Doğa bize ona davrandığımız gibi davransaydı?

Biraz da gözlemlemek lazım Azizim... Sadece nefes alıp vermekle bitmiyor mesele, dahil olup yaşamın içine en azından bir yapı taşının yerinden oynatılmamasına yardımcı olmak lazım...

Adım atmaktan, bir köşesinden tutmaktan ve bunu yaparken de ne için yapıldığına vakıf olmaktan söz ediyorum. Elindeki muz kabuğunu burnunun dibindeki kocaman çöp kutusu yerine yola atan benim insanımsa şayet bu çirkin davranışın altında yatan sebebi sorgulamak da benim vazifem o vakit.

Güzel ülkemin en büyük ihtiyaçlarından biriydi belki de 'Çöp kutuları'...

İş nedeni ile yurtdışı seyahatlerim doksanlı yılların ortalarında başladı. O vakitler; şehirleri süsleyecek renklerde üretilmiş ve yol kenarlarına değil de ortalarına konulmuş, adım başı rastladığım çöp kutularına bakıp  'Biraz abartmışlar' derdim.

Çünkü aynı zaman diliminde bizim şehirlerimizde, elinizdeki çöpü beraberinizde çöp kutusu bulana kadar taşır hatta bulamayıp  pes eder, hop düşürmüş gibi yapıp çaktırmadan bir kenara bırakıverirdiniz. Yalan mı?

En güzide karpuz kabukları, cam şişeler, parçalanmışlar, çocuk kakası dolu bezler, papuçlar İstanbul sahillerinin vazgeçilmeziydi o yıllar. Şimdi de aynı diyenler için,iki resim arasındaki üç farkı ben söyleyeyim o halde...

Plastik, metal ve kağıt olmak üzere 3 ayrı çöp kutusu... Ha biz insanımızın öğretisinde olmadığı için henüz hala bir uyumsuzluk sergiliyor olabiliriz o ayrı... Lakin yakın zamanda o da bitecektir diye düşünüyorum. Çoluk çocuğa öğrettiler çok şükür fakat zaten sorun sözünü ettiğim yıllarda çocukluklarnı geçirmiş olanlardan kaynaklanıyor.

Biz koca koca insanlar atığımızı yani çöpümüzü atılması gereken yere bir diğer adı ile çöp kutusuna atmayı ne zaman öğreneceğiz acaba?

Her sabah köpeğini gezdiren ve ona evlat muamelesi yapan iki blok ötemdeki komşuma sempatik hisler besleyemememin sebebi de işte bu!.

İşe giderken genelde gördüğüm manzara karşısında, kapılarını çalıp görmezden geldikleri  köpecik atıklarını onlara iade etmeyi çok isterim aslında... 'Atığınıza sahip çıkın' deyip iyi günler dilesem ve oradan ayrılsam? İz bırakmış, bir daha yapmasına engel olmuş olur muyum acaba... Önce öğrenmek gerekiyor sanırım, sonra alışkanlık haline getirmek...

Kanımca; elli yaşındaki adam eğer ki hala çocukluk yıllarında ki gibi burnunu karıştırıp, kimsenin görmediğini düşünüp masasının altına saklıyabiliyorsa ve sonrasında temizim diye geçiniyorsa o mantığın cehaleti öğretisizlikten kaynaklanıyordur.

Atığına sahip çıkacaksın... Daha küçükken başlar bu işler... Burnunu su ile tanıştıran çocuk yetişkin olduğunda zaten çok evla bir durum söz konusu değilse böyle bir çirkinliği yaşatmayacaktır.

Sıkışık trafikte karanlıkta kimse görmez düşüncesi ile alkolsuz kafayla, ağacın dibine küçük abdestini yapan araç sürücüsü sen de atığına sahip çıkacaksın! Bizi diğer canlılardan ayıran özelliklerimizi hatırlıyacaksın.

Mendil nedir bilmeyen ve bu iş için kolunu kullanıp, sokaklara hımkıran, hönküren insanımızla, ağzını kapamadan hapşıran arasında bana göre hiç bir fark yok. Diyorum işte, 'Atığına sahip çıkacasın'.

Çiğnediği sakızı şekeri bitince elektirik direğine yapıştıran, elindeki sigarayı arabasından dışarı fırlatan zihniyet ilk insanları çağrıştırıyor bana...

Büyük meseledir, atığına sahip çıkmak aslında...

Yıllar öncesinden öğretilmesi eksik kalmış bir mevzudur. E haliyle şimdilerde atık kutuları burnumuzun dibinde dahi olsa halen olması gerektiği gibi davranamadığımız büyük bir ayıbımızdır atığımıza sahip çıkamamak!.

Yetişkinlerin bu anlamda çocuklardan çok şey öğreneceği bir devirdeyiz. Onlar bizlerden çok şanslılar. Biz geçmişte bir tane bulamaz iken onlar hayatlarına üç ayrı çöp (atık) kutusu ile tanışarak başladılar. Hangisi hangi işe yarıyor bilmeyenler çocuklarına sorabilir ve öğrenebilirler diye düşünüyorum.

 Saygılar...
Serdem Coşkun Haber7
serdemcoskun@gmail.com