“Saçlarım tutuştu önce, 
Gözlerim yandı kavruldu, 
Bir avuç kül oluverdim, 
Külüm havaya savruldu…”
Hatırlıyor musun bu şarkıyı anne?
Bir kız çocuğu için yazılmıştı…
Hiroşima’ya atılan atom bombasının, çocukların bedenini nasıl kasıp kavurduğunu anlatıyordu şair…
Artık çocuklara şiir yazan da kalmadı sanki…
Öyle çok ölüyor ki çocuklar, hangi birine yetişsin şairler?
Hem bombalar da delip geçen türden değil…
Yürekleri pare pare, kemikleri bedenin içinde un ufak eden kimyasal maddelerden oluşuyor. 
Tıpkı bizim mahalleye attıkları gibi…
Adı Sarin’miş…
Daha önce Halepçe’de kullanılmış. 
Sahi hatırlıyor musun o dedesinin kucağında kaçarken kaskatı kesilmiş bebeğin fotoğrafını anne?
İşte onun gibiydi bizim mahalle dün…
Ne sesi duyuldu ne geldiği yönü bilebildik. 
Öyle sinsi bir katil…
Kaçmak istedim kaçamadım anne…
Tüfeğin icadı mertliği bozmuştu ya, bombaları da mertliği bozulan adamlar mı icat etti?
Ya görünmeyen bombaları?
O adamların hiç çocukları olmadı mı anne?
Dur anlatayım sana başıma gelenleri…
Bir anda burnum akmaya başladı, hasta mı oldum diye düşünmeye fırsat bulamadan bulanıklaştı dünya… Gözlerim karardı, terlemeye, kusmaya başladım. Sonra nefesim kesildi. Uğraştım, bir türlü içime çekemedim havayı. 
Çırpınmaya başladım bir anda… 
Ben çırpınıyordum, dünya dönmeye devam ediyordu. 
Ben çırpınıyordum, kınama mesajları yayınlıyordu gözlerini kırpmadan başka çocukları katleden liderler…
Ben çırpınıyordum, ibadet ediyordu Müslümanlar, Hristiyanlar, Yahudiler...
Ben çırpınıyordum ama görmüyordu beni dünyadaki teyzeler, amcalar…
Çırpındım durdum… 
Yapayalnız, bir başıma…
Sonra birer birer kırılan omurlarımın sesini duydum anne. 
Hiç duymadığım bir sesti o güne kadar.
Ve hiç hayal bile edemeyeceğin kadar büyük bir acı...
Kemiklerim kırılırken ağlayamadım bile…
Gözlerimi kapatamadan kalakaldım öylece…
Ben çırpınarak can verdim anne…
“Bombanın da haini olur muymuş” diyen olursa, anlat ona…
Hangi yazar görse beni öyle, dili tutulurdu… 
Hangi şair görse, şiir yazmazdı bir daha…
Hangi anne görse, kaskatı kesilirdi de kendi çocuğuna bile sarılamazdı…
Sen de gördün mü anne beni?
Sahi, cennetten görülüyor muydu bizim ora?

Semanur Sönmez Yaman