Hala sorunu çözmek yerine çözümsüzlüğün nasıl yapılacağını bulan akıllarımızın bir noktada durduğunu şahitlik yapıyor zaman.

Ermeniler ve Ermenistan…

Onlar bizim tarih boyunca düşmanımız.

Birbirimizin öcüsüyüz.

Düne kadar Yunanistan’a olan düşmanlığı herkes yakından biliyor.

Spor müsabakaları olduğu zaman günler öncesinden tartışmalar başlar, herkesi stres sarardı. Kapıları hep kapalı tutmuştuk birbirimize.

Açılan kapılar sonrasında ise bugün o büyük kinlerin çoğu unutulmadı mı?

Bir Kıbrıs konusu kaldı elimizde çözemediğimiz…

Tarihçilerin üzerinde bir türlü karar kılamadığı, bizim arşivleri açalım önerisi, Ermenilerin sessiz kaldığı soykırım…

Erivan spor sayesinde aslında bir tarihe tanıklık edip, uzlaşma zeminine hazırlık yapacak ilk kez ama…

Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’ün Erivan’a gitme düşüncesi şimdiden büyük tartışmalara neden oldu.

Bence bu tartışmaların yerine Milli Takım Ermenistan maçına çıkmasın soruna köklü bir çözüm bulmuş olalım.

Sportif faaliyetlere engel olunur mu demeyin sakın!

Cumhurbaşkanı’nın gitmesine karşı çıkanlar Milli Takım’ın da gitmesine engel olmak için düşüncelerini alenen açıklamak zorunda bence.

Milli Takım’ın bu maça çıkmaması için o kadar çok neden var ki…

Bir, Yüzyılı aşkın süredir karşılıklı büyüttüğümüz kine son vermemek gerekli.

İki, Soykırımları ile karşı karşıya kaldığımız Ermeniler ile barış zemini oluşturmak yeniden bir soykırıma neden olabilir mi düşüncesinden asla kurtulmamalıyız.

Üç, En önemlisi biz Ermenistan’a savaş yapmaya gitmiyoruz, maç yapmaya gidiyoruz. Şimdiden savaş tamtamlarını çaldığımız bir atmosferde bu maç oynanırsa biraz barış havası esmesine neden olmaz mı? Bu ülke ile aramızda olumlu bir şey olmamalı.

Dört, Geçmişten bugüne gelen, kin, nefret dolu bir maziyi silip, yarınlara en azından iki komşu olarak girmemizin her iki topluma faydası olur bunun için Milli Takım sahaya çıkmamalı.

Hemen yanı başımızda bulunan komşumuz, ezeli düşmanız, bize soykırımı yaşatanlar…

Hep düşman olalım, içimizdeki düşmanlık duygularını sürekli besleyelim.

Kimin yarar sağlar bu nefret?

Geçmişimiz kötü hatıralarla dolu ama bugünü barış günü ilan etmemize neden engel oluyoruz?

İçinde kin olanların ne kadar çok hoşuna gider değil mi Milli Takım Erivan’a gitmese?

Size Ermenilere yaptığımız ilginç bir yardımın detaylarını anlatarak noktalamak istiyorum konuyu.

2006 yılında Lübnan’daki İsrail'le yapılan savaşta, Beyrut’ta böbrek hastası çocuklar hemodiyaliz malzemesi bulamadıkları için zor günler yaşıyorlardı. 40 Böbrek hastası –ki bunların büyük çoğunluğu Ermeni çocuklardı- ölümle burun buruna gelmişti.

Ermeni bir doktorun internet aracılığı ile bir Türk hekime ulaşarak ondan yardım talebinde bulunması minik canların kurtulmasına neden oldu.

Bu çocuklar için  7 ton ağırlığında ve 1000 seanslık malzeme Deniz Kuvvetlerine ait TCG-Bafra korveti tarafından Beyrut Limanına getirildiğinde oradaydım.

Malzeme çoğunluğunu Ermeni hastaların oluşturduğu hastaneye gitti ve onlara hayat verdi.

Türkiye insanı görevini yapmıştı hemde Mehmetçikleri aracılığı ile. Savaşa, bombalamalara rağmen Sağlık malzemesini Türk Savaş gemisi Beyrut’a ulaştırmıştı.

O hastanenin önünde beklerken Türkçe konuştuğumuzu duyan bir böbrek hastası Ermeni çocuğun bize sıcak kanlı ve minnet ifade eden sözleri ise sanırım her şeyi ifade etmeye yeterli.

O çocuk kendisine Türkiye’den gelen bu yardım malzemesini biliyordu ve içindeki tüm saflığı ile Türkiye’ye ve Türklere Türkçe teşekkür ediyordu.  Annesinden daha güzel ve düzgün Türkçe konusuyordu. Türkiye'yi sevdiğini de inkar etmiyordu.

Türkiye, artık Ermenistan ile ilişki kurup, Azerbaycan’ın yanında duruşunu sergilemeye devam ettirmeli tabiî ki.

Kurulacak ilişki, Azerbaycan'a desteğin kesilmesini ve bize yapılan soykırımı inkar etmek anlamına da gelmemeli.

Çözüm üretmek zorundayız, yoksa çözemediğimiz her sorun bize ayak bağı olmaya devam edecek.

İki ülkenin takımlarının karşılaşacak olması bu açıdan bir şans. Bu şansı iyi değerlendirmek isteyen Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’ün ise Erivan’a gitme isteği tamamen akıllıca.

Çözüm için çaba sarfetmeyeceksek sporun evrensel ve barış adına yaplıdığına da inanmıyoruz demektir. İnanmıyorsak neden maça çıkıyoruz ki?

Ayhan Kıskaç

Ayhan.kiskac@hotmail.com