İnsan yoksul dünyaya gelmiştir. İlk sahip olmadığı şey elbisedir. Adem ve eşine elbise edep yerlerini örtsünler ve süslensinler için indirilmiştir. Yani sahip olunan değil, inzal olunan bir şeydir. “Bakın size edep yerlerinizi örteceğiniz giysi, süsleneceğiniz elbise indirdik.” (Araf-26)

Son demde de elbisesiz ayrılır bu dünyadan.

Mülkiyet konusunda uzun uzun konuşmaya ne hacet. Mülk ateşten bir gömlektir. Onu iliklememek ve ona iliklenmemek gerek.

Her kim ki onu üzerine ilikler ya da ona iliklenirse önce bedenini unutur sonra ruhunu.

Zengin üzerine doğru gelen mal,mülk ve paradan kaçamayıp onu çaresiz kabullenen kişidir. Zenginin elbisesi bu yüzden saltanat elbisesi değil eğreti bir elbise yani kefendir.

Zengin kişi Allah’ın “gani” sıfatından pay alan kişidir. Mülkün gerçek sahibinin Allah olduğunu bilir.

Bu sıfata uygun davranarak kendine yığınak yapmayıp elindekini Allah için sarf eder.

İnsanın dünya serüveninde son nefeste nasıl sözü bitiyor,kelimeleri tükeniyorsa malı mülkü ve parası da giderayak kendisini takip etmemelidir.

Son nefeste hakkı söylemek gibi son kuruşta mülkiyetin gerçek sahibine hakkını vermek icap eder.

Allah’a her fırsatta Hak ismiyle hitap edip (Cenab-ı Hak) kul ve Allah hakkını unutanlara ne demeli?

 Gerçek zengin (Gani) emaneti yerine ulaştıran olması hasebiyle varsıldan ayrılır.

Hakiki yoksulun yoksun olandan ayrılması gibi.

Varsıl bir yalana kanan bir vehme teslim olandır. Dünya fitne ve cazibesiyle bu yalanın membaıdır.

İnsana fani olduğunu unuttururken elindekilerin hiç bitmeyeceğine inandırır. Kadın, evlat,ekin gibi mülk de dünya sınavının abartı unsurlarıdır.  

Hakikat bu minvalde olmasına rağmen kendini dindar ve muhafazakar olarak tanımlayan insanların sermaye ve kapitalden yana tavır koymaları anlaşılır bir şey değildir.

Bir kere bu sermaye muhafazakarlığı dindar kelimesinin mahreç ve esprisine aykırıdır.

Dindar kelimesi aynı zamanda din kelimesinin işaret ettiği anlama uygun olarak din gününe(ahiret gününe)  sıkı sıkıya bağlı olup dünyaperest olmayan anlamına gelmektedir.

Gerçek bir dindar zengin olmalıdır,ama kendisine bahşedilen serveti en yakın çevresinden başlamak üzere yaşadığı dünyanın ekonomik ve sosyal adalet dengesi için kullanmalıdır. Sahip olduklarını bu doğrultuda kullanan kişi varlık sahibi olsa da özünde-ontolojik cihette- yoksuldur.

Yoksulluk dün,bugün yarın muhasebesini en doğru şekilde öğreten bir öğretmendir.

Kötü olanın mal ve mülkten mahrum olmak değil mal ve mülke mahkum olmak olduğunu öğretir.

Yoksul sıfatı bu anlamda parayı emanet bilip yüreğine değil sadece cebine yerleştiren,orada da uzun süre tutmayıp ihtiyaç sahipleriyle bölüşen zenginlere verilebilecek en büyük ödüldür. Hiç kimseyle paylaşılmaz bir derinliğe sahiptirler yoksullar.

Mal ve mülke kavuşmayı çok isteyip de bir türlü elde edemeyen yoksunlardan bahsetmiyorum.

Dünya malının saldırısından kendini korumayı bilmiş, yalana kanmayan, mülkün gerçek sahibinin kim olduğunun ayırtına varmış “fakr” mertebesine ulaşmış kişilerden bahsediyorum.  Hz. Peygamberin “Garip olarak başladı ve garip olarak avdet olacaktır” dediği İslam’ın en sahici ve samimi bağlıları arasına yoksullar ne güzel yakışıyor. Evet, “Ne mutlu o gariplere”.

“Kimin az mülkü varsa, o daha az başkalarının malı olur; şan olsun küçük yoksulluğa!” diyor Nietzsche onlar için.

 Şan olsun fakirlik mertebesine ulaşmış zenginlere!

Şayet zemmetmemiz gereken bir yoksulluk biçimi varsa o yoksullar kazandıkları altında ezilen yoksullardır. Schopenbauer’un dediği gibi : “Dünyanın en yoksul insanı, paradan başka hiçbir şeyi olmayandır”.

NOT: İnsanların hep daha fazlasına odaklandığı, azgın iştiha ve konformizmin nerdeyse ibahe kategorisine sokulmaya çalışıldığı bir ortamda ramazanın ruhundan yola çıkarak açlık ve yoksulluk üzerine muhasebe çağrısı yapıp teyakkuza davet eden Emek ve Adalet Platformu’nu ve hasseten Sayın İhsan Eliaçık’ı saygı ve sevgiyle selamlıyorum. 

Hüseyin Akın - Haber 7
akinakinhuseyin@hotmail.com