Yeni bir tecrübenin kapılarını aralamak yeni farkındalıkları da beraberinde getiriyor. O güne kadar üzerine kafa yormadığınız konular hakkında fikir sahibi oluyorsunuz. Yolun başında olmanız gerçekleri görmenizi engellemiyor. Ben de yeni bir tecrübenin hemen başındayım. Ama önce bir itirafta bulunmak istiyorum.

Evet; itiraf ediyorum ben de İstanbul’un trafiğinde tek başına seyahat edip sabah ve akşam olmak üzere 2 saatini yolda geçiren, bir o kadar süre karbondioksit salınımına neden olan, tamamını ithal ettiğimiz petrol ürünlerine servet harcayan bedbahtlardan biriyim.

Üstelik aracımda tek başıma yaptığım seyahatlerde her gün yolları işgal eden 1,5 milyon taşıt arasında yerimi alıyorum. Uzun süredir yaşadığım bu durum başta sinirlerim ve bütçem olmak üzere, aracımı da iyiden iyiye yıpratıyor.

Trafik sorununun kısa vadede çözüleceği düşüncesine diğerleri gibi ben de inanmıyorum. Bu sadece ekonomik imkânlar ve yatırımla altından kalkılabilecek biri durum değil. Birçok güzergâhta fiziki altyapının da kapasitesinin zirvesinde olduğuna inanıyorum.

Bazı Avrupa ülkeleri ya da Rusya’daki gibi “her mahalleye metro” düşüncesiyle yatırım yapmak belki bu konuda sağlıklı bir çözüm sunabilir. Fakat bunun da altyapısını hazırlamak bayağı zaman alır.

Sonuç olarak insanların hayat kalitesini de etkileyen trafikte, eğer evinizi işe, işinizi eve yakın bir yere taşıma gibi bir alternatifiniz yoksa ya durumu kabullenip günde birkaç saatinizi yola vereceksiniz ya da farklı alternatiflere yöneleceksiniz!

FARK EDİLMEK İÇİN MUTLAKA ÇOK SAYIDA ÖLMELERİ Mİ GEREKİYOR?

YAZININ DEVAMI İÇİN TIKLAYINIZ