Kapitalist Batılılar yalan söylediler. Onca yıldır reklamını yaptıkları renkli “ilerleme” rüyası milyarlarca insanın hayal kırıklığına dönüştü. Dünya, emeği ile para kazananlar için artık çok daha kötü bir yer. Tüm dünyada emekçiler, otuz yıl öncesine göre daha ağır koşullarda çalışıyor ve daha güvencesiz bir yaşam sürüyor.

Bugün dünyada 1 milyara yakın insan, mutlak yoksulluk koşullarında yaşıyor ve her gün açlıkla mücadele ediyor. Tahminen 2 milyar insan için temel gıda maddelerine, temiz suya ve sağlıklı konuta erişmek bile bir lüks.

Geçen yıl Dünya Bankası, 2030’da mutlak yoksulluğu ortadan kaldırma hedefinden vazgeçtiğini, bu gidişle bu işin mümkün olamayacağını duyurdu. BM, tarihinde ilk kez her 10 ülkenin 9’unda insani gelişimin ters yönde işlediğini, yani gerilediğini bildirdi.

2022’de 1,7 milyar insan enflasyon yüzünden korkunç bir geçim sıkıntısına sürüklenmişti. Tahminlere göre 2023 yılında dünya ekonomilerinin üçte biri resesyona girecek ve bu sayı ikiye katlanacak!

Ama öte yanda bir avuç zenginin daha da zenginleştiği, pazarladıkları rüyayı her gün doya doya yaşadıkları görülüyor. Ekranlardan onların lüks yaşamı, özel jetleri, dev yatları, akıl almaz büyüklükteki mülkleri akıyor. Yüz işçinin yevmiyesinin yetmeyeceği masa hesapları, bin çocuğun nafakasına denk gelecek giyim kuşamları, “hiçbir günah çağrışımı olmadan” konuşuluyor.

Dünyanın en zengin %1’i tüm servetin %50’sine sahip. En yoksul %55 ise sadece %1 ile idare etmek zorunda.

Son iki yılda tüm dünyada üretilen zenginliğin %63’ünü de işte bu %1’lik en zengin kesim aldı. Emeği ile o zenginliği üreten ve dünya nüfusunun %90’ını oluşturan emekçilere ise sadece %10 düştü.

Yani en zengin ile en yoksul arasındaki fark daha da açılıyor. Pandemi ve savaş gibi krizler, zenginleri daha zengin, yoksulları daha yoksul hale getiriyor.

Çünkü son kırk yılda dünyaya egemen olan vergilendireme sistemi tarihin en adaletsiz mekanizmasına sahip. Misal, dünyanın en zenginleri arasında yer alan Elon Musk’ın ödediği gerçek vergi %3,5’i, Jeff Bezos’unki %1’i geçmiyor. Ama Afrika’da ayda sadece 80 dolar kazanan bir çiftçi gelirinin %40’ını vergi olarak ödüyor.

Tüm dünyada en zenginlerin gelir vergileri son kırk yılda yarı yarıya düşürülmüş durumda. Sermaye gelirlerinden alınan vergiler %1 gibi komik düzeylerde kalıyor. Ama emekten alınan vergi arttıkça artıyor!

Dünya ülkelerinin üçte ikisi veraset vergisi uygulamıyor. Geri kalanlar da servet transferi vergilerini sembolik rakamlarda tutuyor. Yani her yıl trilyonlarca dolarlık varlık, hiçbir sosyal kesinti olmadan zenginlerin çocuklarına geçiyor. Gözümüzün önünde, ömür boyu çalışmayacak, hiçbir sorumluluğun altına girmeyecek yepyeni bir oligarşi oluşuyor.

Servetin ve mal varlığının vergilendirilmesi ise hiç konuşulmuyor. Oysa, Oxfam’ın Davos’tan hemen önce yayınladığı rapora göre dünyadaki adaletsizliği çözmenin tek yolu, süper-zenginlerin servetlerine vergi koymaktan geçiyor. Bir defaya mahsus uygulanacak %5’lik bir vergi bile 1,7 trilyon dolara karşılık geliyor. Bu para, 2 milyar insanın mutlak yoksulluktan kurtulması için yetiyor!

Bizde ise hala servet, mal-mülk kutsal kavramlar gibi algılanıyor. Vergiyi bin türlü yolla pas geçen, zekatın kapısına uğramayan zenginlerimiz, servetleri hakkında konuşulmasına hiçbir şekilde tahammül edemiyor.

Bu acı tablo, bu kesif adaletsizlik karşısında maalesef aydınlarımız da sessiz. Salgın döneminde ve devamında korkunç toplumsal sorunlarla karşılaştık. Ama varlık vergisi ihtimalinden söz eden, Hasan Öztürk dışında bir Allah kulu çıkmamıştı. Onun yazdıkları da suskunluk sarmalı ile geçiştirilip unutuldu.

Ne demişti Necip Fazıl:

Allah’ın on pulunu bekleye dursun on kul;

Bir kişiye tam dokuz, dokuz kişiye bir pul.

Bu taksimi kurt yapmaz kuzulara şah olsa;

Yaşasın, kefenimin kefili karaborsa!

Daha adil bir dünya istiyorsak, önce kendi ülkemizden başlamamız gerekiyor. Kuzuların hakkı için sesimizi yükseltmemiz gerekiyor.

AYDINLIK