Lakin taraf olurken “hakikatleri incitmeden”, hakkaniyet, hak ve hukuk ilkelerini ihlal etmeden görüş bildirmek gerekir. Sağ gözün, sol göze kefil olmayacağı, sağ elin, sol ele arka çıkmayacağı zamanlar vardır ve insanlar vardır pusulasını kaybeden, görüşler, zamanlar ve düşünceler vardır miadını dolduran…

İşte kibir, enaniyet, hak ve hukuk ilkelerinin, hakikatin incitildiği günlerdeyiz! Ayrılık ve gayrılıkların körüklendiği, kalp gözünün karartıldığı, vicdanın sızım sızım sızladığı günlerdeyiz… 

Huzursuzluk ve güvensizlik fitilini ateşleyenler ve bu yangına odun taşıyanlar ne de çokmuş meğer? Pusuda bekleyen ve ortalığın bulanmasını isteyenler ne kadar kalabalıkmış! Dün başka bugün başka konuşanlar, dün alkışladıklarını bugün yerenler, dün yüze gülüp bugün aynı yüze kara çalanlar ne kadar fazlaymış ve ne kadar bilenmişler!

Bugünleri de gördük!

Bu kavgada bitarafım zira iki kardeş arasında taraf olamam!

Ahir zamanda “tarafgirlik” hissiyatının artacağına dikkat çeken Bediüzzaman bakınız neler söylüyor:

“Müminlerde nifak ve şikak, kin ve adavete sebebiyet veren tarafgirlik ve inat ve haset, hakikatçe ve hikmetçe ve insaniyet-i Kübra olan islamiyetçe ve hayat-ı şahsiyece ve hayat-ı içtimaiyece ve hayat-ı maneviyece çirkin ve merduttur, muzır ve zulümdür ve hayat-ı beşeriye için zehirdir.” (Mektubat sh, 262)

Görüldüğü üzere Bediüzzaman, tarafgirliğin düşmanlıklara, ayrılıklara, cemiyet hayatında inatlaşmalara, kutuplaşmalara sebep olacağının altını çiziyor.

Bir veya birkaç hususta anlaşma sağlanamayabilir, görüş ayrılıkları husule gelebilir, geçici kırgınlıklar, küslükler yaşanabilir lakin her ne olursa olsun bu kabilden durumları çirkin ve yakışıksız mecralara götürmek asla ve kata bir mümin tavrı değildir, olamaz!

Bugün akl-ı selim sahibi olan insanlar büyük bir hayal kırıklığı içindedirler! Nitekim “şeytan” ellerini ovuşturmakta ve müstehzi nazarlarla derin bir oh çekip büyük bir neş'e içinde “yiyin birbirinizi” dercesine keyiften kına yakmaktadır!

Ve Bediüzzaman uzun yıllar önce bugünleri görmüşçesine şunları söylüyor:

“Câyı dikkat bir hadise: Bir zaman, bu garazkârâne tarafgirlik neticesi olarak gördüm ki, mütedeyyin bir ehl-i ilim, fikr-i siyasisine muhalif bir âlim-i salihi, tekfir derecesinde tezyif etti. Ve kendi fikrinde olan bir münafığı, hürmetkârâne methetti. İşte siyasetin bu fena neticelerinden ürktüm, “Eûzü billâhi mine'ş-şeytâni ve's-siyaseti dedim, o zamandan beri hayat-ı siyasiyeden çekildim.” (Mektubat sh, 267)

Bu görüşler hiç şüphesiz çağları aşacak önemli ve güzel tespitlerdir.

Hiç kimse kusura bakmasın ama ortada çocuklara mahsus durumlar cereyan ediyor. Kavga eden iki kardeşten birinin önceki hadiseleri, durumları ve hataları şantaj mevzusu edip” Hııı seni anneme söylerim bak, söyleyeyim mi? Anneee!”

Mesela bir çok anne ve baba çocuklarının önceki hata ve kusurlarını ve dahi işlenmiş suçlarını bu kavga anlarında öğrenirler! Bütün kirli çamaşırlar ortaya serilir…

Söyler misiniz bu kadar olup biten şey böyle zuhur etmiyor mu?

Tehditler, şantajlar, hakaretler, pireye kızıp yorgan yakmalar, sırların ifşa edilmesi, ihanetler vs. vs… Gerçekten de bu olup bitenleri çok acı, çok üzücü ve çok yaralayıcı buluyorum. Bir halk türküsünün söylediği gibi “güvendiğim dallar elime geldi” kabilinden bir durum bu.

Halbuki bir çok mesele halledilmiş, büyük mesafeler alınmıştı beraber yürünen yollarda!

“Zaman kardeşlik zamanıydı!”

Mamafih zaman bizden geçti, zaman uzaklaştı, zaman derinleşti ve zaman durdu…” Oysa;

“Zaman kardeşlik zamanıydı!”

Meryem Aybike Sinan-Haber7

meryemaybike@gmail.com