Mensuplarının tamamı halisane duygular besler ve hizmet için adeta çırpınırlar. Samimi ve sadık insanlardır. İlk kurucular genellikle yükü omuzlayan, maddi ve manevi  fedakarlıklara katlanan, dünyalık beklentisi olmayan eli öpülesi insanlardır.

Ehl-i Sünnet akidesine bağlı, ilmi ile amil alimlerin oluşturdukları ilim halkaları, irşat meclisleri, alim ve fazilet sahibi mürşitlerin izinde giden tasavvuf halkaları bu ülkenin öz benliğine kavuşması yolunda çok hayati görevler üstlenmiş birer mektep ve sigorta konumundadırlar.

Bu yazı kendi hayat hikayemde birebir tanık olduğum yapılara ilişkin bir öz eleştridir. Ne Fethullah Hoca Cemaatı, ne de bir başkası ile ilgili bir değerlendirme değildir. Ama yazı okunduğunda birçoğumuz  için çok tanıdık gelecek bir resmin ortaya çıkması muhtemeldir.

 Bunu böylece belirtikten sonra, aşağıdaki gerçekleri de birlikte hatırlayalım.

Türkiye Müslümanları , milletin dini ve dili ile sorunlu bir resmi ideolojinin zorba uygulamaları nedeni ile genellikle oluşturdukları birlikteliklerin güvenliğini sağlamak ve mensuplarını korumak adına hep kapalı yapılar oluşturdular. Takibatlar,baskınlar,tutuklamalar ile baş edebilmek, yapıyı koruyabilmek maksadı ile her cemaat özgün bir dil ve uslup geliştirdi. Varlıklarını sürdürebilmek için de otoriteye bağlılık,disiplin ve gizlilik ilkelerini ön plana çıkardılar. Örgütlenmelerini  hiyerarşik ve çoğunlukla komünist hücre yapılanmalarına benzer şekilde gerçekleştirdiler.

Gençlik yıllarında içinde bulunduğumuz yapıların tamamında ağabey, imam, lider veya Hoca dediğimiz öncüler hep korunması gereken ve emirleri kayıtsız şartsız yerine getirilecek adeta  kutsallaştırılmış kişiler idi. Bir cemaatin üyesi olduğumuzda, kendimizi yeryüzünde mutlak hakikatin yegane temsilcisi, Allah'ın rahmetine ve rızasına layık seçilmişler topluluğu  zannederdik. Bu inanışın zorunlu sonucu olarak da bizden gayrı herkesi hidayete erdirilmesi gereken kişiler olarak görürdük.  Onlara güvenilmemeli, sır verilmemeli , tebliğ edilmeli ve cemaat çıkarına uygun, maddi ve manevi destekleri sağlanmalıydı.

Cemaatlerin genellikle iki ayrı dili olurdu. Biri kendi aralarında kullandıkları dil, diğeri de kendi dışındakilerle iletişimde kullanmaya özen gösterdikleri dil. Bu yapının zorunlu sonucu olarak da cemaat mensupları ve diğerleri diye bir ayırıma gidilirdi. Yani biz ve ötekiler…

 Tabii ki bütün bu yapı ve ilişkileri meşrulaştıran dini referanslar ilk dersin vazgeçilmez konusu olurdu.Her cemaatin öncüsü imam , her tarikatın şeyhi  de Ğavs olarak kabul görmeliydi ki birliktelik sürdürülebilsin. Lidere itaat bir iman şartı olarak öğretilir, ama itaatın şartları hep es geçilirdi. İsyan veya muhalefet kebair günahlar sınıfındaydı. Bu , zaman içinde  öylesine trajikomik olaylara yol açtı ki, Kur'anı Kerimi yüzünden okuyamayan müçtehit imamlar, çocuk yaşta ve ilimden nasip almamış mürşitler,ğavs ve kutuplar enflasyonu ile karşı karşıya kaldık.

Başlangıçta mensupların hibe ve yardımları ile yaşamaya çalışan cemaatler gelişip serpilmeye başlayınca etkinliklerini arttırmak amacı ile kurumsal yapılar oluşturma işine girişirler. Bunun için de elbette paraya, maddi güce ihtiyaç vardır. Yazılı,görsel ve elektronik iletişim araçlarına sahip olma arzusu, vakıf,dernek,yurt,dershane,okul  hizmetleri para gerektirir. Para ise güçtür. Para güç olmasına güçtür ama çok sonraları anlaşıldı ki, aynı zamanda yozlaşmanın ve fitnenin de ana kaynağıdır.

Para ve güce sahip olma arzusu cemaatleri siyasal kadrolarla iş birliğine yöneltir. Bu iş için de genellikle iktidara yakın muhafazakar partiler tercih edilir. Aynı  gerekçelerle, cemaatler arası  rekabet de gün yüzüne çıkmakta gecikmez. Sonuçta bütün cemaatler ortak bir kitleye hitap ediyorlar. Rakipleri alt etmek, itibarsızlaştırmak, paydaşlıktan mahrum etmek için de ispiyon, tecessüs, ayıp araştırma, suçlama bir görev gibi kabul görmeye başlar.

Cemaatler güçlendikçe, yapının içine sızmalar da başlar. Çıkarcılar, cemaate yaslanarak ekonomik , sosyal ve siyasal güç devşirmek isteyen ve cemaatlerin asıl amacı ile hiçbir ortak paydaya sahip olmayanlar giderek itibarlı kişiler haline gelirler. Servislerin ajanları da elbette boş duracak değiller. Onlar da yapıyı yönlendirme ve dejenere etmek için ellerinden gelen her şeyi yapmaya koyulurlar.

Mesele bu noktaya geldi mi artık Allah rızası için lokmasını paylaşmak için oluşturulmuş ve öncü kadroları samimi ve dürüst insanlardan oluşan cemaatler değil, dünyevileşmiş ve dünyevi güç ve iktidar peşinde koşan bir yapı meydana gelmiş olur.

Allah rızası için toplanan paralarla meydana getirilmiş servet , ne yazık ki çoğu kez bir nesil sonrası kişisel güç ve semayeye dönüşür.  Liyakatsiz oğulların veya damatların elinde bir bumerang gibi dindar kitleleri vurur.

İşte çocukluğumdan bugüne  elli yıldır gah içinde bulunduğum, gah kenardan köşeden seyrettiğim ve çoğu zaman da katkı sunduğum, günahına ortak olduğum  yapıların bende bıraktığı  can sıkıcı intiba  maalesef budur.

Elbette ki bu olumsuz tablonun içinde düşünülmesi mümkün olmayan, Allah'ın rızasını kazanma ve ümmete hizmetkarlık yapma hedefinden şaşmayan vakıf, dernek ve cemaatlerin varlığı bizim varlık ve birlik sigortamız, gurur kaynağımızdır.

İslamın tebliğini ve davetini  dünyanın en ücra köşelerine kadar ulaştırma çabası içine giren gerçek hizmet,ilim ve dava adamlarına, dünyevileşmeyen, ilim ve takvayı önceleyen, ihale, şirket  ve siyaset gibi kavramlara itibar etmeyen eli öpülesi alimlere, mürşitlere selam olsun.