İnsan, ne kadar yükselirse; o kadar toprağa yakın olduğunu, ne kadar mütevazilerşirse; o kadar kıymetleneceğini bilmeli.

Zaman zaman alemin yaratılışını düşünerek gök yüzüne çıkmalı, oradan uçsuz bucaksız bu alemi seyredip alem içinde kendi durum ve konumunu görmeli ve düşünmelidir. Bu alem içinde kendini bir nokta gibi görebiliyor, bulabiliyor ve ona şükredebiliyorsan, ‘’Adem’’ olmanın sırrına eriyorsun demektir.

Şükür ve zikir bilinciyle yağmur gibi gökyüzünden yeryüzüne in! Toprakla buluş, bir inanç ve iman eri olarak yeryüzünde yeşer, dal budak sal! İnsanlar sendeki inanç ve imanının samimi yansımasını görsün! Sana baksın ve sende kendi yüzünü görüp bulsun! Barış ve kardeşliğin bayrağı altında toplanmak, inkar ve tuğyana karşı mücadele etmek nedir onu öğrensin, görsün!

İşte; ‘’Gök yüzüne çıkıp alemi seyretmenin, yeryüzüne inip alemin seni seyretmesinin’’ derin ve geniş anlamı burada gizlidir. Varsın, sığ sularda yüzen ham softa kaba yobazlar seni inkarın ve tuğyanın korsanı sanıp engin sularda kendin ile mücadele ederken seni yuhalayıp taşlasınlar. Seni ağacı gıybet, urganı dedikodu ve fermanı zandan olan darağaçlarında asıp bir de kına yakıp etrafında tef çalıp oynasınlar. Barbarlığın  zirvesine çıkıp cehalet kılıcıyla senin kelleni düşürseler derini yüzsünler. Sen yine, Nesimini dediği gibi; ‘’Gah, çıkarım gök yüzüne seyrederim alemi/ Gah, inerim yeryüzüne seyreder alem beni’’ deminde, nefsinle savaşmaya devam et!

Hak ve hakikatin yolunda isen; sağına soluna bakma! Arkana önüne bakma! Gönlün Allaha sımsıkı bağlı ya, yönün rabbine dönük ya, dünya ve dünyanın değersiz değerleri elinin tersiyle itilmiş ya, Hakkı tutup kaldırmışsın ya, işte; sen, ona bak kardeşim!

Seni Allah ile buluşturacak olan şey ayağının altındaki o mütevazi topraktır. Sakın! Mütevazilik budalası olupta kibir çukuruna düşenlerden de olma! Mana alemine dalayım derken vurgun yersin!

Seni yükseklerden aşağıya düşürecek ve ateşe yaklaştıracak  olan şeytanlaşman, Hak ve hakikate karşı direnen gurur ve kibrindir. İnsan, gurur ve kibrin mağlubu olunca; insanlık sıfat ve değerlerinden uzaklaşarak bayağılaşır, barbarlaşır, hayvandan da aşağı bir durum ve konuma düşer.

Madde ve man planında toprak gibi azizleşip tüm yaratılmışa hizmet eden bir  durum ve konuma gelince insan, hava su ve toprak gibi evrenin vazgeçilmezi olur. Bir müslümanın böyle bir duruş sergilemesi yaratılış gayesinin gereğidir. İnsanlık bu çizgiyi kaybedip, bu yoldan çıkınca insan olarak Allah'ın cc kendisine peygamberleri vasıtasıyla gönderdiği tüm ölçü ve değerleri de kaybeder. Değer arama yolunda değersizleşir.

İnsanın aradığı barış, kardeşlik, adalet, huzur, refah, özgürlük, bağımsızlık, insanca yaşama duygu ve duyarlılığı, düş ve düşünceleri hakikati kaybetmediği yerlerde arayıp arayıpta  bulamadığı yitik cennetinde gizlidir. İnsan toprağa yaklaştıkça; yitik cennetine de yaklaşır. Topraktan uzaklaştıkça; kendi özünden, ruhundan ve Allahtan da uzaklaşır. Allahtan uzaklaşan hakikatten uzaklaşır. Hakikatten uzaklaşan yalana yaklaşır. Yalana yaklaşan kendi cehennemine koşar..

Ey! inanç ve iman tohumunu yüreğinde diri ve canlı tutan insan! Gönlünde yeşeren o tohumu toprakla buluştur. Bir gün gelecek toprağın kabuğu çatlayacak, o tohum fidan olup başını göğe doğru yükseltecek, seni de kendiyle birlikte yükseltecektir unutma! Her ne kadar toprak ayağının altında ise, sen yine de toprağın üzerindesin, onun üzerinde yükseleceksin!

Topraktan geldiğini, topraktan doyduğunu, toprak olacağını bilerek hareket et! O zaman yükselir ve insanlık değerlerine sahip çıkarsın! Onun sana verdiklerine şükretmez, nankörleşir şükürsüz ve zikirsizleşirsen eğer; alçalır ve alçaklaşırsın!

Güzel ahlak kadar insanı Allaha yaklaştıran başka bir yol yoktur. Biz; ‘’Ben, güzel ahlakı tamamlamak için gönderildim.‘’ diyen efendimiz, yol göstericimiz Hz. Muhammedin ümmeti olarak onun yolunda ve izindeyiz. Hz. Muhammedin yolu ahlak taşlarıyla döşenmiş, Allah'ın cc ayetleriyle sınırları işaretlenmiş ve çizilmiştir. Müslüman için hayat; İslam'ın güzellikleriyle tezyin edilip süslen bir sanat olmalıdır.

Müslüman! Kendinle övünüp gururlanıp kibir atına binme! Kibir atına bineni toprak mıknatıs gibi kendine doğru çeker ve ve yere çalar. Düşersin, incinirsin, fincanların kırılır, gönül köşkün viran olur. Gel, kendini akbabalar gibi gökyüzünün hakimi sanıp yeryüzünde leş aramayı bırak! Yoksa; serap çöllerinde bir yudum su bulamaz, kaybolur gidersin!

Gurur ve kibir; insanı alçaklara indiren bir merdivendir. Nefsine kapılma susuz çaylarda boğulursun! Ayağını toprağına sağlam bas! Toprağınla birlik ol, Allah yolunda dik dur! İnsanın karşısında rüku ve secde etme, eğilip bükülme! Duruşun, Muhammedi olsun!

‘’Yeryüzünde böbürle­nerek (gücüne, güzelliğine, servetine, etiket ve rütbene ve çevrene güvenip kibirlenerek) yürüme!.. Çünkü sen (ağırlık ve azame­tinle) ne yeri yarabilir, ne de dağlarla ululuk yarışına girişebilirsin.’’ İsra; 37

Arif Altunbaş, Haber 7