Biz yumurtayı ne yapardık  
Dr. Resul KURT
info@resulkurt.com
www.resulkurt.com
   Gündemde yumurta var. Birisini sevmeyen, fikirlerini beğenmeyen hemen bir koli yumurta alıp protesto etmeye başladı. Bunun adına da demokratik tepki deniliyor. Yumurtalı protesto yapan marjinal öğrencilerin talepleri de ücretsiz eğitim...
Dünyanın bir çok ülkesinde eğitim paralı ve bu para sembolik olmaktan uzak. Bakın bugünlerde İngiltere artırılan harçlar nedeniyle karışmış durumda. Gerçekten de ABD’de, İngiltere’de ve diğer bir çok Avrupa ülkesinde okul harçları el yakıyor. Bizim okuduğumuz yıllarda da marjinal öğrencilerin aynı yönde talepleri vardı. Halen aynı talep devam ediyor.

Eğer bu ülkede eğitim paralı olsaydı, bu satırların yazarı bugün Adıyaman’da muhtemelen çobanlık veya çiftçilik yapıyor olurdu.

Zira çiftçi çocuğu olarak, son derece zor koşullarda okudum. Sadece ben değil, benimle aynı sıraları paylaşan ve bugün devlet ve özel sektörde üst düzey görevlerde bulunan arkadaşlarımın bir çoğu da benim gibi zor koşullarda okuduk...

***
Yumurta bulunca omlet yapardık
Biz yumurtayı protesto için atmazdık. Biz yumurta bulduysak, hemen o akşam yoğun derslerden yorulunca mola verdiğimiz bir anda omlet yapardık.

Temel, Erkan, Aytaç, Yavuz, Kemal, Erdal, Ahmet, İbrahim, Özgür Hakan, Cemil, Abdullah ve diğer arkadaşlarımızla Gece 12’de açlığımızı omletle yatıştırırdık. Hele bir de sucuk bulduğumuz bir gün olursa, epey de misafirimiz olurdu. Öğrencilik paylaşmaktı bizde.

Bazen yurt memurumuz Kemal amca odaları dolaşıp ocakları toplardı. Biz de karşı hamle olarak yine Topkapı’dan üç beş kuruşa yeni bir ocak alırdık. Aynı düzen devam ederdi.

5-6 yıl önce, bir görev nedeniyle kalmış olduğum yurda gitmiştim. Aradan neredeyse 12-13 yıl geçmiş, yurdu tanıyamadım. Bizim hamamda elle çamaşır yıkadığımız dönemler geride kalmış, 2 kişilik TV’li konforlu odalar, çamaşır makineleri, internet odaları ve gayet nezih cafeteryalar... Ne kadar değişmiş yurtlar. Biz de 8 kişilikti odalar. Kutu gibi.

***
Cemil Çiçek bursu
Bizim öğrenciliğimizde hem harç kredisi, hem de öğrenim kredisi veriliyordu. Bir de bizim “Cemil Çiçek” bursu gelince kendi yağımızla kavrulurduk.

Benim kuşağımdakiler için sayın Cemil Çiçek’in ayrı bir yeri vardır. O’na ayrı bir sevgimiz vardır. O’nun Turgut Özal hükümetindeki Devlet Bakanlığı döneminde uyguladığı karşılıksız burs ile okulumuzu bitirdik.

Birkaç yıl önce bir ağabeyimin ofisine ziyarete gitmiştim. Cemil Çiçek’in kısa bir süre önce ağabeyimi ofisinde ziyaret ettiğini öğrenince, keşke burada olup, ellerini öpebilseydim dedim. Tanımadığı benim gibi yüzbinlerce kişinin üzerinde emeği ve hakkı var.

***
Paralı eğitim olsa kapısından geçemezik
Devlet’in yurtlarında kaldık, bu yurtlarda karşılıksız verilen kahvaltı tabakları ile kahvaltımızı yapar, öğlenleri okulda düşük ücretle öğrenci yemekhanesinde ve akşam yemeklerinde de verilen kuponlarla yurt yemekhanesinde yemek yerdik.

Yani, okula gitmek için yol parası bulamayan biz öğrenciler, paralı eğitim olsa kapısından geçemezdik. Bir çok arkadaşımla halen görüşüyoruz. Sağcısı da var, solcusu da.  Sayıştay’da Denetçi, Bakanlıklarda Müfettiş, Üniversitede hoca, Kaymakam, Bankacı, Diş hekimi ve Doktor. Her meslek grubundan arkadaşlarımız oldu. Çünkü yaşamak için okumaktan başka seçeneğimiz yoktu. Devlet’e borcumuzu da yaptığımız işi, en iyi şekilde yaparak ödemeye çalışıyoruz. Gelene gidene yumurta atarak değil...