratmış Halik-ı zülcelal onları, onları hilkatin olmazsa olmaz rüknü kılmış iyi ki... Belki de ömür boyu, annelerimizden süt emer gibi beslendiğimiz şefkat damarının gıdası dolaşır damarlarımızda.

Onlar...

Nasıl kıyarız onlara?

Nasıl kıyarız annelerimize? Çocuklarımızın annesine?

Evladımıza veya kız kardeşimize birisi dokunduğunda öfkeden çılgına dönen bizler, bir başkasının evladına, kız kardeşine nasıl dokunuruz?

Onlar...

Nasıl aşağılarız onları?

Nasıl güç kullanırız onlara karşı?

Müslüman bir toplumda “kadına şiddet” gibi bir gündemin olması ne kadar abestir!

Allah Rasulü nezdinde dövmek, sövmek, hayvanlara karşı bile kabul edilemez bulunurken, nasıl onların izzet-i nefislerini çiğneriz?

Mahkeme-i kübrada savunmasız kalmak var. Dillerin lal olması var. Kelime bulamamak var onlara karşı haddi aşmak sebebiyle. Utanmak var eşlerimiz karşısında. Onlardan kaçmak var.

Düşünün bir:

“Kişinin kardeşinden, annesinden, babasından, eşinden ve çocuklarından kaçtığı gün...” (Abese, 34-35)

Burada iken el ele tutuşup, yuvalarımızı, ülkemizi cennete çevirip, cennete kadar birlikte koşmak varken, yakamıza yapışılır endişesiyle fellik fellik kaçmak babadan, anneden, eşten, evlattan... Nasıl bir şey?

İnsan onlar ve biz.

Ve insan olarak aynı kategorideyiz.

Devamı için tıklayın >>>