Terörün bu hali tam olarak böyle. Çocukluktan çıkıyor ama bir türlü ergen olamıyor. Çocuğun masumiyeti kaybolmuş. Saygı, sevgi, ilgi gibi sorunları aşmış. Ama yetişkinin olgunluğu, sorumluluğu ise bir türlü oluşmamış.

Aynaya baktığında gördüğü sivilceli yüzle insan içine çıkmak istemiyor. Bir yandan da var olduğunu kanıtlama telaşında. Çare olarak da yakıp yıkmayı görüyor. Kıyamet kopartıyor. Hepimiz mecburen gündelik hayatın koşuşturmacası içinde bir an durup bakıyoruz; ona değil, yaptıklarına. Tarihi çok geriden takip eden milliyetçiliğin kendisi zaten bir ergenlik sivilcesi. Koca sivilcenin ucunda daha çirkin duran başka bir sivilce var: Terör. Arada bir silah gibi, bomba gibi patlıyor.

Zaman zaman tırmanan şiddetin artık bir siyaseti yok; sadece psikolojisi var. Değişen uluslararası dengeler, AK Parti hükümetinin politikası, Kürt sorununun vardığı safha derken analiz adına seferber edeceğiniz her faktör PKK'nın ürettiği terörün sebebi değil bahanesi. Gerekçeleri ile değil bahaneleri ile varlığını sürdürmeye çalışan terör daha acımasız, daha kıyıcı oluyor.

(Köşe yazısının tamamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz)

Mümtaz'er Türköne - Zaman