Gönlüme iyi gelen…

Kalbimi kıpırdatan…

Ruhumu dirilten bir programa katıldım dün Ankara'da.

Cumhurbaşkanlığı Külliyesi'nde diğergamlıkta örnek olan ailelerle… Babalar, annelerle birlikteytim!

Gerçi bildiğim bir meseleydi. Yanımda, yöremde tanıdığım arkadaşlarımın da içinde yer aldığı bir güzel projenin devamıydı...

Ama hiç bu kadar samimi, hesapsız bir toplulukla karşılaşacağımı açıkçası tahmin etmiyordum.

Böyle bir topluluğu ancak tek bir istisna toplulukla kıyaslayabilirim. O da her yıl Kasım ayında Antalya'da bir otelde buluşan 15 Temmuz Şehitlerinin yakınlarını.

MİLLETİN EVİ, MİLLETİN GÖNLÜ GENİŞLERİNE EVSAHİPLİĞİ YAPTI

Dün Külliye’de Hanımefendi Emine Erdoğan'ın ev sahipliğinde "Toplum Kalkınmasında Gönül Elçileri" programına katıldım.

Hani şu gönüllü "koruyucu aile" olan insanlarımızla... Vali eşlerimizle. Aile Bakanımız Mahinur Hanımefendi ile!

Gerçi "koruyucu aile" tanımına neredeyse hepsi karşı çıkıyor. “Biz” diyorlar, "Anneyiz, babayız. Koruyucu aile değil. Biz aileyiz" diye ısrar ediyorlar.

Açıkçası haksız da sayılmazlar.

Çünkü, Çocuk Evleri’nden aldıkları ve ailelerine dahil ettikleri “evlatları”ndan söz ederken gözleri parlıyor hepsinin. O kadar kıymet vererek söz ediyorlar ki o çocuklarından insan ister istemez “Evet bu insanlar koruyucu aile değil tam bir aile” diyor!

***

Bir hanımefendi söze başlıyor, “Bu yıl üniversiteye başladı kızım” diye. “Bize geldiğinden 9 yaşındaydı” diye devam ediyor. Konuşurken, gözleri ışıl ışıl.

Anlatmak istiyor kızını; ne kadar değerli olduğunu… herkese söylemek istiyor.

Bir baba söz alıyor, “Benim de kızım var” diyor. “Kızım, gece ben vardiyadan gelinceye kadar bekliyor. Beni görmeden uyumuyor” diyor.

Bir başka anne, “Büyüdü. Okudu. Ev kurdu. Artık kızımın da bir yuvası var. Ama biz hala onunlayız” diyor!

Çok yakın bir arkadaşım da oradaydı. Bir hanımefendi.

“Nasıl gidiyor” diye sordum. Dedi ki, “Kızım büyüyor.”

Dedim ki, “Yakında genç kız olacak, paspas olmaya hazırlan!”

Karşılıklı gülüştük. “Aman, aman” dedi.

“Yok” dedim, anneler babalar çocuklarının bir döneminde paspas olmazlarsa olmaz. Yeter ki iletişimi koparma!”

“Yok dedi. Kavga etsek de konuşuyoruz.” Gülüştük, selamlaştık.

Arkadaşımı yıllardır tanıyorum. Kızı evine geldiği günden sonra hayatı değişti. Vedalaşırken şöyle dedi, “Ben tam bir anne oldum. Kızımın arkadaşı var ben arkadaşı değil annesiyim. Annesine ihtiyacı olduğunu o da ben de biliyorum!”

***

Sözün başında dedim ya öyle bir toplulukla birlikte Külliye’deydim ki anlatamam. Gönülleri geniş, kalpleri mutmain koca yürekli insanlar onlar.

Çocuk Evleri’nden ve devletin kimsesiz çocukları koruma altına aldığı diğer kurumlardan gidip gönüllülük esasına göre çocuklara aile olan anneler babalar onlar.

EMİNE HANIM ÖNCÜLÜK ETTİ 9 BİNİN ÜZERİNDE ÇOCUK AİLEYE KAVUŞTU

Burada bir fasıl da Emine Hanımefendi’ye açmak istiyorum. 2012 yılında öncülük ettiği proje bugün kocaman bir iyilik hareketine dönüştü. Nice evler, yuva oldu. Nice kadın-erken anne baba oldu. Nice çocuk anne-babalı oldu. Aileye kavuştu. 

Külliye’deki konuklarına hitap ederken Emine Hanımefendi’nin kurduğu cümleler o kadar güçlüydü ki etkilenmemek mümkün değil. 

“Evlatlarımızın yeryüzünde iyilik ve güzelliği yayacak merhamet pınarları olarak yetişmesinde emeği geçen herkese en derin şükranlarımı sunuyorum” dediğinde, masamızdaki anne ve babaların gözlerine baktım. Tepkilerini ölçmeye çalıştım. İstisnasız büyük bir gurur ve mutluluk yaşıyorlardı. Başarmanın ve verdikleri sözü tutmanın gururu bu!

Bir baba yüzüme bakarak, “Buraların hayalini bile kuramazdım. Kızım bize uğurlu geldi” diyerek Külliye’de olmanın mutluluğunu ifade etti.

Aile Bakanı Mahinur Hanım aynı zamanda bir anne. Onun yüzündeki tebessümün hiç eksilmediğini biliyoruz. Külliye’deki program boyunca da mütebessimdi. Ailelerle kurduğu ünsiyet fazlasıyla hissediliyordu.

UYGULAMADAKİ BAZI KÜÇÜK EKSİKLER

Gönül elçilerini dinlediğimizde uygulamadaki bir takım eksiklikleri de öğrenmiş olduk. Örneğin, gönüllü ailelerin yanındaki çocukların her hangi bir sağlık sorununda ihtiyaç duyulan ilaçları her hangi bir eczaneden alamadıklarını öğrendik. Mutlaka belirli eczaneden ilaç almak zorundalarmış.

Allah’tan masamızda Kıymetli Sağlık Bakanımız Fahrettin Koca’nın eşi Hale hanım da vardı. Hanımefendi, sağlıkla ilgili notları topladı. Sayın Sağlık Bakanı’na ileteceğini söyledi.

Yaptığı, anne-babalar için çok kıymetli bir jestti!

İkinci husus, belirli periyotlarla Alkol ve Madde Tedavi Merkezi’nden (AMATEM) almak zorunda oldukları rapor.

Bu raporu alırlarken, normal hastalara uygulanan prosüdürün kendilerine de uygulanmasından rahatsızlar. Biz ilgililere bir kez daha hatırlatmış olalım.

***

2012’den bu yana 8 bine yakın aile koruyucu olmuş.

9 bin 335 çocuk aileye kavuşmuş.

6 Şubat depremlerinden sonra koruyucu aile olmak için çok sayıda başvuru oluşmuş.

Emine Erdoğan Hanımefendi’den öğrendiğimize göre şu anda 25 depremzede çocuk koruyucu aile bekliyormuş!

***

Külliye’den ayrılırken, yüzümde güçlü bir mutluluk tebessümü vardı. Böyle koca yürekli insanlarla birlikte olduğum için Rabbime hamdettim.

Allah eksikliklerini göstermesin. (Amin)

Hasan Öztürk - Haber7