2001 Şubatında anayasa paketinin atılmasıyla patlak veren büyük ekonomik krizde gecelik faizler yüzde 7 bine kadar çıkmıştı. Bankada 1 trilyon parası olanlar bir gecede neredeyse 100 milyara yakın faiz geliri elde ediyorlardı.

Bu durumdan en çok memnun olanlar hayatını bu ranta bağlamış olan TÜSAİD zenginleriydi. 2001 yılının verileri açıklandığında TÜSİAD üyelerinin önemli bir bölümü gelirini faizden elde etmişti. Devlete olan vergi borçlarını devletten aldıklarıyla kredilerle ödeyenler bunlardı. SSK’yı iflas noktasını getiren üretmeden tüketmeye alışmış bu kafalardı. Hükümetlere IMF’yle anlaşma imzalatanlar bunlardı.

Ama artık bu rantiyeci kesim yolun sonuna geldi. Niçin mi? 2009 ISO (İstanbul Sanayi Odası) verilerine göre ilk 500 büyük sanayi kuruluşunun 70’ini Anadolu’dan gelen şirketler oluşturuyor. Anadolu’dan faaliyet gösteren bu şirketler üretim yapıyorlar ve ürettiklerini hem iç pazara satıyorlar hem de ihracat yapıyorlar. Piyasa koşulları şeffaflaştıkça, nasıl rekabet edeceklerini gösteriyorlar.

Ürettikleri kârları da yine işlerine yatırıyorlar. Bir nevi katma değer yaratıyorlar. Peki bu durumdan kim rahatsız oluyor? Elbette TÜSİAD. Çünkü TÜSİAD kendi tekelinin kırıldığının farkında değil. Anadolu’nun her yerinden güçlü şirketler ortaya çıkıyor. Bugüne kadar hükümetlere istediğini yaptıran TÜSİAD artık işinin ne kadar zor olduğunun farkında.

Anadolu sermayesinin yükselişini önlemek için de her türlü katakulliye başvuruyorlar. Hatırlayın 2008’de dünya başta ABD olmak üzere ciddi finansal krizlere girdi. ABD’de 40 yakın banka battı. Bunların içinde kolay kolay batmaz denilen Lehman Brothers iflas edince diğer banka ve factoring şirketleri sapır sapır döküldüler. Buna İngiltere ve Fransa’daki şirketler eklendi. İzlanda iflas etti. Likidite krizi her yeri ciddi biçimde sardı. Üretim ve istihdam oranları olmadığı kadar düştü.

Bütün bu olumsuz tabloya ve krizin sorumlusu Türkiye olmamasına rağmen TÜSİAD ve medyadaki adamları Türkiye’de büyük bir kriz varmış gibi ekonomik tablolar yayınlamaya başladılar. Halbuki işin rengi böyle değildi. Çok iyi bir ekonomi uzmanı olan Süleyman Yaşar –önceden Taraf’ta, şu anda Sabah’ta yazıyor –büyük Türk işadamlarından bazılarının yurtdışındaki fonlarda büyük paralar kaybettiğini ve bu paraları geri almak için hükümete baskı yaptığını ısrarla vurguluyordu.

Hatta o dönemlerde IMF’yle bir stand-by anlaşması yapılması için hükümete güya akıl veriyorlardı. IMF’den alınacak paraların da kendi bankaları üzerinden piyasaya verilmesini istiyorlardı. Böylece Avrupa’da kaybettikleri zararların bir kısmını böyle telafi edeceklerdi. Bazı bildik basın yayın organlarında Türkiye’nin ekonomik notu Avrupa’daki bazı kuruluşlara dayanarak kötü gösteriliyordu. Deutsche Bank Türkiye’nin ekonomik krizi aşması için en az 25 milyar dolara ihtiyacı olduğunu söylüyordu. Ara parantez Doğan Grubu’yla Alman derin devleti arasındaki ilişkiyi unutmamak lazım. Deniz Feneri yalanlarının işin içine Başbakanı da katarak nereden türediğini hatırlarsak işin rengi belli olur.

Ama hükümet rantiyenin bu numarasını yutmadı ve IMF’yle anlaşma yapmadı. Türkiye 1946’dan beri ilk kez IMF’yle anlaşmamıştı. Hükümete dediğini yaptıramayan TÜSİAD ve yandaşları ve rantseverler şimdi Türk-Kürt çatışmasından medet umuyorlar. Dörtyol’daki apaçık Jitem kokan hareketler, her gün gelen şehit haberleri bu kesimlerin iştahını kabartıyor. Ama artık nafile. Geçti Bor’un pazarı…

Türkiye AB’yle ilişkilerini sağlamlaştırdıkça, rekabet ortamı geliştikçe bu en çok Anadolu’da el emeği göznuruyla çalışan ve üretmeye hevesli Anadolu sermayesinin işine yarayacak. Kurt puslu havayı sever misali Türkiye’nin karışması en çok rantiyecilerin hoşuna gider. Yüksek bürokrasi, yargı, iş dünyası üçgeni artık yolun sonuna geldi. Bunlar son çırpınışlar…

İşte bakın Anayasa paketine kim hayır diyorsa, onları iyi tanıyın. Kime hizmet ettiklerini daha iyi anlayacaksınız.

Cem Küçük - Haber 7
cemkucuk@gmail.com