Her olayı farklı kesimlerin farklı değerlendirmesi doğaldır.

Aslında çoğulcu demokrasi de bir anlamda her kafadan farklı bir ses çıkması değil midir?

Sonuçta en fazla kafayı, yani seçmeni kendi yanına çekmeyi başaran parti iktidar, lider de başbakan olur.

Bu noktadan sonra toplum iktidardan hem ülkedeki çoksesliliğe saygı, hem de ülke yönetiminde tekseslilik bekler.
Diyelim ki iktidarın her yaptığını yanlış, iktidar liderinin ve sözcülerinin her sözünü hatalı bulan bir muhalefet var...
Bu doğal bir durumdur.

Bütün bu söylediklerimizi pratiğe uyarlarsak.

Örneğin CHP'nin yükselen değeri Kemal Kılıçdaroğlu'nun her gün bir yetkiliyi istifaya davet etmesi doğaldır.
Bir gün İstanbul Belediye Başkanı Kadir Topbaş'ın, bir gün Başbakan Yardımcısı Bülent Arınç'ın, bir gün KKTC Cumhurbaşkanı Mehmet Ali Talat'ın istifa etmesi gerektiğini ileri süren Kemal Kılıçdaroğlu, neticede bir muhalefet milletvekilidir.

Seçimde yenilince...

İstanbul'da partisinin Belediye Başkanı adayı olmuş ve Kadir Topbaş karşısında yenilmiştir.

Seçimde yenemediği rakibini şimdi istifaya davet etmesi, herhalde siyasetin doğal bir gelişimidir.

CHP'den kopup kendi partisini kuran Ecevit'in bile Başbakan ve çakma CHP konumundaki DSP'nin bile iktidar olduğu bir sürecin sonunda, bütün seçimleri kaybeden lideri Deniz Baykal'ın istifasını istemek herhalde Kemal Kılıçdaroğlu'nun üzerine düşen bir görev değildir.

Bunun yerine iktidar partisinin "Doğrucu Davut"u Bülent Arınç'ı istifaya davet etmesi doğaldır.

1974'te CHP-MSP koalisyonu döneminde gerçekleşen "Kıbrıs Harekâtı" ının 2009'da Türk dış politikasında hâlâ bir kriz konusu olmasını irdeleyecek yerde, diyalog yoluyla soruna çözüm arayan KKTC Cumhurbaşkanı Mehmet Ali Talat'ı da istifaya davet edebilir Sayın Kılıçdaroğlu.

Bu da doğaldır.

Her yerin muhalefeti
yazının devamı için bu linki kullanabilirsiniz