Buralarda belediyeler çadır kurmaz, camiler süslenmez. İftar saatinden önce trafik sıkışmaz, tam saatinde hayat durmaz. Günlük yaşam devam eder gider. Bizler bir nevi dini yaşamak isterken, Fransızlar “açlığımıza” bile tahammül edemez!

Hayat böyledir işte! Kimse elinde olanla yetinmez. Ya eskinin daha güzel olduğunu söyler ki o eski günlerde de daha eski günler güzeldir, ya da hiç birini beğenmeyip daha farklısını ister. Bizler ise sadece Ramazanı olduğu gibi yaşamak isteriz.

Biz de her an gidebileceğimiz bir çadır yoktur, teravih bile zor gelir. Kim gidecek deriz şehrin öbür ucunda ki camiye? Gerçi burnumuzun dibinde olsa ne yazar? Bu sefer de ezan yok diye mazeret buluruz.   

Buralarda belediye iftar vermez, verirse laiklik çarpar. Ancak Camiler bu işi yapar. Bir nebze de olsa farklı bir ayda, farklı bir ortamda olduğumuzu hissedebilmemiz için. Çadırlar cami avlularına kurulur, akşam olunca sıraya dizilir oruçtan aç olan insanlarla, imkansızlıktan aç kalanlar!

Ön sıralarda Fransızlar olur hep! Korkarlar yemek kalmayacak diye! Oruç tutanlar ise iftar saatinden önce beklemeyi gerek görmez. Zaten bir bölümü önce imamın arkasına durur akşam namazına öncelik verir, bir bölümü de sıraya geçer namaz da neyin nesi?

Yaz aylarındayız ya, iftar 21.00’den önce olmuyor. Zaten bir çok insan da Türkiye’de. Camiler boş, saflar boş. Ve her geçen gün oruç tutanlar yerine evsiz, barksız Fransızlar faydalanıyor iftar çadırlarından. İftara 1 saat kala sıraya duruyorlar. Üstleri başları perişan halde geliyorlar. Tüm günlerini içki içerek geçiriyorlar.

Birbirlerinden duyarak “bedava yemekten” faydalanmak istiyorlar. Bir tabaktan sonra bir kez daha sıraya duruyorlar, çantalarına ekmek dolduruyorlar.

Aslında İslam’ın en güzel yanlarından biri. Ramazan ayında aç insanları doyurmak. Ve bu insanlar aç! Bazıları kendi istekleri ile bu hayatı seçmişler, bazıları da çok yüksekten düşmüşler. Ramazan onlar için bir fırsat olmuş. Kimisi ailece geliyor, çoluk, çocuk! Belki uzun bir dönemden sonra ilk defa sıcak bir yemek yiyorlar.

Camilerin böyle görevler üstlenmesi çok normal. Tabii her şey imkan meselesi. Sonuçta bu iftarları cemaat karşılıyor. Fransız medyasında bunun iyi pazarlanması lazım. Ama maalesef içinde terörist, başörtüsü, laiklik olmayan haberler pek rağbet görmüyor.

Diğer bir yandan bu çadırlar dünyanın dört bir yanından gelen Müslüman öğrenciler ve mültecilere ilaç oluyor. Gönül istiyor ki imkan olsa senenin 365 günü onlara bu imkan tanınsa. Zor şartlar altında yaşayan bu insanlar Ramazanda hayat buluyor. Balkan ülkelerinden, kara kıtadan, hatta Çin’den gelenler bile var. 

Fransa’da camilerin sayısı arttıkça ve bu tür sosyal faaliyetler çoğaldıkça bize olan kin bir nebze azalır mı?

Fatih KARAKAYA - Haber 7

karakaya.farih@gmail.com

http://twitter.com/fkarakaya