Halbuki son genel seçimlerden AKP dışında başarılı tek parti olarak çıkan BDP’ye ilgi doğal olarak hayli artmıştı. Şerafettin Elçi, Sırrı Süreyya Önder, Altan Tan, Ertuğrul Kürkçü, Leyla Zana gibi birbirnden farklı ve ilginç şahsiyetleri bir araya getiren bu partinin Meclis’te neler yapacağı bayağı bir merak konusu olmuştu. Fakat bu ilgi uzun sürmedi; nerden çıktığı pek anlaşılmayan Meclis boykotu nedeniyle “isimler değişti ama cisim aynı kalmış” yorumları egemen oldu. Daha kötüsü, PKK saldırılarını yeniden tırmandırınca BDP’liler yine “devlet operasyonları durdursun” şartıyla başlayan cümleler kurmanın ötesine geçemediler.

Bu noktada bir hususun altını çizmek gerekiyor: BDP’nin (ve ondan önceki yasal Kürt partilerinin) PKK karşısındaki ürkekliği bilmediğimiz bir şey değil ve muhakkak eleştirilmeyi hak ediyor fakat eleştirinin sınırlarını aşırı zorlayıp, Yeni Şafak Gazetesi’nin yaptığı gibi BDP’lileri “katil” ilan edip hedef göstermek ne doğrudur, ne de barışa herhangi bir katkısı olabilir. Tabii BDP yöneticilerinin de bu yayın nedeniyle Yeni Şafak’ı kongreye akredite etmemesi de son derece yanlış ve anlamsızdır.

Kıkırdak olamadılar

Eski yazılarıma dönüp baktığımda yılların geçtiğini ama BDP’nin (ve ondan önceki partilerin) PKK ile ilişkisi hakkında üç aşağı beş yukarı aynı şeyleri yazmış olduğumu fark ettim. 2007 Aralık ayında kaleme aldığım “DTP’yi anlamak” başlıklı dizinin ilk gününde adını vermediğim bir DTP yöneticisinin (ki kendisi BDP’de de önemli bir konumda) devlet ile PKK’yı çatışan iki taraf olarak birer kemiğe benzetip kendilerinin de bu iki kemik arasında kıkırdak olmak, yani iki kemiğin birbirine daha fazla zarar vermesinin önüne geçmek istediklerini söylemiş olduğunu yazmıştım. Geçen süre içinde DTP ve BDP’nin böyle bir fonksiyonu yerine getiremediğini çok net bir şekilde gördük. Bu aşamadan sonra “kıkırdak” olmayı becerip beceremeyecekleri de meçhul.

Yazının devamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz

Ruşen Çakır - Vatan