Bugün “Anneler Günü”

Yıllarca feminizm diyerek hikâyeler anlatan sözde kadın hakları savunucuları ne yaptınız, hani Asuman annelerin hakları, hani hayatları, hani umutları söyleyin nerdeler? Kadın denince aklınıza flörtleri, nasıl özgür takılacakları aklınıza gelirdi. Güneyimiz, kuzeyimiz, doğumuz sizin için zaten yoktu. Kadın siz, sevilesi siz, tutulası siz, gülesi siz olacaktınız… Kadın denince sadece kıyafetleri hakkında nutuk atanlara diyorum ki bırakın artık bırakın bu lakırdıları…
Kadının ruhu çalınmış, kadının yaşama hakkı, eğitim hakkı, sevme, sevilme hakkı alınmış ellerinden… Seçme ve seçilme onlar için olmazların ülkesindeki kavramlar olduğu için yanlarından teyet geçiyorum.

İşte önünüzde duruyor…

 Asuman iki ateş arasında… Asuman’ın kalbi bölünmüş, Asuman’ın beyni dağıtılmış, Asuman iki mezar arasında…
Bir tarafta babası, kardeşleri, bir tarafta bir buçuk yaşında oğlu ve doğmamış bebeği ve artık kanlısı olan kocası… Bir tarafta öldürülen anası ve kardeşleri… Asuman iki mezar arasındadır. Daha önce evleneceksin dedikleri amcaoğlu artık düşmanı…

Birden acının kanatan eli değdi yüreğime.

Ağlayan kadınların, acısı büyük, umudu yitmiş, çaresiz kadınların hüznü yakaladı beni, sürükledi…

İki ateş arasında yanan kadınlar hariç, anneler günü bugün…

Öyle ya…

Bugün anneler günü…

Acaba yılın annesi hangi anne?

Asuman bu yılın ve hatta bütün senelerin annesidir, bana göre.

Günlerdir kalbimi Asuman’a yürek yapmayı denedim, kaldıramadım ben, dayanamadım, birden düştüm hayatın sarkacından. Aklımı yitirir gibi oldum. Geldim Asuman’a baktım, gittim Asuman’ı düşündüm.  Vahşetten de öte bir vahşet aslında Asuman’a yapılanlar.

İki ateş arasında kalan kadınların hazin hikâyeleri bitmez, bitmeyecek. Bu Anneler Gününde yüreği mezarlığı, ruhu zindanı yaşayan analarımız varken, bacılar ağlarken, onlar bir mahşeri acıya gark olmuşken ben kutlamıyorum anneler gününü… Kimseler de kutlamasın anneler günümü… Önce iki ateş arasındaki analara su götürelim… Kalmasın bu ülkemde gözü yaşlı anneler, kalmasın sevgisiz, ilgisiz, kalmasın hasret can paresine…

Yüz binlerce Asuman ve Pınar yaşıyor bu topraklarda… Yüzlerce benzer hikâye var. Binlerce dram ve milyonlarca hüzünden şebnem var yüreğimize düşen… Bir anne, bir abla, bir kızkardeşim, yaralandım. Kızkardeşlerin yasını tutuyorum, kalbim suskun… Kahrımdan kalakalmışım, tükenmişim çaresiz… Bir şeyler yapılmalı diyor içim..
Bir şeyler yapılmalı ve hep birlikte gidilmeli nergisler ve kardelenler ülkesine…

Yaralar sarılmalı, kırık kalplere merhem olmalı, analar tutulmalı… Bilgece bir gidiş olmalı bu gidiş…
Ve ben söylemeliyim Asuman ve Pınar yürekli analara ve dahi kızlarımıza…

Siz ağlıyorsunuz ya, siz gamlısınız ya, siz dermansız ve nefessiz bırakılmışsınız ya… Siz tutsak, siz köle, siz birer nesne, siz kadersiz, siz çaresiz olduktan sonra…

Anneler Gününden bana ne?

İstemiyorum bu gün ne kutlama, ne çiçek, ne de sahte sözcükler!

Bugün bir daha hatırlıyorum sizi…

Bir daha yanıyorum sönmeyesi…

Bugün anneler günü!

Meryem Aybike SİNAN / Haber 7
aybikesinan@gmail.com