Sakın ha reis şiirindeki mısralara özenip “özlediğin çok uzak yerlere” gitme.

Gitme çünkü giderken bıraktıklarının hali ne olur sonra.

Kekik kokulu koyaklardan aşamadın bak bu sefer.

Düştü helikopterin o koyaklardan birine.

Gün uzadı da yüzyıl oldu ama sen yoksun.

İçi acıdı herkesin.

Aldırma Reis soğuğa. Üzerine çöken metal yığınına.

Etrafında dolaşan çakallara, kurtlara.

Sen o kekik kokan dağların yamacındaki beyaz örtülerin arasındaki güzelliğini esirgeme ardından göz yaşı dökenlere.

Ah be Reis...

Kahpe kurşunlara direndin de, bir metal yığınının seni esir almasına nasıl engel olamadın.

Esaretini bitir artık.

Bitirde taş duvarlarda yankılanan sesin, kekikleri örten beyaz örtüyü delip gelsin.

Sana ulaşamayanlara inat.

Gizlendiğin yerinden kalkıp ben geldim yiğitler diyerek beyaz örtüleri çiğneyip gel.

Ümitlerin tükendiği yerde ümit olmadın mı bir nesile sen.

Ve ümitler yine tükeniyor bitirme fidanlarının hevesini.

Tüketme onların direncini Reis.

Sen “seni sevenlerin” son ümidisin.

Bilirsin ümitlerin nasıl yeşerdiğini.

Bilirsin nasıl topraktan filiz verdiğini.

Sen topraktan filiz verecekken toprağa yenik düşme.

Sen hatırlamazsın belki ama ben hatırlatmak istediğim bir anımı paylaşmak istedim seni sevenlerle.

Bir gün kapını çaldım Ankara’da.

Çok beklerim demiştim de yanılmıştım.

Yıl 1993...

Babam dediğin o ak saçlı ihtiyarı takdiminde bir sıkıntı vardı. Nedeni ise sonra ortaya çıktı.

Hastanede yatan çocuğunun yanına gidememiştin bana randevu verdiğin için.

Ah be Reis…

Bilseydim gelir miydim o randevuya.

Bilseydim o sıkıntıyı rahatsız eder miydim seni.

Ceketinden düşen bir düğmeyi gördüğümde ne kadar halk adamı olduğunu anlatacak önemli bir malzeme buldum demiştim.

Ama o  çok basit bir malzeme imiş Reis.

Hastanede travma geçiren çocuğunu bile sözünde durmak adına görmeye gitmemiştin.

Benim ne önemim vardı ki...

Sana işi düşmüş hayatının baharında bir genç.

O gün hastanede travma geçiren çocuğun babası sözüm sana!

Sana sesleniyorum!

Sen gidersen boynu bükük kalmazlar mı ardındakiler?

Sen gidersen çamlar devrilir.

Diren artık ulu çınarlar devrilmesin.

Sen diren ki kimse travma geçirmesin.

Şiirindeki mısralar yanımıza gelmen için yeterli değil mi?

“Durun kapanmayın pencerelerim
Güneşimi kapatmayın
Beton çok soğuk, üşüyorum..”

Ayhan Kıskaç

ayhan.kiskac@hotmail.com