Burasının bir 'hukuk devleti' olduğunu unutmayalım

Ergenekon sürecinin en kritik dönemecine girdiğimiz artık ortada: Topluma mal olmuş veya değişik özellikleriyle öne çıkmış isimlere de sıra geldi; şimdiye kadar pek görülmemiş bir gürültüyle karşılaşılması onların kapılarına gidilip bazılarının gözaltına alınması yüzünden... İlk günün şaşkınlığı geçip gözaltılar tutuklamaya dönüşünce, protestolar da başladı.

Protestocular şimdilerde kendilerinin yaptığını, 1990'lı yılların başında, Gladio'nun yargılanma sürecinde, İtalya'daki benzerlerinin sahneye koyduklarını herhalde bilmiyorlar. Bilsinler. Bu sürecin görüldüğü her ülkede hassas sinir uçlarına dokunulduğu, dayanışma amacıyla sokaklara dökülen kitlelerden belli olmuştur.

Kolay ve rahat bir süreç hiçbir zaman olmadı İtalya'da 'Glaido'... Nasıl olsun ki? İçinde cumhurbaşkanı, başbakan, savunma ve dışişleri bakanlıkları yapmış politikacıların, onlarla aynı saflarda bulunmuş her düzeyden bürokratların, üniversite öğretim üyeleri, büyük işadamları, yazarlar ve gazetecilerin hesaba çekildiği bir süreç elbette sancılı geçer.

Başka ülkelerde kritik nokta, 'hukukun herkese gerekli olduğu' sonunda akıllara dank edince aşılabildi.

Gladio ve benzeri örgütler, başlangıçta dışarıdan güdümlü kurulmuş olsalar bile, çok geçmeden ülke içinde güçlenme meraklısı çevrelerin güdümüne geçtiler. İtalya'da 'P-2' adlı bir özel loca güdümünde faaliyet gösterdi 'Gladio'... İlk yıllarında oluşumuna devlet adına izin vermiş olanlar, nasıl bir örgüt olduğunu çok iyi bildikleri için, kendileri de o locada yerlerini aldılar. Yargı safhasına gelene kadar herbiri deve dişi gibi güçlü bilinen politikacı, istihbaratçı, hukukçu, bürokrat, işadamı, öğretim üyesi, yazar-çizer gözaltılar yaşadı. Yüzlercesi...

Mahkeme safahatında ortaya dökülen bilgi ve belgeler yargılananların bazısını bile şaşırtacak dehşetengizlikteydi. Kimi 'sağ' kimi 'sol' örgütlere mal edilmiş sayısız siyasi suikast ve kitle eylemine 'P-2 Locası'nda karar verilmişti. Bologna tren istasyonunda patlayan ve 80 küsur kişinin ölümüne yol açan bomba ile eski başbakanlardan Aldo Moro'yu öldüren silâh 'Gladio' cephaneliğinden çıkmıştı.

Kendimize dönüp şu soruları sorsak iyi olacak: 1980 öncesinde beşbin can alan sağ-sol eylemlerinin gerisinde bir 'kuklacı' arayacak olsanız, nasıl biri (daha doğrusu 'birileri') olabilir o kuklacı? Prof. Muammer Aksoy'la başlayıp Doç. Necip Hablemitoğlu'na uzanan siyasi suikastlar zincirinde Bahriye Üçok, Uğur Mumcu, Ahmet Taner Kışlalı da yer alıyor; acaba bu insanların katilleri kim/kimler tarafından azmettirildi?

Protesto amacıyla sokaklara dökülenler bu tür soruları kendilerine sormuyorlar, besbelli. Ya da sorulduğunda gözaltına alınmış, tutuklanmış tanıdıklarına bakıp “Bunlar olamaz” diyorlarsa bu da şaşırtıcı değildir. İtalya'da ve öteki benzer süreçleri yaşamış ülkelerde de niceleri aynı tepkileri verdiler; bazılarının gerçekten de karanlık eylemlerle bir ilişkisi olmadığı mahkemece belirlendi. Ama bazılarının... Unutmayalım ki, aynı mahkemeler, “Böyle işlere bulaşmaz” sanılan başka bazılarını suçlu bulup mahkum ettiler.

Hepimizin gençliğini körelten, olgunluk yaşlarımızı boşa tüketmemize yol açan gölgede kalmış kirli eylemlerin ortaya çıkmasını arzu mu etmiyoruz? 'Hukuk hepimiz için gerekli' kuralı fazla bir anlam mı taşımıyor yoksa?

Ergenekon hakkında kararı savcılar, konuyla ilgili yazı yazanlar, protesto gösterilerine katılanlar vermeyecek; bağımsız yargı sonunda bir karara varacak. Tutuklama kararını verenler de yargıçlar zaten...

Gürültü koparmakla adalet yerine gelmez; yargının sükûnete ihtiyacı var.

Fehmi Koru - Yeni Şafak
f.koru@yenisafak.com.tr