Yıllar önce, sınıf öğretmenliği yaptığım dönemlerin birinde, kadın velilerimizden biri bir gün yanıma gelerek, birinci sınıfta okuttuğum oğlu için bana şunu söyledi:

            “Hocam, ben oğluma diriliş / ahiret duygusu vermek istiyorum; bana yardımcı olabilir misin?”

            “ Altı yaşındaki bir çocuğa öldükten sonra yeniden diriliş duygusu vermek, ölümden sonraki hayatı ona sezdirmek!” elbette mümkündü; çünkü fıtratı yaratan öyle yaratmıştı, ama nasıl olacaktı? Doğrusu şaşırmıştım! Bir anda kendimi toparladım ve:

            “Ama müfredatımızda böyle bir şey yok ki!” diyebildim. Zeki bir kadındı:

            “Müfredatınızda elbette ki öyle bir şeyin olmadığını ben de biliyorum; fakat gelecek zamanlar hakkında kuşkularım var. Ahiret inancı gelişmeyen, ölüm sonrası hayat için dirilişi düşünmeyen insanlar büyük sapmalar yaşayabilirler. Ben oğlumun iyi bir Müslüman olarak yetişmesini istiyorum; bunun için de ahiret inancının sağlam temellere oturması, bir anne olarak,  en büyük arzumdur.

            Kadın çok haklıydı, endişeleri vardı, dertli olduğu aşikârdı. Sözünü sürdürdü:

            “Hocam, evet müfredatınızda yok da sizin ruh müfredatınızda da mı yok?”

            Kendimi toparladım, küçük bazı deneyimlerim vardı, onları ona anlatmaya çalıştım:

            “Aralık ayının sonlarını yaşıyoruz. Ağaçlar yapraklarını dökmüşler. Bir hafta sonu oğlunu yanına al ve yapraklarını dökmüş bir ağacın/fidanın yanına var. Fakat yanına da oğlunun sevdiği küçük bir hediye almayı unutma.”

            “Bir şeyler hissetmeye başladım Hocam, devam et lütfen.”

            “Sonra oğlunla konuşmaya başla. Ona şunları söyle: “Oğlum, bu ağacın yaprakları var mı?” Sana “yoktur” diyecek. Ardından ekle, “Yoktur; çünkü ağaç ölmüş!” demeyi asla unutma ve tam o anda oğlunun sevdiği hediyeyi ona ver. Çok sevinecek! Ana oğul orada kucak kucağa sarılın, doyasıya onu öp!”

            “Bu kadar mı Hocam, bitti mi?”

            “Bitmedi. Oradan sevinçle ayrılın ve baharın gelişini bekleyin. Bahar gelip ağaçlar yapraklarını açmaya başladığında, yavrunu ve önceden almış olduğun hediyenin aynısını yanına alarak güle oynaya aynı ağacın yanına varın. Ağaç yapraklarla donanmış olarak karşınızda duruyor, bir gelin gibi. Çocuğa hediyenizi verin ve ona deyin:

 “Yavrum, sana bu hediye neyi hatırlattı?” O cevap verecek ve diyecek ki:

“Anneciğim, biz buraya daha önce gelmiştik, sen bana sıkı sıkı sarılarak bu hediyeyi vermiştin, ben de çok sevinmiş ve sana teşekkür etmiştim. Hiç unutur muyum o güzel günü.”

“Evet yavrum, fakat şimdi bu ağaca bak bakalım; o zaman bu ağacın yaprakları var mıydı yoksa ölmüş müydü?”

“Ölmüştü anneciğim. Sen bana bu ağacın ölmüş olduğunu söylemiştin; ama bak, ağaç ölmemiş, dirilmiş! Görmüyor musun, yapraklarını açmış”

“Aynen öyle yavrum, ağaç ölmemiş, dirilmiş. Hani deden ölmüştü ya, sen çok üzülmüş ve ağlamıştın. Bana sormuştun, anne, dedem nereye gitti diye. İşte yavrum, deden aslında ölmemiş, “Ahiret” denilen bir başka yere gitmiş. Hepimiz de bir gün oraya gideceğiz ve bizleri ve her şeyi yaratan Allah, bizi karşılayıp cennetine koyacak. Allah bize namaz diye, oruç diye, komşuya yardım etmek diye hediyeler yaratmış. Biz de namaz kılarak, oruç tutarak, düşkünlere yardım ederek “Ahiret” denilen yere gittiğimizde bize cenneti verecek ve çok sevineceğiz.”

“Ben bu “Ahiret” dediğin yeri hiç unutmayacağım, anneciğim; çünkü cennet orda. Beni sabah namazına kaldırırsın artık değil mi?”

Bu tecrübeyi oğluna bir tattırırsan, o yaşlarda edindiği bu deneyimi ileriki yaşlarda unutmaz ve yalpa yapsa da bir gün aslını bulur. Çocuk, en başta ailede terbiye edilir, çünkü.

D. Ali TAŞÇI

(dalitasci@hotmail.com)

Twitter:@DAliTasci