Ekonomi tartışılıyor, enflasyon tartışılıyor, sanayi tartışılıyor,  faiz, döviz, borsa, sanal para tartışılıyor, sermayeyi taşıyan ana damar tartışılmıyor.

Bu nasıl iş, hiç anlamıyorum.

Devletin fabrikaları özelleştirildi, yani satıldı, kamu malı olmaktan çıktı.

Diyelim ki bu bir hataydı, tartışalım o zaman.

Her hangi bir KİT’in özelleştirmeden önceki on yılına ait verileri ortaya koyalım, üretimini, tüketimini, karını zararını görelim.

Aynı KİT’in özelleştirildikten sonraki on yılına, ya da kaç yıldır şahıs malı olarak faaliyet gösteriyorsa o dönemine bakalım.

Gelirlerini ikiye, üçe ona, yirmiye katladığını göreceğiz.

Hem de çalışan sayısını azaltarak…

Peki nasıl oluyor da devletteyken zarar eden kuruluş özele geçince kar ediyor?

Çok basit…

Torpille adam alınmıyor, kadro şişirilmiyor, masa başı değil, tezgah başı, makine başı önemli oluyor, bir katta dört tane çaycı demlenmiyor, hesaplar kuruşu kuruşuna görülüyor, gönül çelen işler dönmüyor vs. vs…

Akla mantığa uygun bilimsel metotları takip eden bir işletme zaten böyle yönetilir.

Yine de zarar ediyorsa kapatılır.

Buradan bakıldığında KİT’lerin özelleştirilmesi iyi bir şey, devleti zarar etmekten kurtarıyor, öyle görünüyor.

Çevirelim madalyonu…

Şimdi de milletin vergileriyle yapılan KİT’ler özelleştirildiğinde devletin ve dolayısıyla siyasi iktidarların neleri kaybettiğini konuşalım biraz.

Bir kere kontrol sizde olmuyor, neyin ne olacağına malın sahibi karar veriyor.

Fiyatlandırmada da yetkili değilsiniz, işin sahibi kitabına uyduruyor, maliyet diyor, çalışan diyor, vergi diyor, bire bin katıyor ve rakamı kendi belirliyor.

Bu arada…

Devletin elindeyken tekel olan kuruluş aynı statüsünü özelleştirince de koruyabiliyor, hepsi değil ama bazıları.

Yani rakipsiz özel bir kuruluşa dönüşüyor.

Peki istihdam ne olacak, bu kadar insan, bu kadar nüfus, bu millet geçinecek, iş bulacak, çalışacak, çark dönecek, nasıl olacak bu işler?..

Ona ben karışmam, diyor.

Ben, bana lazım olanı alabilirim, bin kişinin çalışacağı yerde beş bin kişiye maaş veremem, diyor.

Normalde haklı ama..

Ama’sı var işte.

Tamam belki biz hata yaptık, bunları sana sattık ama senin de yeni alanlar, yeni projeler ortaya koyman, yeni fabrikalar kurman, işsizliği çözmen gerekmiyor mu, diye içinden geçiriyor siyaset kurumu.

Hem sen demiyor muydun, devletin fabrikası olmaz, devlet kumaş üretmez, devlet ayakkabı üretmez, devlet etle sütle uğraşmaz.

Devlet eğitimle, savunmayla, yargıyla, sağlıkla uğraşır, bu işlere karışmaz, demiyor muydun?

Al işte, hepsi sende, hepsi senin.

Hatta eğitim de sende, sağlık da sende, özel güvenlik de sende, bir tek özel adliyen yok, istersen onu da verelim, istediğin buysa yargıyı da özelleştirelim.

Yok, diyor adam, yok!..

Yeni dünya düzeni öyle değil, yeni dünya düzeni şirketler düzeni, sermayedarlar düzeni, sermaye benim, mal benim, tapu benim.

Devletin askeri toprakları koruyacak, devletin polisi beni koruyacak, devletin okulu bana insan yetiştirecek ben de seçeceğim, istediğim kadar, lazım oldukça böyle seçeceğim.

Seçmediklerin, dışarda kalanlar, işsizler, onlar ne olacak?

İşte onlar da iktidardan hesap soracak, ara ara hükümet değiştirip tatmin olacak, siyasetçiyle kavga edecek, onlarla ben uğraşmayacağım, onlarla devlet uğraşacak.

Paşamız iki de banka ekliyor listeye, tamam…

Sağa sola iki tane okul, onların üstüne de dedesinin, babasının adını yazdırıyor, iki kuruş vergi verecek onu da oradan düşüyor, tertemiz iş!..

Böyle olmaz, bu düzen değişmedikçe, bu esaret devam ettikçe hiçbir şey değişmez.

Bu ülkede kazanılmış sermaye ve o sermayenin sahipleri en az Almanya’daki, Japonya’daki muadilleri gibi “millet ve devlet” bilinciyle hareket etmedikleri müddetçe hiçbir şey değişmez.

Sadece karanlıktan korkanlar değişir ama ıslık sesleri hiç değişmez.