Dili varmıyor... Bir türlü tavır takınamıyor, reddedemiyor, karşı çıkamıyor... "Darbeye de darbecilere de kesinlikle karşıyım" cümlesi ağzından dökülemiyor... "Tel'in etmekten, lanetlemekten" falan vazgeçtik, yarım ağız kınamaya razıyız, ı ıh...
Utanmasa savunacak, bazı yardımcıları gibi ar damarı hepten de çatlamamış olduğu için utanıyor...
Savunamıyor...
Gönlü "o tarafta" ama o tarafın umarı da çıkarı da bulunmadığının farkında.
Gönlünü bu tarafa yatırmak istiyor ama bu şekilde hiçbir seçimi kazanamayacağını da iyi biliyor. (Örneğin, basın soytarılarının "Adana'da büyük bir coşkuyla karşılandı" üfürmelerinin kendisine Adana'dan getirse getirse bir tek, ama bir tek milletvekili getireceğini görüyor... Adana'dan üç mebusları var, iki yüz bin seçmen eder, şimdi altmış bin kişi toplanmış, coşku büyükmüş!)
Onun için de "kem küm" yolunu seçmek zorunda kalıyor.
Yeri de dar, yeni de dar.

Köşe yazısının tamamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz

(Engin Ardıç - Sabah)