12 yaşındaydım. Hasan El Benna ve Seyyid Kutup'la tanıştım. İhvan-ı Müslimin'e muhabbet ve çağdaş Mısır firavunlarına nefret ile büyüdüm. Büyüdüm ve ilk fırsatta Mısır'a gittim. Tekrar tekrar gittim. Her gidişimde tünelin sonunda bir ışık aradım. Hüsnü Mübarek rejimi öyle kuvvetli ve ona muhalefet öyle zayıf görünüyordu ki, en ufak bir ışık emaresine bile rastlamadım. Kifaya hareketi günlerinde (2004 sonları, 2005 başları) Kahire'ye gidip gelen arkadaşlar, yeşeren ümitlerden söz etmiştiler. O devrim hareketi de bastırılınca, Mısırlı rejim muhalifi arkadaşlarımın en kabadayısı bile artık devrime ihtimal vermez olmuştu. Ama, Allahu Ekber, olmaz denen devrim oldu işte. Elhmadulillah, çok şükür. Tahrir Meydanı sevinçten uçuyor. Ben de onunla beraber uçuyorum. Allah sevincimizi kursağımızda bırakmasın.

Köşe yazısının tamamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz

(Hakan Albayrak - Yeni Şafak)