12 Eylül referandumunda, tamamiyle vicdanî gerekçelerle 'EVET' oyu kullandığımı geçen haftaki yazımda açıklamıştım. Bir 'Vicdanî Evetçi' olarak oyumun hesabını vermeyi de bir 'vicdanî borç' bildim.

Vicdan'ın, bugün Türk insanının başvurması gereken tek referans olduğunu düşünüyorum. 'Vicdan sahibi' olmak ve elbette âdil bir karar vermeden önce, 'elimizi vicdanımızın üzerine koymak'! Kararlarımızı 'vicdanımız sızlamadan' vermek! Kısaca, vicdansız olmamak! Belki bunlara, yeni bir deyimi eklemek de gerekiyor: 'Vicdanlarımız ile cüzdanlarımız arasında sıkışıp kalmamak'! Ve elbette 'vicdanın sesini dinlemek'!

Yazının tamamını okumak için tıklayın