Mahmut Bıyıklı

HABER7 YAZARI

TÜM YAZILARI

Annem öldü mü?

GİRİŞ 12.05.2024 GÜNCELLEME 14.05.2024 YAZARLAR

Anneler günü gelmiş. Tatlı bir telaşla oradan oraya koşturuyorum. Dükkanlara giriyorum hediyelik eşyalara bakıyorum.

Hangi hediyeyi alsam annem daha çok mutlu olur diye düşünüyorum.

Girdiğim dükkandaki satış sorumlusu kıza sizce ne almalıyım diye soruyorum.

Ev eşyası alın bence diyor kızacağız nazikçe. Her sene farklı bir ev eşyası aldığım için bu sefer değişiklik yapayım sürpriz olsun istiyorum.

Kuyumcuya gümüşçüye giriyorum. Ne alsam sevgimi yansıtmakta aciz kalacak biliyorum.

Ne çiçek ne ev eşyası ne altın ne gümüş. Hiçbirisi içimde büyüttüğüm sevgi cümlelerinin yanında çok değer ifade etmiyor.

Kararsızlığımı gören orta yaşlardaki irfan sahibi kuyumcu bence ablanızla istişare edin onlar annelerin dilinden daha iyi anlar diyor.

İyi fikir diyorum kuyumcuya. Teşekkür etmeyi de ihmal etmiyorum. Vakit geçirmeden ablamı arıyorum.

Anneme bu anneler gününde hangi hediyeyi alırsam daha çok sevinir diye soruyorum.

Ablam sorum karşısında kısa bir şaşkınlık yaşıyor. Sonra konuyu değiştirme telaşına girip hiç yapmadığı şekilde ülke siyasetinden sorular sormaya başlıyor.

Ben kısa cevapların sonrasında yeniden anneme hangi hediyeyi alayım diye soruyorum.

Karıncayı bile incitmekten imtina eden nahif yürekli ablamın sesi titremeye başlıyor. Kaçamak cevaplarla konuyu kapatamayacağını anlayınca kısık bir sesle annem öldü ölülere sadece Fatiha ve Yasin hediye edebiliriz diyor.

Ben dünyam başıma yıkılmış gibi annem öldü mü diye sürekli sormaya devam ediyorum. Ablam her seferinde ağlayarak evet öldü diyor.

Kan ter içinde uykudan uyanıyorum. Rüyanın tesiri uyandıktan sonra da devam ediyor. Bu sefer kendime kendi kendime annem öldü mü diye soruyorum.

Öldüğünü bilsem de evet demeye dilim varmıyor. Annem öldü mü? Evet öldü ama aradan aylar geçse de gönlüm kabullenmiş değil.

Sanki bir yerden beni izliyor ve hayır dualarına devam ediyor gibi bir his var içimde.

Birazdan telefon açsam kaldığımız yerden sohbete devam edecek gibi bir his.

Kulağımda sen bizi razı ettin Allah da senden razı olsun sözü hiç eksilmiyor. Şu akıllı telefonlar çıktı çıkalı ağız tadıyla sohbet edemiyoruz deyişini unutamıyorum.

Unutamadığım o kadar çok şey var ki. Yanık türküleri yöresel ağıtları asırlık anlatıları imtihan yüklü yaşanmışlıkları.

Tertemiz yüreğinde bütün insanlığa yetecek kadar iyilik büyüten gül yüzlü annemin öldüğüne inanmam epey zaman alacak gibi duruyor.

Işığı sönmüş evindeki bütün eşyalarda onun cennet kokusu var. Ah ki ah!

Her birinin alınış hikayesini heyecanla anlatırdı. Eline geçen her paradan yoksullar yetimler mutlaka nasiplenirdi.

İnfakın aşk derecesini onda gördüm. Başkalarına yardım etmekten ibadet neşesi duyardı.

Hüsnüzan konusunda eşsizdi. Her şeye güzel bakar güzel görürdü. Başkasının şer olarak gördüğü bir durumu bile hayra yorardı.

Kimseye hayır diyemeyen bir hayırseverdi. Çektiği çileleri tebessümle anlatacak bir olgunluğa ermiş adeta acıyı bal eylemişti.

Ölüm sohbetinden uzak durur daha çok hayata dair meseleleri konuşurdu. Latife yapmayı sever yüzleri güldürürdü.

Üzüntüsünü gizler sevgisini belli ederdi. Biliyorum bir kitap yazsam yine bitiremem onu anlatmakla.

Ömürleri kederle yoğrulmuş Anneler kuşağının temsilcisiydi.

Ne kadar zorluk varsa onlar gördü. Yoksulluğu iliklerine kadar yaşadılar. Anadolu’yu Anadolu yapan o kıymetlilerimizin hakkını ne yapsak ödemek mümkün değil.

Rabbimiz annesi hayatta olanlara uzun ömür versin göçmüşlere rahmet etsin.

Anneler günü vesilesiyle sosyal medyadan annesiyle fotoğraflarını paylaşan dostlarımıza imrenip ah çekmekten başka elimizden bir şey gelmiyor.

Dünyanın bir yana annenin bir yana düştüğünü ancak annesi ölenler anlar diye düşünüyorum.

Keşke annem hayatta olsaydı ona gece gündüz hizmet etseydim diyenleri şimdi çok daha iyi anlıyorum.

Annem hayattayken Türk Edebiyatındaki anne şiirlerinden hangisini okusam bana hitap eder duygularıma tercüman olurdu.

Fakat şu anki ruh halimi yansıtacak bir şiir bulamadım. Neyse ki imdadıma kardeş Azerbaycan Edebiyatının dev ismi Bahtiyar Vahapzade’nin şu sarsıcı şiiri yetişti.