Yeniden çocukluğuma dönme şansım olsaydı herşeyi daha çok doya doya yaşardım, daha çok lunaparka giderdim... O zaman herşey daha gerçek ve daha masumdu boyumdan büyük bebeklere özel bidüşkünlüğüm vardı daha bir gerçek gelirdi... Bana ağır oldukları için sanırım..

Yetinmek o zaman daha kolaymış, şimdi daha iyi anlıyorum, bazı şeyler az olduğundan ve imkanlar kısıtlı olduğundan yetinmek zaten kolay öğrendiğim birşeymiş.

Hep öyle kalsaymış dünya benim gözümde meleklerin, perilerin olduğu yer gibiymiş bi rgün bir peri evimize gelicek ve istediğim tüm elbilseleri, bebekleri bana yaratacak sonra da ne olmak istiyosam onu olucak gibi uyurdum her gün... Uyandığmda prenses olmak gibi mesela....

Herkes daha bir sevimliymiş bana o zamanlar...

Pek bi sevilen küçük kızmışım...

Herkese kızıp kızıp kendi elimi tutarmışım...

Herkes çocuk şarkılarını okurken ve ezberlerken ben boyumdan çok büyük anlamları olan türküleri özgün müzikleri çatır çatır okurmuşum, oyuncak bebeklere ders anlatmaya kitap okumaya çalıştığım günleri de unutmadım:) Babam hep hala söyler... Şunu derdin bunu derdin diye ne değişti? Her şey.... kurduğum o küçük dünyanın büyümesiyle dünya gözümde bayağı büyüdü... İnsanlar da!

Önceden annem istediğim bir şeyi almayınca ağlardım... Hatta bazen alacağını bilsem de ağlardım boşu boşuna çocukluk işte....

Sonra; varlığından o zamanlar haberim bile olmayan büyürken bana bu yolda geçici de olsa eşlik edecekler, gözyaşlarıma sebep oldu...

Gözümden akan her bir damla biraz daha büyüttü beni....

Ve hala da büyütmekte.... Mutluluk küçük şeylerde gizliydi  o zamanlar hala da öyle.

Sanırım tek miras bu bana çocukluğumdan.

                                                                                                                            Menekşe Aktaş Sevgili Menekşe;

Keşke bunları hiç yazmak zorunda kalmasak. Hayatı dolu dolu ve sevgi içinde yaşayabilsek. Olmuyor, oldurtmuyorlar. Bir yudum sevgiyi, bir avuç mutluluğu çok görüyorlar.

Dünya edebiyatlarında hep çocukluğa, hep geriye doğru bir özlem vardır. Sebebine gelince; belki de çocuk yıllarının o masum, o sorumsuz yaşantısıdır.

Bitti artık o güzel günlere dönme imkanımız yok. Geriye sadece yaşayacağımız yıllar kalıyor. Ya onları da öldüreceğiz ya da anlam kazandıracağız.

Üç günlük hayatın kaçı gitti bilinmez ama biz yinede geri gelmeyeceğini bilerek her anı, o an olarak yaşayalım.

Yazarın biri "her gün bir geçmiyor der" katılmamak mümkün mü.Biz her günü bir gün olarak yaşayıp,anı defterimize kaydedelir hale getirelim.

Sevgilerimle.

Orhan Çınar'la Paylaşım / Haber 7
orhancinar01@gmail.com