Soru: Merhabalar… 9 yaşında ve 7 yaşında iki kızım var. Tacize uğramalarından çok korkuyorum. Aklımdan çıkaramıyorum. Sinirlerim bozuluyor, bazen geceleri ağlıyorum. Ne yapabilirim? Onların başına bir şey gelmesini istemiyorum. Tedbir anlamında neler önerirsiniz?

Cevap: Öncelikle Allah bağışlasın çocuklarınızı. Umarım hayırlı bir ömrü birlikte yaşayıp, mutlu olursunuz evlatlarınızla.

Geceleri ağlıyorum demişsiniz. İlk dikkatimi çeken yerden cevap yazayım size. Başlarına herhangi bir durum gelmeden, sanki olmuş gibi duygulara kapılıp, üzerine bir de sıkıntılı gözyaşları ekleniyorsa, bu konuyla alakalı sinirlerinizi bozmuşsunuz demektir. Hatta dereyi görmeden paçaları sıvama psikolojisi içindeyseniz, kaygı bozukluğu başlatmış olabilirsiniz kendinizde. Bu konuda öncelikle siz yardım almalısınız. Çünkü sağlıklı psikoloji, tedbir alır. Ama sorun olmadan, olmuş gibi travma davranışları göstermenizi içermez. Genel anlamda kaygı bozukluğu yaşıyor olma ihtimaliniz çok yüksek. Ve psikolojik destek almanız iyi olur.

Bunun dışında… önemli bir konuyu gündeme getirdiğiniz için de teşekkürler. Çeşitli zamanlarda bu olaylarla ilgili neler yapabileceğini soran okuyucularımız oluyor. Merak eden herkes için önerileri sıralamaya başlayayım.

Öncelikle çocuklarımız büyümeye başladıkları zamanlardan itibaren, onlara cinsel organlarını tanıtmalıyız. “Bunlar senin özel bölgelerin.” Demeliyiz. Ortalama çocuğun gelişim seviyesine göre değişmekle birlikte 3 yaş civarı bu bilgilendirme için uygun olabilir. Çocuk kendiliğinden “Anne bu ne” diye sormaya başlar. O dönemlerde “O senin …in/..un” şeklinde anlayabileceği biçimde uygun kelimelerle anlatmalısınız. Ve ardından eklemelisiniz “Bunlar çok özel. Çok güzel. Sadece senin. Kimseye gösterme olur mu?”

Ardından önemli diğer bilgilendirme süreci devreye girmeli. Cinsel organları yaralandığı veya hastalandığında sadece anne/babanın veya götürülecek bir doktor amca/teyzenin bakabileceği dokunabileceği bilgisi. “Bunlar senin. Kimse bakamaz, dokunamaz. Ama eğer hasta olursan, acırsa sadece ben bakabilirim, hatta baban bakarken de yanında ben olurum. Babanla biz seni doktor amcaya götürürsek, doktor amca bakarken odada ben de olurum oldu mu benim tatlı kızım/oğlum…” anlamına gelecek bir aktarım.

Cinsel organlarına dokunmak, bakmak isteyen kişilere “hayır” demeyi öğretmeliyiz. “Hasta olursan veya yaralanırsan sadece anne olarak ben veya baban bakarız. Ve seni doktora götürürüz. Ama bizim dışımızda kimse oralara bakamaz dokunamaz. Bunlar senin özel organların. Onları kimse göremez, dokunamaz.”

Kendilerine rahatsız edecek şekilde dokunmak isteyenler olursa, onları engelleme hakları olduğunu anlatmalıyız. “Bunlar senin özel bölgelerin. Senin rahatsız olacağın şekilde kimse dokunamaz. Dokunmak isteyene engel ol. Bunlar senin özel organların. Ve kimseye dokundurmama/göstermeme hakkın var oldu mu benim tatlı kızım/oğlum.”

