İnsan hayatının kırılma anları vardır, hiçbir şeyin asla eskisi gibi olmayacağı.

Daha beterini hayal dahi edemez, var gücümüzle dirensek bile sonunda Allah’ın merhametinden başka sığınacak bir yer bulamayız.

En sevdiğimizi ebediyete uğurladığımız an, aslında acının en hafif olduğu andır.

Üzüntümüzü yüreğimizin derinliklerine gömmeye çalışırken, tıpkı bir yanardağ gibi içten içe kaynayacağını tahmin dahi edemeyiz.

Her şeye ilaç olan zaman, bu acıya ne ilaç olabilir ne de derman.

Yüreğimize gömdüğümüzü sandığımız acı günbegün büyür.

Kâh bir volkan gibi püskürüp bizi dağladıkça dağlar.

Kâh bir deprem gibi çekip kara toprağın sinesine atar.

Bazen de bir kasırga olup depresif girdapların içine çeker.

Yüreğin acıyla aylar süren imtihanı yine ilk günkü müşfik sığınakta sükûnet bulur.

Yine Allah’ın merhametinden başka sığınacak yer bulunmaz.

Bize sevgiyle dokunan o nurlu elleri toprağa verdikten ancak aylar sonra takat buluruz.

Annenin yerini hayatta hiçbir şey tutmaz.

Onun karşılıksız sevgisi, merhameti ve feragati olmadan nesiller hayat bulmaz.

Hayatta belki her şeyin yeri doldurulabilir, ama annenin yeri asla doldurulamaz.

Ümraniye Belediyesi’nin internet sitesini incelerken Başkan İsmet Yıldırım’ın annesinin vefat haberini okuyunca, 1997 yılında yaşadığım tarifsiz acı düştü bir anda zihnime.

O veda son veda, o buse son buse olmuştu.

97 “hüzünler yılı” olarak yerleşmişti hafızama.

Sayın Yıldırım’ın muhterem valideleri de Hakk’a yürüdü.

Birkaç hafta önce ebediyete uğurladığı refiki Galip Amca’nın ardından.

Âdeta el ele tutuşup yürüdüler Hakk’a.

Yine bir hüzünler yılında.

O veda yine son veda, o buse yine son buse oldu.

Sayın Yıldırım’ın başı sağ olsun.

Anne ve babasının ruhları şâd, mekânları cennet olsun 

Kalın sağlıcakla.