Kerkük Abdurrahman Kızılay’dı biraz.

Biraz hoyrat, biraz dün, biraz bugündü. Biraz Selçuklu, biraz Osmanlı idi bizim için. Kerkük Mezopotamya’da Türk’ün öz sesi ve kimliğiydi. Önce Arap milliyetçilerinin sonra Kürt milliyetçilerinin dış güçleri yani efendilerini arkalarına alarak Kerkük ve Musul Türklerini asimile etme, demografik dokuyu değiştirme projeleri hayata geçirildi.

Bugün Türkiye’de yaşayan sayısız Kerküklü aydın şiddetli baskı ve zulme maruz bırakılarak vatanlarını terk etmek zorunda bırakıldılar. Ve bir topluluğun aydını yoksa orada hareket olmaz.

Son birkaç gündür haberlerde görmekteyiz.

PKK’lı Kürt teröristler Kerkük sokaklarında cirit atıp ellerinde silahlarla “Kerkük’ü IŞID’ tan biz kurtarıyoruz” mesajı vermeye çalışıyorlar. Bu resimleri görüp de kanına dokunmayan Türk var mı bilmiyorum.

Açık söylüyorum benim kanıma dokunuyor. Kıymetli sanatçı Mustafa Yıldızdoğan’ın Kerkük Ağıtı adlı bir eseri var. Bu eserde “Kerkük elden ele düştü” derken açık söylüyorum bizim yüreğimize de kor düşüyor.

“Ele düştü ele düştü

Canıma velvele düştü

Kerkük elden ele düştü

Varım ama biten benim!”

Kerkük bizim kadim şehirlerimizden birisi.

Şimdi geldiği nokta ne kadar hazindir. Türk dünyasının yaslı yüzüdür Kerkük - Musul hattı. Hükümetin Musul politikası, bilenler için ne kadar doğru ve ne kadar manidardır. Bu hususta hiç bu kadar doğru şeyler yapmamıştık ve yaşamamıştık.

Oysa uzun upuzun yıllardır Kerkük bağırıyordu, feryad-ı figan içinde şu hoyratı çağırıyordu bütün Türklük âlemine:

“Irak derler, ırak derler

Derdime firak derler

Diyerem men Türkmen’em

Bu sözü bırak derler”

Tabii ki duymadık, duyulmadı. Taş devrinden kalma karanlık adamlar yıllar boyu Kerkük’te Türkmen kardeşlerimize kan kusturdu. Yavuz Bülent Bakiler, aşağıdaki şiiri otuz kırk yıl önce yazmış oysa!

“Kerkük'te kurşunlar ansızın bizi vurur 
Sürüklenir sokaklarda başsız cesetlerimiz 
Zulüm bir hançer gibi içimize oturur 
Bir mağara devrinden arta kalan insanlar 
Kerkük'te kan kusturur... 

Bu şiirde ilginç olan nedir biliyor musunuz?

Bu coğrafyada baş kesmenin yeni olmadığını her dönemde IŞID vahşetinin benzerinde katliamlar yaşandığını görüyoruz. İşte sadece bu şiir bile bölgenin zaman zaman maruz kaldığı vahşeti doğruluyor.

“Bir gece Kerkük'te vurdular beni.
Geçti sokaklardan bir kızıl ordu.
İslam'ı ve Türk'ü vuruyordu kurşunlar
Peygamber kabrinde ağlıyordu.

Kerkük, uzun soluklu kanayan yaraydı içimizde. Musul keza öyle... Sultan Abdülhamit Hanın öz çocuğuydu Musul ve Kerkük. O yandan bu yandan yüz çevirdik yıllar yılı. Kör olduk, sağır olduk, sustuk lal olduk Kerkük Musul hattında. Hani ne demişlerdi:

“O yar gözün
Kim görmüş o yar gözün
Arslan gücünden düşse
Karınca oyar gözün"

İşte Kerkük de böyleydi. Karıncalar üşüşmüştü başına. Biz ise susuyorduk. Ne cesaretimiz, ne inancımız ne de mecalimiz vardı konuşmaya, bir cümle kurup itiraz etmeye…

Lakin devran döndü, zamanın ruhu yön değiştirdi. Türkiye ayağa kalktı. Şimdi gören, duyan, konuşan sesimiz de var, sözümüz de var. İşte Yavuz Bülent Bakiler’in sözünü ettiği o Bozkurt sesini duymalıyız artık. Bir avuç PKK’lı teröristin omzunda silahla, Kerkük sokaklarında köpek misali cirit atması kanımıza dokunuyor!

Ses versem bir sabah Bozkurt sesine
Aksa yollarına içimdeki kan,
Ya tutup kaldırsam sizi oradan
Ya düşsem toprağa erkekçesine.

İşte şimdi tam olarak bu şiirde seslendirilen hisler hayata geçirilmiş durumda. Oralardayız. En azından ayağa kalkmışız, en azından duyuyoruz, görüyoruz, konuşuyoruz.

Ve Türkiye’m ayağa kalktı.

Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan, Başbakanımız Binali Yıldırım ve MHP lideri Devlet Bahçeli’nin Ortadoğu politikalarında böylesine bir görüş birliği içinde olmaları yarınlarımız için umut vericidir.

Allah bu ülkeye zeval vermesin inşallah…