Bu şekilde dokunmaya, okşamaya, sürtünmeye, cinsel bölgelere bakmaya çalışan biriyle karşılaşırlarsa, hemen gelip bize söylemelerini tembihlemeliyiz. “Sana dokunmak, ellemek, özel bölgelerine bakmak isteyen birisi olursa, hemen gel ve bana söyle oldu mu benim tatlı kızım/oğlum. Benim haberim olmadan kimse sana dokunamaz, benim kızımın/oğlumun organlarına bakamaz. Bana söyle hemen ve ben de o insanlara kızayım tamam mı?”

Rahatsız ederek dokunan birisiyle karşılaştıklarında oradan hemen uzaklaşmaları gerektiğini söylemeliyiz. “Bu organlara dokunan, sürtünen, okşamaya çalışan biri olursa hemen ona engel ol. Ve o kişiyle tekrar karşılaşırsan, yanından uzaklaş. Onun yanında kalma.”

Cinsel kötüye kullanımla karşılaşırlarsa, bu durumun asla kendi suçu olmadığını söylemeliyiz. “Bitanem… bu senin suçun değil. Çocuklara böyle şeyler yapılmaz ki…! O adama kimse yaptığının yanlış olduğunu söylememiş. sen benim bir tanecik tatlı kızımsın/oğlumsun. Ben gidip o kişiyle konuşacağım ve sana asla böyle bir hareketi kesinlikle yapamayacak!”

Cinsel kötüye kullanım yapan kişi, genelde çocukları korkutur. Ve yaptığı davranışı kimseye söylememesi konusunda çocuğunuzu ikna etmeye (bazen korkutarak bazen güzellikle) çalışır. Biz bu durumun öncesinde bunu yapan kişinin bir “sır olmadığı” bilgisini vermeliyiz. “Bu günlerde bazı kişiler var. Çocukların özel bölgelerine bakmaya veya dokunmaya çalışıyorlar. Böyle birisiyle karşılaşırsan, ona sakın izin verme! Kendine dokundurma. Ve hemen oradan uzaklaş. Eğer seni susturmak için korkutmaya veya bize söyleme diye tembihlemeye çalışırsa da sakın ona inanma! Hemen gel ve bize söyle. Biz senin anne/babanız… bizim kızımıza/oğlumuza kimse istemediği bir şey yapamaz. Biz o terbiyesiz kişiye bir daha bunu yapmamasını söyleriz merak etme. Bir daha sana kesinlikle yaklaşamaz bile!”

Özetle önemli olan, çocuğumuzun başına bu tarz bir olay gelmeden, tatlı bir bilgilendirme yapmak. Olay olduktan sonra yapılacaklar farklı tabii. Bilgilendirmeyi yaparken çok korkutucu ve travma oluşturacak bir tutumla aktarım yapmamaya dikkat edin. Normal bir konuşma tarzında, karşılıklı sohbet ediyor gibi anlatım yapın. Korkutarak, endişeli gözlerle bakarak, kabus sahneleri aktarıyormuşçasına değil! Yoksa çocuğunuza iyilik yapmak yerine zarar vermiş olursunuz.

Anlatma kıvamı son derece önemlidir sevgili okurlar. Kendisine güvenen anne/babalar anlatabilirler.

 Ama ”Ben tam emin değilim kendimden… doğru anlatamayabilirim ve çocuğumu korkutmak istemem. Kaş yapayım derken göz çıkarmayayım.” diyen aileler lütfen tek bir seans randevusu alarak, güvenebileceğiniz bir uzmana götürün evladınızı. Siz anlatmakta sıkıntı çekerseniz, bırakın uzmanlar görevini yapsın. Kaygısız, güven dolu, tatlı bir bilgilendirme yapsın çocuklarınıza!

Sevgiyle kalın…

Mehtap KAYAOĞLU (Danışman Psikolog&Psikoterapist) / Haber 7 
mehtap.kayaoglu@yuzlesme.tv 
Tel: (0212) 583 00 22