Dolaplarında ve çekmecelerinde o kadar ceset var ki sen de haklısın karıştırmakta...

Hatırla o vakit, henüz bir yıl önceydi.
“Evlatlarımızı istiyoruz” diye yazıyordu pankartlarında.(*)
Küçücük çocukları dağa kaçırılan anaların, babaların, kardeşlerin feryatlarıydı kulaklara çalınan. Bir Kürtçe ezgi eşliğinde çığlıklarını, yakarışlarını başından sonuna kadar izleyebilmek, hakikaten çok zordu. Ezip geçiyordu bu acı insanı.
Ölümün ve zulmün krallarıyla kraliçelerinin kalplerine değmeden geçen çığlıklardı.
Diyarbakır Belediyesi’nin önünde aylarca seslerini duyurmaya çalıştılar kör ve sağır vicdanlara.
“Televizyonlara baktım, kadınlar çocuklarının fotoğrafını ellerinde tutmuşlar… Hemen o sabah gittim katıldım. Birbirimizden cesaret aldık. Çocuğumu istiyem ben, kızımı istiyem.”
“Ciğerim gitmişti, beni de vursunlar. Hiç olmazsa arkamı görmüyorum. Beni de vursunlar… Ölümümü imzalamışım. Kızımı götürmüşler. İnsan ölse daha iyi. İnsan ölse daha iyi… Kızım dağın başına çıkmışsa bana ne hayat kalır ki geriye?”
“Kürtlere çalışıyoruz diyorlar. O zaman soruyorum. Kürt Kürt'ün çocuğunu, 16 yaşındaki çocuğunu ‘pikniğe götüreceğiz’ diye dağa kaçırır mı?”
“Kimseye zarar vermedik biz. Tek evlatlarımızı istedik. Elini vicdanına koy, sizin çocuk iki gece, üç gece gelmesin ne yaparsın? Sende vicdan varsa eğer.”
“Kefenimi giymişim ben. Öldürülsem bile çocuğumun peşini bırakmam.”
Belediyenin önünde rahat ve huzur vermediler onlara. “Niye burada eylem yapıyorsunuz, adam değilsiniz” diye aşağıladılar. Düşmanca bakıyorlar, tehdit ediyorlardı. Ailelere hücum ettiler. Arazözlerle su sıktılar.
Hepsine katlandılar da o Selahattin yok mu o Selahattin. Onun söylediği çok kanlarına dokundu. “Oralarda oturan aileler kendilerine verilen bir ücret karşılığında o eylemi yapıyorlar…” diyordu.
Yüzlerdeki ıstırabı görüp de böyle bir iftirayı atabilmek için taş kalpli olmak da yetmezdi. Hannibal Lecter olsa belki söylemezdi bunu.

Devamı için tıklayın >>>