Türkiye’nin en temel ihtiyaçlarından biri kamu personel rejiminde yapılması gereken reformdur.

Yaklaşık kırk yıldır tartışılan, hakkında sayısız rapor, taslak ve öneri hazırlanan reform, bir türlü hayata geçirilemedi.

Kamu personel rejimi o kadar karmaşık ve zaman içinde geliştirilen parçacıl çözümler o kadar karışık ki sistem âdeta Arapsaçına dönmüş vaziyette.

Kabaca memur, sözleşmeli, işçi ve hizmet alımı (taşeron) gibi görünen dörtlü tasnif, ayrıntıda sayısız alt tasnife ayrılmakta.

Sadece merkezî idare ile yerel yönetimler arasında değil, merkezî idarenin de kendi içinde idarî, askerî, akademik ve adlî personel açısından farklı sistemler uygulanmaktadır.

Bir yanda 1982 Anayasası’nın bozuk dilinden, sorunlu üslubundan ve yapıldığı dönemde bile çağının gerisinde kalan zihniyetinden kaynaklanan sorunlar, diğer yanda kaynağını anayasadan alan kanunların ve bunlara bağlı mevzuatın uygulanmasından kaynaklanan sayısız sorun.

Bir yanda bu garip sistemin uygulanmaya çalışılmasından dolayı her gün ortaya çıkan sayısız sorun, diğer yanda bu sorunlara çözüm üretme çabasındaki idarî ve adlî merciler.

Sorunlar yumağına dönmüş bu yapının kanayan yaralarından biri de sözleşmeli personelin statüsü ve iş güvencesi sorunudur.

Kamuda esaslı bir personel reformu yapılmadan uygulanmaya çalışılan sözleşmeli personel sisteminin pek çok sıkıntıya yol açtığı bilenen bir şeydir.

Özellikle belediyelerde yönetimin el değiştirmesiyle birlikte, aynı partiye mensup olsa bile bazı belediye başkanları, bir önceki başkan zamanında istihdam edilen sözleşmeli personele şüphe ile yaklaşmakta ve ilk fırsatta sözleşmelerini yenilememe yoluna gidebilmektedir.

Farklı bir siyasî partiye mensup belediye başkanının göreve gelmesi halinde ise âdeta personel kıyımı yaşanmaktadır.

2019 yerel seçiminden sonra başta İstanbul olmak üzere birçok belediyede binlerce kişinin işine son verilmesi bu açıdan ibretlik bir örnektir.

Kamuda sözleşmeli personel istihdamı, normal şartlar altında elbette birçok açıdan faydalıdır.

Ancak, kamu personel rejiminin temel sorunları çözülmedikçe sözleşmeli personelin gelecek kaygısı da ortadan kalkmayacaktır.

Her gün “ben ne olacağım” kaygısıyla işe gelen sözleşmeli personelin verimliliği de kendiliğinden düşmekte ve ilk fırsatta daha güvenli bir pozisyona geçmeye çalışmaktadır.

Boşalan kadroya atanan yeni sözleşmeli personel de birkaç ay sonra aynı kaygıya kapılmakta ve o da benzer bir çözüm bularak kendini kurtarma çabası içine girmektedir.

Süreç de bu şekilde işleyerek âdeta bir kısır döngü içinde devam edip gitmektedir.

Birkaç sene önce sözleşmelilerin kadroya geçirilmesiyle birlikte bu soruna o dönem için geçici çözüm getirilmişse de sözleşmeli personelin zaman içinde tekrar istihdamı ile aynı sorun yeniden gün yüzüne çıkmış vaziyette.

Hiç olmazsa kesintisiz üç yıl çalışan sözleşmeli personelin kendiliğinden daimi kadroya geçirilmesine yönelik bir düzenleme yapılması, sorunu önemli ölçüde hafifletecektir.

Ayrıca, sözleşmeli personelin çalıştığı süre dikkate alınarak derece ve kademe haklarının da sağlanması gereklidir.

Bu konuda çözüm üretme mevkiinde olan herkesin, kendisini sözleşmeli personelin yerine koyarak çözüm üretmesinde büyük yarar var.

Ayrıca, unutulmamalıdır ki başarının temel şartı “güven” unsurudur.

Güvenin temel gereği ise “iş güvencesi”dir.

Kalın sağlıcakla.