"Gerekirse ekonomik kriz" namussuzluğunun bir başka cephesiydi bu: Gerekirse iç savaş!
Kime karşı? Halkın seçtiği hükümete karşı.
Bu aşağılık özlem artık Taksim ve Okmeydanı gibi yerlerde ancak senede bir su yüzüne vuruyor ve gecekondu çocukları solculuk ediyoruz sanarak "büyük şehire karşı" duydukları hıncı sağı solu kırıp dökerek gideriyorlar...
İç savaş olsa, yoga yaparak hükümete karşı çıkan çıtkırıldımların da onlarla aynı cephede savaşmaları gerekecekti ki, Şair Eşref'in deyimiyle "tırnağını kessen kaçarlar meydan-ı gayretten"...
İç savaş ha?... Yani bir cephede Kemalistler, öbür cephede halk...
Bu zavallılar, bir iç savaş çıksa ölmeyeceklerini sanıyorlardı.
"Tayyip ölecekti", onlara bir şey olmayacaktı!
İç savaşı, Tanzanya'da trafik kazası ya da Papua Yeni Gine'de sel baskını gibi televizyondan izleyeceklerini sanıyorlardı, pizza ve bira eşliğinde.
Tıpkı, ekonomik kriz çıksa aç kalmayacaklarını sandıkları gibi.
Madem ki "gerekirse ekonomik kriz çıksın yeter ki bu hükümet gitsin" kafasında gidenlerle aynı kaptan su içiyorlar, onlara iç savaştan ekonomik örnekler verelim:
Suriye üç yıldır giriştiği iç savaşta, en az kırk yıl geriye gitmiş!
Biz uydurmuyoruz, Birleşmiş Milletler raporu söylüyor.
Suriye'de yaşayan insanların yarıdan fazlası aşırı derecede fakir.
Bizim kaçak çalışan temizlikçi kadınların ya da benzini zam gören taksi şoförünün fakirliği gibi değil bu fakirlik, koyu sefalet... Kara sefalet...
Halkın en az yüzde yirmisi de eh işte, bizimkiler gibi fakir. Temel ihtiyaçlarını gidermede zorlanıyor.

YAZININ DEVAMI İÇİN TIKLAYINIZ