Rahatsızlıkların farklı hareket noktaları var. Sevilay Yükselir’e kulak verelim: “Ebeveyn istiyorsa çocuğunun Kuran dersine girmesine olanak sağlanmalı.(…) Bildikleri zarar getirmez. Ancak her anne benim gibi düşünmeyebilir. (…) Korkum bundan sonra bu dersleri almayanlara karşı oluşacak önyargı ve buna bağlı yaşanacak çatışmalar. (…) "Nerden biliyorsun?" demeyin sakın. Biliyorum. Çünkü bu konuda tecrübe sahibiyim. (…) Annem ya da babam asla baskı yapmadı ama sırf okulun popüler olan iki kızına uyum sağlamak adına girmedim 1 yıl din derslerine.” (Sabah, 4 Nisan 2012)

Fatih Altaylı başka bir ihtimali hatırlatıyor: “Diyorlar ki: "Din eğitimini seçmeyenler gelecekte ka­muda istihdam konusunda sıkıntı yaşayabilirler."

Yani seçmeli din eğitimi alanların kamuda iş bulmada öncelikli olacağını düşünü­yorlar.

Bu bir olasılık mı? / Olasılık. / Bunun böyle olmayacağına ilişkin bir güvence var mı? / Yok. / Bunun çaresi ne olabilir? / Öğrencilerin hangi seçeneği tercih ettiklerinin diplomalarında yer almaması belki bir seçenek olabilir.  / Sadece belki!” (Habertürk, 3 Nisan 2012)

Popüler olana ilgi duyacakların fazla olmamasını dileyip, diplomalarda zaten seçeneklerin belirtilmediğini hatırlattıktan sonra söyleyelim ki; kendilerine göre haklı sebepler yüzünden tedirgin olanlar tabii ki var. Ancak, tedirgin olmuş gibi yapanların sayısı, gerçekten tedirgin olanlardan oldukça fazla. Asıl ilgi çekici olan da, böyle davrananların edinilen her türlü bilginin insana katkı sağlayacağı hususunda ısrarcı olanlar arasından çıkıyor olması. 

Esas şikayet noktası, çocuklarının Kur’an-ı Kerim’i ya da Hz. Peygamber’in hayatını öğrenmesini istemeyenlerin, çocuklarının bu dersleri seçmek zorunda kalabileceğinden yakınmaları.

Bu bakış açısının belki haklı sebepleri olabilir. Ama bunu söyleyenler, ‘bu dersleri almak isteyen milyonlarca çocuğun yanında, almak istemeyen birkaç kişi de çıkabileceğine göre, bu derslerin verilmesinden vaz geçelim’ denilmesini bekliyor olamazlar herhalde.

Burada önemli bir hususun altını çizmekte de fayda var.

Hep söylenir; kahir ekseriyeti Müslüman olan bir toplumun içinde yaşayan insanların, o toplumun inanç değerlerinin ana esaslarını olsun öğrenmelerinde ciddi faydalar vardır. Böylelikle, topluma seslenen yayın organlarında ahkam keserken, Hz. Peygamber’in ayetleri ya da Kur’an-ı Kerim’deki hadislerden bahsetmek gibi yanlışlıklar yapmazlar. Böylesine bir hata yaptıkları zaman, insanların muzipçe gülümsemelerinin esas sebebini anlarlar, en azından.

Acı ama gerçek. Bugün ülkemizin ana akım medyasında halen kalem sallamakta olan birçok ismin Dinimizle alakalı bilgileri, nerdeyse bir ilkokul talebesinden bile geri durumdadır.

Bu isimlerden birçoğu, öğrenmek için artık geç olduğu kanaatiyle olsa gerek, bu konuda herhangi bir gayret de göstermiyorlar. Öğrenmenin yaşı yoktur sözünü iyi biliyor olması gereken bu kişilerin, çocuklarının olsun öğrenmesini istemiyor oluşları, daha da tuhaf bir durum. 

Bunlardan bazılarının farklı aidiyetleri olduğu ve kendi inançlarını açıktan söylemeye cesaret edemedikleri için, çoğunluğun inançları ile alakalı müspet düzenlemelere çok kızdıkları şeklindeki yorum, düşündürücü. Biz bunun doğru olup olmadığını, doğru ise ne manaya geldiğini düşüneduralım. Onlar da, Müslüman mahallesinde salyangoz satmakta ısrar etmek yerine, satacak başka şeyler arasınlar artık.

Hülasa:

Seçmeli, adı üstünde ‘seçmeli’dir; isteyen seçer, istemeyen seçmez. ‘Seçmek istemiyorum, dolayısıyla başkaları da seçmesinler’ demek, insan hakları ihlalidir.

İnsanımızın farklılıklarla bir arada yaşama kaabiliyeti, yazıp çizenlerden epeyce fazladır ve başkalarının neyi nasıl yapacağına karışmak hususu da, bilindiği gibi kanunların ilgi sahasına girer.

Aidiyetleri sebebiyle seçmeli mevzuuna kafayı takmış olanlara ise geçmiş ola!..

Ekrem Kızıltaş - Haber 7

ekremkiziltas@gmail.com