İşte Anadolu’da genç-yaşlı birçok insan sigara kağıdı kaplarını, sokaktan alır, öpüp başlarının üzerine tuttuktan sonra da, çiğnenmeyeceği bir yere yerleştirirler.

Hemen her gün önlerinden geçtiğimiz camilerin, sebillerin, diğer eserlerin üzerinde bizlere gülümseyen kitabeler ve oldukça edebi tarzda metinlere sahip mezarlar ne ise; ama 1928’den önce vefat etmiş ve üzerinde sadece isim olan mezar taşlarını bile okuyamıyor olmak ciddi bir problemdir, bilene.

Hepsini bir kenara koyalım. Ama ülkemizin en önemli eğitim kurumlarından birisi olan İstanbul Üniversitesi’nin kapısının altından yıllarca geçip, o kapının kitabesinde ne yazdığını okuyamayan nesiller yetiştirmiş olmak, aslında utanç verici değil midir?..

Bu durumun telafisi ve artık gençlerimizin dedelerinin yazılarını okuyabilecek hale gelmelerini temin etmek, alkışlanacak bir davranıştır temel olarak. Tabii ki bu ülkeye aitseniz ve kendinizi bu ülkenin insanlarından birisi olarak kabul ediyorsanız. 

Tam da ‘bir bardak suda fırtına’ denilebilecek cinsten bir durumla karşı karşıyayız şimdi: Milli Eğitim Şurası’nın Eski Türkçe’nin (Osmanlıca) Anadolu İmam Hatipler ve Sosyal Bilimler Liselerinde zorunlu, normal liselerde ise tercihli ders olarak okutulması ile ilgili tavsiye kararı, ortalığı fena karıştırdı.

1928’deki Harf Devrimi’nin, bir ülke dolusu insanı bir gecede cahil bırakmış olduğu gerçeği ile yüzleşmeye cesaret edemeyenler; feryat figan, doğru olmadığını kendilerinin de pekala bildikleri argümanları tekrarlıyorlar. Dertleri, ‘değişim’i durdurabilmek. İronik olan ise değişimi durdurmaya çalışanların sözüm ona ‘ilerici’ geçinmeleri.

‘Eski harflerle okuma yazma öğrenmenin çok zor olduğu, Latince harfler kullanılarak insanların daha çabuk öğrenecekleri’ iddiasının tam bir bahane olduğunun anlaşılması için uzun süre geçmesi gerekmemişti. Tarihte benzeri görülmemiş alfabe değişikliği uygulaması ile beraber yaşanan başka bazı gelişmeler, niyetin esasında ne olduğunu da ortaya koymuştu zaten.

Önceleri üniversitelerde, kurslarda ve nihayet yakın dönemde başlayarak Sosyal Bilimler Liselerinde başlayan Eski Türkçe derslerinin artık iyice yayılabilecek olması ihtimali, birilerinin aklını başından almış durumda. Zaten yeteri kadar arşiv uzmanının yetiştiği ve eski metinlerin günümüz Türkçesine aktarıldığı, kısa sürede Osmanlıca öğrenmenin mümkün olmayacağı için gençlerin boşa yorulacakları… gibisinden yeni bahaneler ise, artık hakimiyetini kaybetmiş bir kesimin, taşların yerli yerine oturuyor olmasından duydukları rahatsızlığı ifade etme yolları.

Bu birilerinin mantığı ile yürünecek olursa; ilkokuldan lise sonuna kadar yabancı dil öğretimi yapıldığı halde, çocuklarımız yeteri kadar öğrenemediklerine göre, bu dersleri de kaldırmak gerek galiba!.. Bu mantıkla hareket edilecek olursa, birçok başka ders de müfredattan kaldırabilir.

Eski Türkçe öğrenecek olanların, arşiv belgeleri okuma niyetinde olmadığını onlar da biliyor aslında. İlk başta Elifba’yı, sonra belki 1928’den önce basılmış hikaye, roman, şiir, vb. kitapları okuyabilecek gençler. Bunun ne zararı var ki, birileri bu kadar şiddetle karşı çıkıyorlar diye düşünmek mümkün. Ancak, gençlerin Eski Türkçe okuyabilmeleri, Kur’an-ı Kerim’i de okuyabilecekleri manasına geliyor ve birilerini en çok ürküten de işin bu tarafı.

Yakın zamana kadar İmam-Hatipler ve Kur’an Kursları ile boşuna uğraşmıyorlardı, malum. İnsanımızın Kur’an-ı Kerim’le irtibatını kesebilmek için cansiperane uğraşanlar, Eski Türkçe öğretimi ile kısa sürede bütün kazanımlarının(!) boşa gideceğinin farkındalar ve bu gerçeği doğrudan ifade etmek işlerine gelmediği için de, geçmişte olduğu gibi bahanelere sığınıyorlar.

Şaşırtıcı olan, milliyetçi görüşleri ile tanınan bazılarının da Eski Türkçe girişimine cephe alıyor olmaları. Eski alfabenin Arapça olduğu, Türklerin daha önce başka alfabeler de kullandığı gibisinden ilgi çekici fikirlere sahip bu zevatın bilerek ya da bilmeyerek, Türkçülük gayreti ile Latince savunması yapıyor olmaları, ibret verici bir durum.

Ekrem Kızıltaş – Haber 7

ekremkiziltas@gmail.com