Sosyal medyada gündem olan paylaşımlar toplumsal bir krizin içinde olduğumuzu gösteriyor.

Bu kadar da olmaz dediğimiz şeylerin olduğunu üzülerek izliyoruz. Toplu olarak verdiğimiz fotoğraf pek iç açıcı değil.

Değerlerin tekmelendiği kutsalın ayaklar altına alındığı günleri yaşıyoruz. Bizi biz yapan güzellikleri korumakta zorlanıyoruz.

Arif Nihat Asya toplumsal çöküşümüzü yaşadığımız değişimi ve dönüşümü şiir diliyle tasvir etmiş:

''Bize bir nazar oldu

 Cumamız pazar oldu

 Bize ne oldu ise

 Hep azar azar oldu''

Millet olarak bir öz sorgu yapmamız gerekiyor. Neydik ne olduk ne olacağız sorularını kendimize yüksek sesle sormamız lazım.

 Doğru soruları sormakta geç kalır mantıklı cevapları bulamazsak uçurumdan çıkamayız.

‘Bir filozofu önemli kılan şey, doğru cevaplar vermesi değil, doğru soruları sormasıdır’ diyor Kant.

Bugünün insanının en büyük derdinin ne olduğu üzerinde toplamalıyız artık dikkatimizi.

Bardaktan boşanırcasına üzerimize taşan ahlaksızlık seli bizim ana meselemiz olmalı.

 Artık yaş sınırı da tanımayan kimlik kargaşası kaosa dönüşmüş durumda. İklim krizinden daha tehlikelisi kimlik krizi.

Eskiden insanın iç zenginliklerine, ruh olgunluklarına bakar ve bir kimliği olup olmadığını söyleyebilirdik.

Şimdilerde her şey değişti. Ergenlik dönemi hiçbir zaman bu kadar sürmedi. Koca koca adamlar ergence tavırlar sergiliyor.

 Normalde yaş kemale erince kimlik arayışları sona erer ve kişi kendini tanımlayabileceği eylem ve heveslerine göre tarzını belirlerdi.

Şimdi ise ergenlikten erişkinliğe uzanan süreçte bir kimlik oluşturma problemiyle karşı karşıyayız.

Hayatındaki otorite figürlerinin övgü ve beğenisini kazanmadıysa kendini yok sayan rol modelini kaybetmiş bir nesil var önümüzde.

Eskiden sosyal kısıtlamalar, kişinin nasıl davranacağını daha iyi belirlemesini sağlayan unsurlar olarak kabul edilir, dürtüleri bastırmak ve aklına eseni yapmamak toplu kabul görürdü.

Herkes nasıl davranması gerektiğini ortalama olarak bilecek kadar olgunluğa sahipti.

Bugün ise kısıtlayıcı olan her ne ise, bir gömlek bir elbise gibi sırttan çıkarılıp atılabiliyor.

Dilediğim gibi giyinebilir, yer içer, istediğim tuhaflıkta davranabilirim anlayışı garip bir durum oluşturdu.

Hiçbir müeyyidenin bana müdahale hakkı yok diye diye bu noktaya gelindi.

Sınırsız özgürlük isteği herkesi nefsin tutsağı yaptı. Ekranlar bir alem sokaklar başka bir alem.

Üstadın dediği gibi ‘Utanırdı burnunu göstermekten sütninem/Kızımın gösterdiği, kefen bezine mahrem.’

Utanmıyorsan dilediğini yap demeniz bile ayıbı örtmenize fayda etmiyor. Utanmıyorum dilediğimi yaparım cevabı hazır.

Hayanın hayat verdiği toplum yeniden nasıl toparlanacak bilmiyorum.

BİZE NE OLDU?

İnsan ebediyeti arayan varlık! Böyle öğretilmemiş miydi bize?

Ötelerden gelen haberlerle ruhunu onaran, ötekini kendine tercih eden, kardeşi açken tok yatmayan, elinden belinden dilinden emin olunan, karşılıksız veren, sevdi mi de öylesine karşılıksız seven, ahlakı erdemi iffeti hayatının merkezine koyan nesiller nerede?

‘Bende sığar iki cihan/Ben bu cihana sığmazam’ diyen insan güzellerinin yaşadığı düş ülkeleri şimdi nerdeler?

‘Kalbinde iyilik, ruhunda bu iyiliği harekete geçirecek irade taşıyan herkes tarihi yeniden yazabilir’ demişti ustalar.

İyiliğe karşı içimizde duyduğumuz sonsuz azim dışında bizi var kılacak, görünür kılacak ne olabilir ki?

Sanal hapishanelere kilitlenen günümüz insanı neyi arıyor belli değil.

Oysaki kimliksiz hayatlarımızın eksiği, içimizdeki güzellik iradesi.

Güzelliğe olan inancımızı kaybetmekle başladı içimdeki amansız boşluğun haykırmaları.

İnsanı aziz bilirken ne güzeldi yaşamak. İnsan düşünce bütün kaleler düştü.

Bu birbirini hırpalamakla güç bulan talan çağında insanı yeniden ayağa kaldıracak erlere erenlere ihtiyacımız var.

Gelin Üstad Sezai Karakoç’un duasına hep birlikte amin diyelim:

’’Gül diksinler diye yeni topraklarına

İnsanın ta gönlüne

Yetiştir erenlerini

Allah’ım

Âmin’’