(Dünden devam...)

Askeri bölgelerin hakim olduğu adada gezerken tarihi evler, hoş kokulu çiçekler, yıllara meydan okuyan ağaçlar, elbet atlar ve kediler size eşlik etmekte. Piknik alanına doğru tırmanırken deniz manzarası daha da büyür. O kadar çok çam ağacı var ki dünyayı kozalak kozalak görmeye başlıyorsunuz. Eskiden senatoryum vardı adada, birkaç kez hasta ziyaretine gediğimi hatırlarım. Ağaçların arasında ziyaretlerine gelen yakınlarıyla hasret gideren yorgun ciğerleri, soluk yüzleri ile hastalar ibret vericidir. Hasta ziyareti ve mezar ziyareti Kur’an-i bir tavsiye değil midir zaten, ölümü hatırlamamızı emreden.

Tek Bizans Klisesi Kamariotissa Heybeli Ada’da amma ve lakin izin almadan görülemiyor. Aya yorgi manastırı, Çam Limanı’nın batı ucunda Tarik’i Dünya Manastırı, Kraliçe Elizabeth’in elçisi Edward Barton’un mezar taşı, Büyük Rum Klisesi Aya Nikola’da adada bulunuyor.

***

Heybeli yaz-kış nüfusunun en kalabalık, gidiş-gelişin en yoğun olduğu ikinci ada. Burgaz deyince akla Sait Faik’in gelmesi gibi Heybeli’nin yazarı da Hüseyin Rahmi. Kuzey kıyısında da Hidiv ailesinden Sait Halim’in kardeşi Abbas Halim Paşa’nın konağı halen ayakta. Bunun gibi birçok tarihi yalıda restorasyon çalışmaları yapılıyor. Bu güzide evlerin heybeti şaşırtıyor insanı. Arazisine mi, sanat eseri dantel gibi işlenmiş işçiliğe mi, evin heybetine mi şaşmalı karar veremiyor insan. Hele o tepelerde yer alan çatısına kadar mağrur, kendinden emin gösterişli evler ağaçların ardında yalnızlık ve güzellikleriyle parlamıyor mu, insan içeride yaşayanları ve yaşanılanları merak etmekten alamıyor kendini.

 Hüseyin Rahmi Gürpınarın yaşadığı ada, Heybeli...

Yazarın değerli eserlerini kaleme aldığı ev, adanın tepesine konuşlanmış. Şu an müze olarak kullanılan konak, denize ve manzaraya hakim. Yine de böyle bir evde otursam, dışarıya çıkmanın bana zul geleceği, markete gitmemek için ev ahalisiyle kavga edeceğime kendi adıma eminim. 

Ahşap ev oldukça gösterişli, büyük bir bahçeye sahip. Komşusunun yaptığı enfes yemeği kıskanıp, “O kadar malzeme koyarsa, elbet güzel olur yemek!” diyen beceriksiz ev kadınları gibi, “Böyle bir ortamda babam da güzel yazar, sıkıyorsa gel bizim evde yaz!” diye fesatlanıyorum.

Akşam olur biz yangına gideriz…

Yorgun argın evine gelen her beşer gibi tek isteğimiz: HUZUR. Ama İstanbul ikametiniz, kalabalıksa semtiniz, bir tatlı huzuru çok görür bu şehir size. Bilgisayarı elime alıp harddiskimde olan vukuatları aktarma kablosu alan parmaklarım aracılığıyla bilgisayarıma kopyalamak üzere harekete geçtiğimde sokağın gürültüsü evin duvarlarını çınlatıyor. Bu seslere alışkın bünye, ne olur ne olmaz diyerek yine de birdenbire sıçrayıveriyor.

En büyük asker bizim asker!

Tamam en büyük askerler sizin olsun ama bunca gürültü patırtı, neden bizim olsun? Sanki düğün evine yollar gibi can korkusunu azık edecek, dayakla terbiye edilecek, gece gündüz talimle soslanacak nöbetle ve hazır olmadığı operasyonlarla servise sunulacak gencecik bedenleri mevlitlerle uğurlasanız anlarım ama korna, davul ve silah sesleri bana anlamsız geliyor hiç kusura bakmayın.

Askerler ölmesin ama bakın yine balkonunda gencecik bir can daha maganda silahıyla ateş oldu yandı. Küllerini savurdu mehmetçiğin kışlasına, peki bu uğur mu uğursuzluk mu? Silahla mı savılır bela, yoksa bu bir çağrı mıdır aslında. Başta öz abim olmak üzere tüm bireysel silahlananları kınıyorum. Sevinseniz de, sinirlenseniz de sıktığınız her bir kurşunla birlikte sahip olmakla böbürlendiğiniz o soğuk demirin bir ucu karşınızdakine ve elbet diğer ucu size değiyor fark ediverin ivedilikle.

Filmin esasoğlanının ağladığı olayı kutlama sanırım biz Türkiyelilerde var. Sünnetlik çocuğun, askere gidecek erin ödü kopar, etrafındakiler zil takıp oynar. Anlamsız. O korkunç gürültü patırtı da uyku haram olur size. Balkona çıkma cesaretini gösterip halen vurulmadıysanız hayret, “kesin sesinizi be saygı gösterin” diyiverin, cesaretiniz yetiyorsa şayet.

(Bitti)

Nuray Kahraman - Haber 7
nuraykahraman78@hotmail.com