Bu şubatları hiç sevmiyorum ben.

Başta annem olmak üzere hayatta en sevdiğim insanlar hep bu ayda ebediyete göçtüler ne yazık ki! Ben şubatları hiç sevmiyorum. Şubat yüreğimde ürperti demek, şubat hüzün demek, şubat ayrılık demek benim için.

Az önce eve girip haber 7’de haberlere göz atınca bir haber var ki yüreğimi dağlıyor. Yeni şafak gazetesi editörlerinden gazeteci- yazar Hamit Can Ağabeyimin vefat haberini okuyorum. İnanamıyorum. Koordinatörümüz Yaşar İliksiz’i arıyorum. Hamit Ağabeyi ona soruyorum. O da çok üzgün. Öyle ki ilk yazıyı Yaşar İliksiz yazmış. Öylesine üzgün ki anlatamam.

Donuyorum.

Bu nasıl bir duygu Allah’ım böyle?

Kalakalıyorum. Hayatımda gördüğüm en vefalı, en halis, en mert, en dost insanlardan biriydi. Ağabeyimdi benim Hamit Can. Yazarlık serüvenimde ilgisini ve desteğini benden esirgemediği gibi manen de hep yanımdaydı.

Mardinliydi ve Mardin’de görev yaptığım için bana “Hemşehrim” derdi. En son beni aradığında “ Hemşehrim, Kocaeli’ne bir kız öğrenci yolluyorum, artık sana emanet “demişti bana.

Böyle ansızın gideceğini söylememişti Can Ağabeyim.

Hamit Can Ağabey, şiir gibi denemeleriyle çok güçlü bir kalemdi. Sanatalemi. Net sitesinde sütun arkadaşımdı benim. Sitenin en çok okunan yazarlarından biriydi. “Derbesiye Günleri” adlı yazı dizisi sonra kitap haline getirildi. Bu sohbeti güzel, anlatımı güzel, insanlığı ve dostluğu güzel adamın kıymetini bilmediğimize yanıyorum şimdi.

Başkaları da yansın!

Yeni Şafak gazetesinde editördü. Yılların gazetecisi idi.

Ama bir sütunu yoktu. Bendeniz hep bekledim. Hamit Ağabeyin bir sütunu olmalıydı. Belki siyaset yazmıyordu ama bizi yazıyordu, insanlığımızı yazıyordu, diriliş hikâyemizi yazıyordu. Üstelik değme yazarlardan çok daha güçlü kalemiyle şiir gibi yazıyordu. Su akıyordu susamış gönüllere.

Ama çalıştığı gazetede sütunu yoktu. Olmalıydı. Ama olmadı işte. Şimdi başkaları da yansın!

O bizim Can Ağabeyimizdi.

O bizim şiir sözlü Hamit Ağabeyimizdi.

Şubat aylarını sevmiyorum ben.

Yine benden, en sevdiklerimden alıp götürdü. Oysa cemrelere toprağa düşmek vaktidir. Bahar geliyor. Baharın coşkusu, erguvanların güzelliği çok yakında İstanbul’un yanaklarından öpecek, Hamit Ağabey, şiir gibi yazılarında baharı kuşanacaktı. Daha erkendi.

Söyleyecek sözü bitmemişti, anlatacakları tükenmemişti. En son uzak doğuya seyahat etmiş ve seyahatini dizi halinde sanatalemi sitesinde yayınlıyordu. Bir gezi yazısı bu kadar mı güzel anlatılır, resmedilirdi?

Çünkü şairlik ünvanı olmasa da aslında o gizli bir şairdi. Nesirleri şiir gibi olan birkaç yazardan biriydi Hamit Ağabey.

Mardin’i onun kadar seven başka birisi var mıdır bilmiyorum. Mardin’i böylesine şiirselleştiren başka bir yazar olduğunu sanmıyorum. Bendeniz umut ediyorum ki Mardin Valiliği ve Mardin Belediye Başkanlığı bu güzel evladının ardından vefa borcunu ödeyecektir bir şekilde. En azından bir caddeye Hamit ağabeyin ismi muhakkak verilmelidir. 

Sanatalemi sitesindeki sütunu boş kaldı. Yeni Şafak Can’sız kaldı.

Artık o şiir gibi yazıları okuyamayacak, “hemşehrim” sözünü duyamayacağım. Artık benim Hamit Can ağabeyim yok. Bugün onun düğün günü. En Sevgiliye gidiyor. Mekânı cennet olsun.

Güle güle Hamit Ağabey…

Can Ağabey…

Diyorum, ağlıyor ağlıyorum…

Meryem Aybike Sinan - Haber 7
aybikesinan@gmail.com