Diyarbakır’daki tecavüz skandalını duymuşsunuzdur... Bir öğrenciye, mahalleden dört kişi  tecavüz ediyor. Bu aşağılık herifler, kızla aynı sınıfta okuyan  bir öğrenciye olayı anlatıyor.  O da şantaja başlıyor. Öğrenci, dayanamayıp bu olayı rehber öğretmene anlatıyor, o da okul müdürüne şikayet ediyor .
Nafile bir çaba!
Tecavüz, okul dışında oldu diye- sanki sözkonusu olan kendi öğrencisi değilmiş gibi - müdür kılını kıpırdatmıyor . Rehber öğretmen, ilçe milli eğitim müdürüne  gidiyor, yine aynı kafa ya tosluyor! Öğretmen yılmıyor, polise ve kaymakamlığa şikayet ediyor. Suç, bu şekilde adli makamlara ve medyaya intikal ediyor.
Bir öğretmenin vicdanı , her şeyi değiştiriyor. Yoksa kimsenin ruhu bile duymayacak!
Siirt’te, Mardin’deki gibi  “memurundan eşrafına, toplu tecavüz”e giden yol, bir tane öğretmenciğin  çabası ve inadıyla engelleniyor.  
Rehber öğretmene, bu olaydan sonra okulunda gelen uyarı ve kınama cezalarına  bakılırsa bu şer zincirinden her şey beklenir!
Şimdi elinizi vicdanınıza koyup söyleyin: Bir öğrenciye tecavüz ve şantajın üstünü örtmeye çalışan müdür ve ilçe eğitim yetkilisi , suça iştirak etmiş olmuyor mu?
Kaç çocuk anlatamıyor?
Böyle vakaları duydukca dehşete kapılıyoruz... Ah ah, vah vah  diyoruz. Beni asıl dehşete düşüren şey, su sorular:
Kimbilir her gün, kaç çocuğun başına  böyle bir felaket geliyor?
Kimbilir kaçı, korkusundan hiçbir söyleyemeden  o iğrenç şantajlara boyun eğiyor?
Kimbilir kaçı, derdini anlatmaya çalıştığında kurban değil, suçlu  muamelesiyle bir kez daha yıkılıyor?

Köşe yazısının tamamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz

Mehveş Evin / Taraf