Ekrem İmamoğlu ve Mansur Yavaş, 2019’da uzun zamandır kaybetmeye alışmış muhalefet seçmenine yıllar sonra kazanma duygusunu yaşatan iki isim olmuştu.

Yıllardır kaybeden muhalefet seçmeni, kazanma duygusunu yaşayınca bu iki isme farklı roller biçilmeye başlandı.

Biçilen bu roller nedeniyle; gerçek işleri olan ‘belediye başkanlığı’ dışındaki tüm siyasi süreçlerde  kendilerini gösterme çabası içinde oldular ve asıl işlerine konsantre olmadıkları için belediye hizmetleri 2019 öncesine göre özellikle İstanbul’da neredeyse durma noktasına geldi.

Aslında kolayı vardı…

Cumhurbaşkanı adayı olmak için şehir şehir gezip İstanbul’a uğramamak/uğrayamamak yerine İstanbul’a hizmet etmek seçilseydi, İmamoğlu’nun ilk günlerdeki kuvvetli rüzgarı bugün melteme dönmemiş olurdu…

İstanbul’da 2,5 milyonun üzerinde İstanbul nüfusuna kayıtlı vatandaşımız yaşıyor. (Onların da tamamı aslen İstanbullu değil)

Bunun yanı sıra;

750 binin üzerinde Sivaslı,

560 binin üzerinde Kastamonulu,

525 binin üzerinde Ordulu,

500 binin üzerinde Giresunlu,

450 binin üzerinde Erzurumlu,

420 binin üzerinde Samsunlu,

400 binin üzerinde Malatyalı ve Trabzonlu,

Sinoplu, Rizeli, Erzincanlı, Diyarbakırlı, Konyalı, Yozgatlı ve Bursalı diye devam ediyor…

Velhasıl İstanbul’da 80 vilayetten insan yaşıyor.

Bu verileri neden ortaya koyduğuma gelince; 4 yılı aşkın süredir İstanbul’da yaşayan vatandaşların yaşam konforuna dokunan bir belediyecilik söz konusu olsaydı, İmamoğlu doğal olarak CHP’nin başına geçebilir, 2024 İBB adayı olarak seçimi kaybetme riskiyle karşı karşıya kalmaz ve Kemal Kılıçdaroğlu’nun genel başkanlığı bırakması adına ‘medyasıyla’ baskı altına almaya çalışmasına da gerek kalmazdı.

Ancak İmamoğlu, seçildiği ilk günden bu yana belediye başkanlığından daha fazla cumhurbaşkanı olmayı kafasına koyduğu için İstanbulluların sorunları pek de ilgi alanı içerisinde yer almadı…

‘İstanbul’u alan Türkiye’yi alır’ ifadesi de İmamoğlu’nun algı belediyeciliği sayesinde 2023’te tarihe karışmış oldu.

İmamoğlu’nun basın önünde YSK üyelerine karşı hakaret suçunu işlemesi nedeniyle aldığı ceza sonrası Saraçhane’de İyi Parti Genel Başkanı Meral Akşener ile ‘çak’ yaptığı gün, İmamoğlu adına söylenen ‘Bu şarkı burada bitmez’ ifadesi 1999 yılına bir göndermeydi.

1999’da Recep Tayyip Erdoğan’ın cezası kesinleştiğinde, cezaevine girerken söylenen ifade ile Erdoğan ile İmamoğlu’nun yollarının aynı olduğu dile getirilmeye çalışılıyordu.

Ancak atlanan çok önemli bir nokta var…  

Bu şarkı burada bitmeyecek demek için önce bir ‘şarkı’ olması gerekir…

Recep Tayyip Erdoğan, ‘bu şarkı burada bitmez’ dediğinde sözleri milletçe yazılmış, Erdoğan tarafından seslendirilen bir şarkı vardı.

Peki neydi o şarkı?

Haliç’ten geçerken camları kapatılan arabaların olduğu nefes alınamayan bir İstanbul…

Dağ haline gelen çöplerin patlayarak insanları öldüğü bir İstanbul…

Tankerlerle içme suyu taşınan bir İstanbul…

Erdoğan ile birlikte sesi, suyu, soluğu değişen bir İstanbul…

İşte bunlar şarkının melodileri…

Recep Tayyip Erdoğan’ın İstanbul halkının yaşam konforuna yaptığı net dokunuşları es geçmek yol benzerliği konusunda anlamsız bir mukayese olur.

Bir de şöyle somut bir fark var; Sayın Recep Tayyip Erdoğan MEB müfredatında yer alan bir şiirden dolayı, İmamoğlu ise devlet yetkililerine hakaretten ceza aldı…

Yani yol oldukça farklı, hatta taban tabana zıt…

Recep Tayyip Erdoğan, belediye başkanlığı döneminde İstanbul’da yaşayanların her anlamda hayatını olumlu hale getirdiği için bugün geldiği noktaya ulaşmayı başardı. İstanbullular da yaşam konforlarındaki algı olmayan ‘gerçek’ gelişmeleri 80 vilayette bulunan akrabasına, eşine, dostuna anlattı ve Recep Tayyip Erdoğan efsanesi doğmuş oldu.

Sonrasında başbakanlık ve cumhurbaşkanlığı…

‘Bugünün İstanbul’unda 2019 öncesine göre insanların yaşam konforlarında bir gelişme oldu mu?’ diye sorulduğunda; kahir ekseriyet ‘hayır’ cevabını veriyorsa, İmamoğlu 2024’te İBB Adayı olarak seçimi kazanamama korkusu yaşıyorsa, bu nedenle 2024 seçimine girmeden transit olarak CHP Genel Başkanlığı için aktif bir çalışma yapıyorsa vatandaş da, İmamoğlu da yolun aynı olmadığının net bir biçimde farkında…

İmamoğlu, yönettiği ve iştirakleriyle beraber yıllık 300 milyar lirayı aşan bütçeyi İBB’yi millete hizmet etmek için değil, kendine yakın medya oluşturmak, reklam şirketlerine milyonlarca liralık ihaleler vermek için kullandı.

Belki zamanı geri alabilse, zoru değil kolayı seçerdi…

Artık iş işten geçti ve o tren kalktı…