Bu kanaatlerini yazıya döken kişinin; Wall Street Journal’ın “2013 yılında İstanbul’un Gezi Parkı’ndaki göstericilerin ezilmesi, İnternet sansürü uygulamaları ve Erdoğan’ın yakınlarını yolsuzluk soruşturmalarından korumaktaki ısrarı, bunların tümü, Türkiye’nin bölgedeki imajına zarar verdi” şeklindeki analizini referans vererek; ‘Türkiye’de giderek genişleyen demokrasi açığı’ olduğu yorumu yapması da, pek şaşırtıcı değil.

Bunlardan sonra bir ara tespite geliyoruz: “Bizlerin de AKP iktidarı ile ters düştüğü ve giderek Türkiye’nin demokratları ile AKP iktidarı arasındaki makasın açıldığı “ana konu başlıkları” tam da bunlardı.”

Okuduklarınız ve dahası, Cengiz Çandar’ın 2 Kasım tarihli Radikal’deki “İçerde 'demokrasi açığı', dışarıda 'nüfuz kaybı'...” yazısından.

AK Parti iktidarı ile ters düşmeleri, bu sebeplerden mi, yoksa kendilerine umdukları kadar değer verilmemesinden miydi, ayrı mesele.

Galiba orta dereceli okullardaki münazaralarda olduğu gibi yürüyor işler. Birileri, mutlaka itiraz edecek ve karşı çıkacak bir şeyler arıyor, ancak dişe dokunur olanını bulamadıkları için, bulduklarını çarpıtarak hedefe ulaşabilme ihtimali üzerine çalışıyorlar.

‘2013’te Gezi Parkı’nda göstericilerin ezildiği’ iddiasında olan WSJ’nin, 2011’de ABD’de 32 kişinin ölümüne sebep olan ‘Occupy Wall Street’ olayları sırasında ve sonrasında neler yazdığını, bilmiyoruz. Gazetenin yazdıklarını referans olarak gösteren kişi, belki aydınlanmamız için bizlere aktarabilirdi ama onun böyle bir derdi yok…

WSJ’nin Türkiye’de alabildiğine serbest olması istenen Twitter ve benzeri platformların, ABD’de çeşitli kayıtlara tabi tutuluyor olduğu gerçeğini neden normal karşılayıp, gereği gibi problem etmediğini sormanın da alemi yok bu durumda.

WSJ analizinde yer alan: “Erdoğan’ın yakınlarını yolsuzluk soruşturmalarından korumaktaki ısrarı” şeklindeki bölüm de; ‘Erdoğan paralel yargının darbe girişimini nasıl oldu da engelledi…’ gibisinden bir hayıflanma…

POL-NET’e kayıt edilmeyen teknik takip ve dinlemeler ve UYAP’a girilmeyen soruşturma dosyaları, nasıl olsa teferruat… Teferruat, maksat başka çünkü…

Çandar WSJ’deki analizden argüman arayışlarına BAE Üniversitesi profesörü Abdülhalik Abdullah ile devam ediyor: "Türkiye bir süre birçok şey için bir örnekti, ama Arap Baharı sonrasındaki yıllar, Türkiye’nin o imajını paramparça etti” diyen BAE’li profesör, bu durumu iki nedene bağlıyormuş:

“Her şeyden önce, Türkiye taraf tuttu, İslamcılardan ve Müslüman Kardeşler’den yana tavır aldı. İkincisi, Erdoğan, birçok konuda diktatör gibi davranıyor, özgürlükleri ve göstericileri bastırıyor. Arap dünyasının liberalleri Türkiye’yi bir model olarak artık görmüyorlar.”

Demek, ‘Türkiye’yi bir model olarak görmüyorlar’mış!.. Kimler?.. Arap dünyasının liberalleri… Liberaller… Yani Arap halkları nezdindeki itibarları yüzde 1 oya bile tekabül etmeyen çevreler… Ya da mesela Mısır’da askeri darbe yapılınca alkışlamayı tercih eden kemik yalayıcılar…

Mesele, Türkiye’nin tutması gerekenlerin tarafını tutmuş olması imiş demek ki…

Her şey bir yana da, Arap liberallerin Türkiye’yi model olarak görüp görmemeleri, kimin umurunda ki?.. Ülkelerinde ağır baskılar altında yaşamak mecburiyetinde kalan insanlar ve onların gerçek temsilcileri bizi model olarak görüyorlarsa -ki görüyorlar-, problem yok demektir.

Esas soru şu: Çandar ve onun gibi düşünenlerin yazdıklarına gerçekten değer verenler var mıdır acaba?..

Ekrem Kızıltaş – Haber 7

ekremkiziltas@gmail.com