Aradan tam 12 yıl geçmiş... 12 yıl boyunca yargıyla köşe kapmaca oynadıktan sonra Mehmet Ağar nihayet yargı karşısına çıktı.
 
"Devletin kara kutusu" lakabı ona Susurluk günlerinden kalmadır. Ağar, isminin gündeme geldiği Susurluk kazasından bugünlere kadar ser verip sır vermedi, "Ne yaptımsa devletim için yaptım" dedi ve başka da bir şey söylemedi. 1997 yılı Aralık ayında Meclis kürsüsünden yaptığı "ideolojik savunma"yı bugün gibi hatırlıyorum.

Söze Osmanlı'dan girip, Lale Devri'nden, İslahat Fermanı'na oradan İkinci Meşrutiyet'e, Çanakkale'ye, Cumhuriyete ve bugünlere getirmiş, kendisine yöneltilen somut suçlamaların hiçbirine değinmeden; tamamen idelojik bir savunma yapmıştı. Bu ideolojik savunmanın esasını şu cümleyle özetlenebilirdi: "Devletin yüksek menfaatleri için yapılan her şey mübahtır"

Uzun tarihi geçmişimizi özetlemekten amacı, Osmanlı'dan bu yana hiç sarsılmadan sürüp giden bu devlet anlayışını vurgulamak ve "kutsal devlet" uğruna yapılan hiçbir şeyin hesabının sorulamayacağını anlatmaktı besbelli ki... Örnek verdiği "efsane subaylar", "kahraman polisler" ve "fedakar aşiret reisleri" hep bu devlet için çalışmıştı. Öyleyse, bunu nasıl ve hangi araçlarla yaptıklarının hiç ama hiçbir önemi yoktu.

Onun gözünde, iki çeşit vatandaş vardı: Devletin menfaati için çalışanlar ve devletin menfaati için çalışanlara köstek olanlar... Birinciler vatansever, ikinciler vatan haindi. Aradan geçen 12 yılın Mehmet Ağar'ın savunma taktiğini değiştirmediği mahkeme salonunda hep birlikte gördük.

 "Devletim isterse konuşurum" deyip mahkemeye geldi ve "devletin yüksek menfaatleri" nin ne kadar konuşmasını gerektirdiğini düşünüyorsa o kadar konuştu. 12 yıl önce "Vücudunda üç kurşun yarasıyla defalarca ölümden dönmüş kahraman Türk polisini madalyayla taltif etmek yerine yargılıyorsunuz" diye sahip çıktığı "dava arkadaşlarını" yine savundu.

Korkut Eken'e, İbrahim Şahin'e sahip çıkarken sesinde yine sitem vardı. Devletin bilgisi dahilinde ve devletin yüksek çıkarları için "mücadele eden" insanlara yapılan muamele karşısında hayal kırıklığını gizlemedi.

Evet, gördük ki, Mehmet Ağar cenahında değişen bir şey yok. Ama bu o kadar da önemli değil. Çünkü zaten kendisinden müthiş ifşaatlar beklemiyorduk. Önemli olan, verdiği ifade değil, ifade vermek üzere yargı önüne çıkması, 12 yıllık köşe kapmacanın son bulmasıydı. Ağar değişmedi ama Türkiye Susurluk'tan bu yana çok değişti. Şükürler olsun ki, artık "devletin menfaatleri" gerekçesiyle cinayetleri meşrulaştırmak mümkün olmuyor bu ülkede.

"Terörle mücadele bunu gerektiriyordu" bahaneleri ne yargıda ne de kamuoyu vicdanında herhangi bir meşruiyet yaratmıyor. Terörle mücadele arkasına gizlenen iktidar savaşlarının, kişisel hırsların, uyuşturucu rantlarının artık herkes farkında.

İbrahim Şahin tahliye olduğunda onu hapishane kapısında "Türkiye seninle gurur duyuyor" sloganlarıyla karşılayan, alnına kurban kanı sürüp omuzlarına alan kalabalıklar çoktandır ortada görünmüyor. Ergenekon'un avukatlığına soyunanlar hızla toplumdan tecrit oluyor.

Aslına bakarsanız, Susurlukçuların bel bağladığı devlet de ciddi değişiklikler geçirdi o zamandan bu zamana. Sivil ve askeri bürokrasi Susurluk yıllarındaki gibi yek vücut değil artık. Devlet içinden önemli bir kesim glasnost istiyor. Devletin asıl çıkarının ciddi bir arınma harekatıyla daha sağlıklı bir devlet yapısına kavuşmak olduğuna inanıyor. Siyasi iktidar ilk defa yargının projektörlerinin derin devletin karanlık labirentlerine doğru yönelmesine yeşil ışık yakıyor; arkasında duruyor.

Ve yargı, belki de ilk defa hukuku "kutsal/derin devlet"in üstüne çıkarmaya çalışıyor. Hukuk üste çıkınca "Kutsal/ derin devlet"in altı kazılmaya başlıyor. Kazıldıkça ortaya çıkan silah depoları ve ölüm kuyuları bir devrin bitişinin simgesi sanki...

Gülay Göktürk - Bugün
gokturkgulay@yahoo.com