/kurtarıcılardan kurtulmak gerektiğini anlayan bir
halkın kurtuluş mücadelesine saygıyla…/

Libya’nın Asil insanları!

Size, parçalanmış bir coğrafyanın kalbinden sesleniyorum.

Parçalanmış ama hala o kalp Bosna için titreyen, Kosova için haykıran, Kıbrıs için öfkelenen, Kırım için üzülen, Yemen’de yetim kalmış, Afrika’da eli kesilmiş, ama Asya’da, Somali’de haykıracak kadar diri bir damar taşıyor.

Siz haykırdığınızda en çok heyecanlanan da bu kalp olmuştu. Yüreklerinizdeki haykırışları meydanlara döktüğünüzde en çok bu kalp sevinmişti. Dün İtalya’ya gösterdiğiniz “çöl aslan”ı tavrını şimdi içinizdeki zalimlere karşı sergilediğiniz için kutluyoruz sizi.

Libya her zaman bir parçamızdı bizim. Dün nasıl aynı sözlerle bir aradaysak, aynı vakitleri kuşanıyorsak, aynı haykırışlarla savruluyorsak meydanlara bugün yine içinizdeki o “damar” hayat buldu. Sizi, içinizdeki asil damarı diri tuttuğunuz için kutuluyoruz.

Ümmetin yürekleri lime lime edildiğinde de biliyorduk Libya’yı. Amansız özgürlük mücadelesi her zaman ders gibi anlatıldı. Ömer Muhtar bu yüzden efsaneydi. O mücadele halkasının bir parçasıydı bizim için. İsyancı değil, özgürlük savaşçısıydı.

Bu kalp, o günde izliyordu Libya’yı gözleri yaşlı. O gün de dualarında Libya için sözler vardı. O günde gözyaşlarını akıttığı bir parçasıydı ümmetin. O gün de “bir gün mutlaka…” diye söze başlayan cümleler kuruyordu. “Bir gün mutlaka… Geldiğinde o gün Libya’nın çocukları yürüyecek meydanlara” diyordu.

Libya’nın büyükleri teslim alındı ama ruhlarındaki asaleti hiç teslim etmediler. Bu yüzden bugün Libya’nın sokaklarında dolaşan ruh; Libya’nın çocuklarının ruhudur ve diridir. O ruh Ömer Muhtar’la vücut bulmuştu; teslim olmaz, mücadeleyi bırakmaz ve isyan ruhuyla İslam ruhunu eşleştirir. Alnı secdeye indiğinde teslimiyetini rabbine yakarışında gösterir, selam verdiğinde; namusuna, vatanına, dinine dahledenlere karşı Cebrail azametiyle yürür.

Ey Libya’nın asil İnsanları, kardeşlerim!

Parçalanan bedenimizin diriliş ve bütünleşme hareketine bir parça oldunuz. “Mısır’da, Sudan’da, Yemen’de, Suriye’de yakılan “kurtuluş” ve “yeniden diriliş” ateşi bir gün Libya’yı da saracak” diyorduk. Saracak Libya’yı da kardeşlik meşalesinin ruhu… Ve isyan, sokaklarda kol gezerek “kahramanlaştırılan” kurtarıcıdan “kurtulacağınız” günü bekliyorduk.

Bugün, haklarınıza, hukukunuza, özgürlük ve insanlığınıza tasallut eden zalimden kurtuluş gününüzdür. Allah, Nemrud’u, Firavun’u bunca zulmüyle yaşatmadı ki Libya’ya tasallut eden zalimi yaşatsın. Çünkü zulüm ile abad olunmaz.

Ve bir zalim daha yıkıldı meydanlardan. Ve Libya’nın çocuklarının sesi yükseldi ellerinde özgürlük bayrağı, yüreklerinde özgürlük neşesi ile. Gözlerinizdeki ışık son yüzyıldır hiç bu kadar parıldamamıştı. Ağlayan o gözlerden şimdi umut ve sevinç gözyaşının aktığını görüyoruz.

İşte bugün, güneş yeniden doğuyor üstümüze. İşte bugün geride bıraktığımız günde kaldı zalimler. Artık yeni bir gündeyiz. Kardeşlik hanemizi acilen onarma günüdür. Tuğlaları bir bir örme günü. Kesilen sakal gibi daha gür ve diri yeşerdiğimizi gösterme günüdür.

Ey Libya’nın çocukları!

Parçalandık ve acı çektik. Darağaçlarında sallandı yüreğimiz. Secdelerimizden kalkamadık. Utancımız oldu yaşamımız. Sözlerimiz gitti, şiirlerimiz sustu. Şarkılarını unuttuk el çırpılacak topraklarımızın. Düğünler bitti, kınalı gelinlerin ağlayışları ağıt oldu. Neslimizi harap ettiler, öfkemizi teslim almak istediler.

Bugünün kıymetini bilin Libya’nın çocukları, bilin ve ellerinizi birbirine kenetleyerek yürüyün. Ellerimiz uzanıyor, tutun. Kardeşliğimizin soylu davetinden uzak durmayın. Korkularımızla da yüzleşeceğiz şimdi. Rüyalarımızı esir alan karanlık ruhu kardeşliğimizin güneşinde aydınlatacağız.

Ve kulağımız Asya’da, Afrika’da, Suriye’de, Cezayir’de, Tunus’ta…

Yakılan hanemizi, yıkılan onurumuzu, parçalanan bedenimizi, kısılan sesimizi yükseltme günüdür. Vakit, bugün diriliş vaktidir.

Fatih Bayhan – Haber7
bayhan.f@gmail.com