Hoş geldin demeden, “nereye gidecek?” ya da “neden gitmeyecek?” sorularının cevaplarını aradık.

Ahmedinejad’ın gelişiyle  “güvenlik” bahanesi ile trafiği felç etme başarısını gösteren İstanbul Emniyet Müdürlüğünün günümüzü zehir etmesi ile başlamak lazım değerlendirmeye(!)

Güvenlik, uyuşturucu ve teröre karşı işbirliği yapışımızı önemsemeden, Ankara’ya bile gitmeyecek birisine “Anıtkabir ziyareti” baskısı...

Bu ziyaret özellikle neden bazı şeylerin gölgesinde bırakılmak istendi?

Devlet geleneğinin yerine gelmesi önemli belki ama bu geleneği zorla mı yerine getirtmek gerekiyor?

Bu geziyi Ahmedinejad eşi ile birlikte yapsa ve Anıtkabir ziyareti programında bulunsa cevabımız yine aynı mı olurdu?

Nükleer çalışmalarını hızlı bir şekilde sürdüren İran’ın sınırındaki “en güçlü” ülke biz değil miyiz?

Yıllarca bu ülkenin doğusundaki hiçbir ülkeye yakın olmadan ve onlarla işbirliği içerisine girmeden devam ettirmedik mi devletçilik anlayışımızı?

Ne Şam’ın şekeri, Ne Arab’ın yüzü demedik mi? İçimizde hala bir Acem düşmanlığı yok mu?

Kanlı bıçaklı olduk sınır komşularımızla. Suriye, Irak, İran hangisi ile barış halindeydik düne kadar?

Neden bu gerilim bir asırdır özellikle kaşınıyor?

Bizde PKK, İran’da PJAK…

Amaç ve hedef birbirine yakın. Biz bir dönem PJAK’ı sınırlarımız içinde besledik, İran PKK’yı. Beslemeler fayda yerine zararı getirdi her iki ülkeye.

Gerek Türkiye gerekse İran kucağında büyümüş terörü bulmadı mı sonra?

Ahmedinejad ile Gül ortak basın toplantısı yapmadan önce salonda uzun süre işbirliği için atılan imzaları bekledi. İki Cumhurbaşkanı sahnede ve ayakta tüm heyecanla her anlaşma sonrası tarafları alkışlarken basın mensupları da olaya şahitlik ediyordu.

Samimi ve sıcak bir ortam...

Bütün bu olup bitenleri izlerken aklıma şu sorular takıldı: “birbirine yakın olan  İran-Türkiye bu güne kadar neden ilişkilerinde mesafe kat edemedi?  Türkiye Batıya yakınlaşırken hep Doğu’dan uzaklaştı bu bilinçli olarak mı yapıldı?”

BU soruların cevaplarını zaten biliyoruz…

Modernleşme kavramını “İslam’dan uzaklaşma” olarak algılayan bir yapıya sahip olduğumuz için İran ile yakınlaşmayı bir türlü gerçekleştiremedik.

Bugün...

Elektrik doğalgaz ve petrol konusunda karşılıklı olarak işbirliği için yapılan görüşmeleri konuşmak yerine “Anıtkabir Ziyareti” tartışmasına öncelik verdik.

Güvenlik, uyuşturucu ve teröre karşı işbirliği yapışımızı değil, emniyetin tüm yolları kapayarak yaptığı bir trafik çilesini konuştuk…

Erivan’da “soykırım” anıtını ziyaret etmeyen Ahmedinejat’ın İstanbul’da geçireği iki gün içerisinde “Anıtkabir ziyareti” ısrarını yapan medyanın bu yaptığının arkasında hiç kuşkusuz oluşan barış ortamına “taraflı” yaklaşımı var.

Dünden farklı olan ise anlaşma zeminlerini bulduğumuz gerçeği.

Ziyaret, trafik derken sanırım detayların gölgesinde geçen bir hızla gelip gitmiş olacak Ahmedinejad…

Geriye ise yapılan anlaşmalar kalıyor... Hadi hayırlısı.

 Ayhan Kıskaç

ayhan.kiskac@hotmail.com