Türkiye'nin entelektüelleri 'Ordu-Siyaset ve Din' ilişkilerini mükemmelen tartıştı ve tartışmaya devam ediyor.

Ancak Türkiye'nin entelektüelleri bu denklemin içinde bir 'Sermaye' ayağı bulunduğunu itina ile görmezden geliyor.

Türkiye'deki demokratikleşmenin önündeki engel olarak yalnızca 'Ordu'yu görmek kolaycılığına teslim oluyoruz.

Silahlı Kuvvetler içindeki 'darbeci gelenek'in tasfiye olmuş olmasıyla bütün sorunlardan kurtulacağımızı düşünüyoruz.

Faturayı yalnızca 'silahlı darbeci gelenek'e kesip yola devam etme eğilimi ağır basıyor.

Oysa, bu devirde 'vesayet'in 'Sermaye'de olduğu cümlesini içeriğini düşünmeden bir tekerleme gibi tekrar edip durmuyor muyuz?

O vakit, Ordu-Sermaye diyalektiği üzerine niçin kafa yoramıyoruz?

Hayır, ihalelelerden falan söz etmiyorum.

Kaç tane tank, kaç tane top, kaç tane uçak alınacağını elbette Silahlı Kuvvetler bilecek... Bana soracak halleri yok.

Bu ihalellerde yolsuzluklar olmuşsa, onların tespiti de Silahlı Kuvvetler'in iç mekanizmalarının ve hukukun işi.

Ben, Türkiye Tarihi'nde demokratikleşmenin önündeki engellerin en sert yaşandığı dönemleri anlamak için yalnızca Silahlı Kuvvetler'in mercek altına alınmasındaki hataya dikkat çekmeye çalışıyorum.

Köşe yazısının tamamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz